Τετάρτη 24 Δεκεμβρίου 2008

Εποστρακισμός και παρεξήγηση


Το περιστατικό είναι από το πρωϊ γνωστό: άγνωστοι πυροβόλησαν μέσα από την Πανεπιστημιούπολη Ζωγράφου εναντίον κλούβας με 22 άνδρες των ΜΑΤ που ξεκινούσε την... καθημερινότητά της από τα κεντρικά των ανδρών με τα κράνη, στην Καισαριανή. Η Αστυνομία συνελήφθη ξανά ψευδόμενη, ισχυριζόμενη αρχικά ότι «κάτι βρήκε το λάστιχο», ότι «βολίδα μπορεί να είναι οτιδήποτε βάλλει», ενώ αυτοψία στον χώρο έκανε έπειτα από δέκα ώρες.
Πολλά αναρωτήθηκε η κοινή γνώμη, ακόμα περισσότερα οι δημοσιογράφοι. Κάποιοι μίλησαν για νέο αντάρτικο πόλης και τρίτη γενιά τρομοκρατών, άλλοι για το οργανωμένο έγκλημα, ενώ κάποιοι σκέφτηκαν μήπως οι φοιτητές εξοπλίστηκαν και άρχισαν την εκδίκηση.
Ελάχιστοι όμως σκέφτηκαν το πιο απλό: αυτό δηλαδή που η Αστυνομία έπρεπε από την αρχή να σκεφτεί, όπως άλλωστε έχει κάνει πολλές φορές στο παρελθόν. Οτι είναι πολύ πιθανόν οι σφαίρες του Καλάσνικοφ να... εποστρακίστηκαν από κυνηγούς της περιοχής και, τελικά, «όλα να είναι μια παρεξήγηση». Γιατί άραγε αυτές οι ερμηνείες να δίνονται μόνο στις σφαίρες των μπάτσων και όχι και στις σφαίρες κατά των μπάτσων?

υγ. Φυσικά, το γεγονός ότι η κατάσταση ξεφεύγει, είναι ένα άλλο, μεγάλο ζήτημα που δεν σηκώνει πλάκες. Οι νεκροί είναι νεκροί σε κάθε πλευρά...
υγ2 Ούτε και το γεγονός ότι το μυαλό των περισσότερων πήγε σε προβοκάτσια με στόχο το άσυλο για το οποίο τόση κουβέντα γίνεται από το περασμένο Σαββατοκύριακο...

Τρίτη 23 Δεκεμβρίου 2008

Ευρωπαίοι γνωστοί - άγνωστοι


Απορίες ενός ζαλισμένου από τα χημικά Αθηναίου: Χωρίς να είμαι οπαδός ή ψηφοφόρους του, αναρωτιέμαι εάν τελικά όντως ο Συνασπισμός, Σύριζα, ή όπως αλλιώς λέγεται βρίσκεται πίσω από τα επεισόδια επειδή «χαϊδεύει» τους κουκουλοφόρους. Αν λοιπόν υποθέσουμε ότι ο Κωστάκης και η Αλέκα, αλλά και ο Καρατζαφέρης, έχουν δίκιο και ο Συνασπισμός όντως υποκινεί τα επεισόδια και τις διαδηλώσεις, τότε δυο τινά συμβαίνουν:
Είτε οι δημοσκοπήσεις που μας σερβίρουν είναι... μούφα και ο Συνασπισμός είναι έτοιμος για αυτοδύναμη κυβέρνηση, με τόση δύναμη να κατεβάζει χιλιάδες κόσμο στον δρόμο και σε όλη την Ελλάδα...
Είτε η Κυβέρνηση και τα εξαπτέρυγά της είναι αμφότεροι ανίκανοι να προστατεύσουν την ασφάλεια και την τάξη στη χώρα και στην Αθήνα από τις λίγες εκατοντάδες υποστηρικτών του Σύριζα που φοράνε μια κουκούλα, το απόγευμα, και τα σπάνε όπως μπορούν.
Ακόμη μια απορία που γεννήθηκε τις τελευταίες μέρες, είναι εάν αυτό το κίνημα των κουκουλοφόρων του Σύριζα, έχει επεκταθεί τόσο πολύ που τα πλοκάμια του έχουν φτάσει σε... ολόκληρη την Ευρώπη, όπου τις τελευταίες μέρες γίνονται και διαδηλώσεις Ελλήνων ως συμπαράσταση στις εκδηλώσεις για τη δολοφονία του Αλέξη αλλά και διαδηλώσεις ξένων νεαρών που απλώς... δεν γουστάρουν τη ζωή που άλλοι τους έφτιαξαν να ζήσουν και διαμαρτύρονται.
Ποιος στη χάρη τους, των Αλέκου και Αλέξη, που από την ταπεινή Κουμουνδούρου κατέκτησαν όλη την Ευρώπη και έκαναν κοτζάμ Σαρκοζί (με την Κάρλα) να αποσύρει την εκπαιδευτική μεταρρύθμιση...

