Αλά καρτ δεοντολογία?

Η είδηση απασχόλησε τα δημοσιογραφικά γραφεία αυτή την εβδομάδα: δυο δημοσιογράφοι (ο ένας σκιτσογράφος) της «Ελευθεροτυπίας», απειλήθηκαν με απόλυση από την εκδότριά τους, Μάνια Τεγοπούλου, επειδή συμπεριλήφθηκαν στα ψηφοδέλτια του Σύριζα. Ορισμένα σχόλια:
α. Το δικαίωμα του εκλέγειν και του εκλέγεσθαι, είναι συνταγματικά κατοχυρωμένο και αδιαπραγμάτευτο για όλους τους Έλληνες πολίτες, ανεξαρτήτου επαγγέλματος, φύλου, ιδιότητας κλπ.
β. Προβληματισμό όμως οφείλουμε να έχουμε για το δεοντολογικό ζήτημα της συμμετοχής δημοσιογράφων σε ψηφοδέλτια κομμάτων, έστω και αν έχουν εδώ και χρόνια ανοιχτά εκφράσει τις πολιτικές τους πεποιθήσεις. Οχι τόσο για το «είσαι» αλλά κυρίως για το «φαίνεσθαι».
γ. Επίσης, κατά την ταπεινή μου γνώμη, θεωρίες και έγκυρες κρίσεις περί «αντικειμενικότητας», δεν υπάρχουν. Φιλοσοφικά, δεν υπάρχει καν αυτή η λέξη για υποκείμενα που εκφράζουν απόψεις. Το αν οι δημοσιογράφοι της «Ε», μπορούσαν να απομακρύνονται των πεποιθήσεών τους, μεταφέροντας ρεπορτάζ ή απόψεις για τον Συνασπισμό και την Αριστερά, είναι επίσης στην κρίση κάθε αναγνώστη.
δ. Από την άλλη πλευρά, κάποιος μπορεί να αντιτείνει ότι καλύτερα δυο δημοσιογράφοι με εκπεφρασμένες πολιτικές απόψεις, παρά χίλιοι με κρυφές, μισθολογικές, εξαρτήσεις...
ε. Έχω μια απορία: γιατί διαφέρει ο κάθε αξιοπρεπής δημοσιογράφος της «Ε» που πολιτεύεται με τον Συνασπισμό, με την κάθε αξιοπρεπή(;) σύζυγο κυβερνητικού εκπροσώπου που παρουσίαζε δελτία ή εκπομπές ή (φιλοδοξούσε και) έγινε εκδότρια εβδομαδιαίας (και αστείας) εφημερίδας; Επειδή η Αριστερά δεν ασκεί εξουσία; Τότε δεν θα πρέπει να παίρνουμε και (τόσο) στα σοβαρά τις απόψεις της, από τη στιγμή που αποκλείουμε το ενδεχόμενο (έστω και απίθανο) να κυβερνήσει...
Διαχωρισμός των περιπτώσεων, δυστυχώς, δεν γίνεται! Ούτε αλά καρτ εφαρμογή της δεοντολογίας...