Η... σιδηρά Κυρία


«Οι διαδηλώσεις των μαθητών δεν είναι εξέγερση. Η πραγματική λαϊκή εξέγερση θα γίνει δίχως να σπάσει ένα τζάμι». Τάδε έφη Αλέκα Παπαρήγα από το βήμα της Βουλής προχθές το βράδυ, κατά τη συζήτηση για τον Προϋπολογισμό του 2009. Αναρωτιόμουν και τις προηγούμενες μέρες, αλλά τελευταία με έπεισε η ίδια η γενική γραμματέας του ΚΚΕ. Για να την αποθεώνει ο Καρατζαφέρης, να τη «χαϊδεύει» ο Καραμανλής, να την επιβραβεύουν οι δημοσκοπήσεις των media και να την καλεί ο Κουρής με την «Αυριανή» να πάρει την τάξη στα χέρια της, κάτι... στραβό συμβαίνει με τη γενική γραμματέα και το ίδιο το ελληνικό ΚΚ.
Θυμίζω απλά ότι στις πορείες που οργανώνονται από το ΚΚΕ, την ΚΝΕ ή το ΠΑΜΕ, τα κόκκινα σημαιάκια είναι καλά στερεωμένα σε χοντρά ξύλα που όχι μόνο κεφάλι ανοίγουν αλλά και κράνος ΜΑΤατζή. Αναρωτιέμαι επίσης εάν στα Δεκεμβριανά, στον Εμφύλιο ή στην Οκτωβριανή Επανάσταση, όντως... σώθηκαν τα τζάμια - και χάθηκαν άλλα.
Αν κάτι αποδεικνύει το πόσο στρεβλό είναι το πολιτικό μας σύστημα, αυτό δεν είναι ούτε η ανίκανη και επικίνδυνη Νέα Δημοκρατία, ούτε το λίγο, άτολμο και ρηχό ΠΑΣΟΚ, ούτε ο νεανίζων και τρικυμιώδης Συνασπισμός, αλλά η απόλυτα φασιστική, αυταρχική και συντηρητική στάση της ηγεσίας του ΚΚΕ και αρκετών πιστών μελών του. Ετσι όπως πάμε, σε λίγο όντως θα γίνει αυτό που ζήτησε ο Κουρής μέσω της... δημοκρατικής Αυριανής που... γκρέμισε τον Καραμανλισμό: «Να επέμβει η ΚΝΕ να επιβάλλει την τάξη». Αλλωστε, ποιος μίλησε για εξέγερση; «Τριακόσιοι ξενόφερτοι προβοκάτορες» κάνουν πορείες και επεισόδια. Οπως είχε πει το ίδιο κόμμα για την εξέγερση του Πολυτεχνείου, προτού αλλάξει στάση, κατόπιν εορτής και... κάψει τα σχετικά πρωτοσέλιδα του Ριζοσπάστη...

Κυριακή 21 Δεκεμβρίου 2008

Δέντρο... υψίστης ασφαλείας!

Το χριστουγεννιάτικο δέντρο στο Σύνταγμα είναι πλέον ο πιο καλά φυλασόμενος στόχος των Αθηνών! Η Δημοκρατία μας δεν κινδυνεύει, η Ελλάδα μας θα κάνει Χριστούγεννα, ευτυχισμένα, πολιτισμένα, χαρούμενα και, κυρίως, καταναλωτικά. Με την απαραίτητη σημείωση ότι αυτά τα Χριστούγεννα έγιναν επί Δημαρχίας Νικήτα Κακλαμάνη (τού... δεν λέω τι είμαι και κρύβομαι γιατί φοβάμαι τους «νοικοκυραίους»), με χορηγό τη Lacta, την ION και άλλους σπόνσορες των εκδηλώσεων στο Σύνταγμα.
Η σημερινή Κυβέρνηση και κάθε παρακλάδι της, σαν τον Δήμαρχο της Αθήνας, αποδεικνύουν κάθε μέρα που περνάει ότι μπορεί να είναι ακόμα περισσότερο γελοίοι από χθες. Οταν το δέντρο του Συντάγματος έχει αναχθεί στον πλέον φυλασόμενο χώρο των Αθηνών, καταλαβαίνει κανείς με τι γελοία υποκείμενα έχουμε να κάνουμε. Και αν ήταν μόνο γελοία, θα γελούσαμε και θα περνούσε η ώρα. Το κακό είναι ότι αποτελούν και κίνδυνο: για τη δημόσια υγεία, ασφάλεια και λογική...

υγ. Οι φάτσες πάντως των μπάτσων τα λένε όλα. Τέτοιες διαταγές που να αυτο-ξεφτιλίζουν μια τραγική ούτως ή άλλως Αστυνομία, δεν έχουν ξαναδοθεί...

Σάββατο 20 Δεκεμβρίου 2008

Ο επίμονος κηπουρός


Αυτά τα κάμποσες χιλιάδες παιδιά που βγαίνουν στους δρόμους και διαμαρτύρονται για το μέλλον των 700 και λιγότερων ευρώ, θα μάθουν σήμερα από τον Τύπο ή θα έχουν ήδη πληροφορηθεί από το διαδίκτυο, ότι ένας διεθνής ποδοσφαιριστής, κορυφαίος τερματοφύλακας και μέλος της Πρωταθλήτριας Ευρώπης 2004, Εθνικής Ομάδας Ποδοσφαίρου, Αντώνης Νικοπολίδης, ένας επαγγελματίας παίκτης με παχυλούς (άξια) μισθούς και συμβόλαια εδώ και περίπου 15 χρόνια... διορίστηκε ΚΗΠΟΥΡΟΣ στον Δήμο Κηφισιάς.
Δεν έπεσαν έξω τα καράβια του, ούτε έχασε τα χρήματά του στον τζόγο. Απλώς εκμεταλλεύτηκε τον νόμο που δίνει τη δυνατότητα σε όσους αθλητές πετυχαίνουν ευρωπαϊκές ή παγκόσμιες νίκες να διορίζονται σε θέσεις του Δημοσίου ή των Οργανισμών Τοπικής Αυτοδιοίκησης ή να παίρνουν άδειες για πρακτορεία του ΟΠΑΠ.
Ο Νικοπολίδης επέλεξε να γίνει... κηπουρός, όταν με το καλό πάρει σύνταξη από το λιμάνι και να έχει την αργομισθία του στον Δήμο Κηφισιάς, λαμβάνοντας για το... κλάδεμα των νερατζιών και το μάζεμα των φύλλων κάνα χιλιάρι ευρώ μηνιαίως - συν επιδόματα και δώρα.
Κι αναρωτιέται κανείς: έχοντας βγάλει (άξια) τόσα εκατομμύρια ευρώ από τη σπουδαία καριέρα του, έχοντας κάνει παχυλά συμβόλαια και πάρει εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ ως πριμ και ως διαφημιστικά συμβόλαια από χορηγούς εταιρείες, αυτού του έρημου Ελληνα... Τζορτζ Κλούνεϊ (λέμε τώρα) δεν του έκοψε ότι με το να καταλάβει αυτή την κενή οργανική θέση κόβει έναν μισθό από κάποιον που σίγουρα θα τον έχει περισσότερο ανάγκη?
Το ό,τι φάμε, ό,τι πιούμε και ό,τι αρπάξει... το τέρμα μας, ζει και βασιλεύει στην Ελλάδα. Και ο... γιος του πάρτα όλα κρύβεται μέσα στον καθένα μας. Κατά τ' άλλα, ο Αντωνάκης θα εμφανιστεί σύντομα σε καμιά φιλανθρωπική εκδήλωση να μιλήσει για τα άπορα παιδιά, να κάνει καμιά δωρεά (έναν μισθό του Δήμου Κηφισιάς) και να έχει ήσυχη τη συνείδησή του.
Πώς το είπε ο Βουλγαράκης; «Το νόμιμο είναι και ηθικό». Τώρα και σε αθλητική έκδοση. Για να μη νομίζετε ότι μόνο οι πολιτικοί πάσχουν σε αυτή τη χώρα...

υγ. Υποτίθεται πάντως ότι αυτός ο νόμος δημιουργήθηκε για να ενισχύει αθλητές ατομικών ή μικρών αθλημάτων, σχεδόν ερασιτεχνικών...

Κείνο που με τρώει, κείνο που με σώζει...


...είναι που ονειρεύομαι, σαν τον Καραγκιόζη.
Πίσω από τους στίχους και πέρα από τις νότες, η Μαρίζα Κωχ (ναι, η Μαρίζα Κωχ) εμφανιζόμενη με αυτό το τραγούδι στην αποψινή συναυλία στα Προπύλαια, θύμισε ξανά το γιατί οι νέοι έχουν δύναμη: γιατί ονειρεύονται, ίσως και σαν τον Καραγκιόζη, μα είναι ζωντανοί γιατί ονειρεύονται.
Περίπου δέκα χιλιάδες άτομα ήταν ο μεγαλύτερος αριθμός συγκεντρωμένων σε μια συναυλία πρόχειρα στημένη μα και με οργανωμένο νόημα. Πολλαπλάσιοι πέρασαν από τις τρεις το μεσημέρι ως τα μεσάνυχτα - και βάλε - που κράτησε. Ακόμη πιο πολλαπλάσιοι αυτές τις μέρες έχουν κατέβει στους δρόμους, σε πορείες πρωϊνές, απογευματινές, βραδινές και μεταμεσονύκτιες. Εκατοντάδες χιλιάδες στόματα έχουν φωνάξει συνθήματα κατά της Αστυνομίας, της κυβέρνησης, της σιωπής της κοινωνίας, του φόβου. Αν αυτό δεν είναι εξέγερση, τότε και ο Καραγκιόζης δεν είναι ήρωας του θεάτρου σκιών αλλά... πρωθυπουργός.

υγ. Σε μια συναυλία «χώρεσαν» ο Μαχαιρίτσας και ο Δεληβοριάς, τα Διάφανα Κρίνα και η Κωχ. Μα οι νέοι δεν έχουν ούτε άποψη, ούτε σκέψη, ούτε θυμικό, ούτε σεβασμό στο παρελθόν, ούτε μέλλον. Ετσι δεν λένε όλες αυτές τις μέρες στα κανάλια?

υγ2. ...Κι αν δεν ντρέπεσαι να καθίσεις πίσω, έλα στη παράσταση για να σε γιουχαίσω. Αν δεν ντρέπεσαι...

Κλακαδόροι του τίποτα


Ποτέ στη σύγχρονη ευρωπαϊκή ιστορία δεν χειροκροτήθηκε τόσο πολύ Πρωθυπουργός που δήλωσε... ανίκανος ή και μαλάκας. «Αναλαμβάνω την ευθύνη, δεν είχα πλήρη εικόνα της υπόθεσης όταν κλήθηκα να τοποθετηθώ» είπε ο Κωστάκης στην κοινοβουλευτική ομάδα της Νέας Δημοκρατίας, αναφερόμενος στο Βατοπαίδι και 150 εξίσου μαλάκες σηκώθηκαν και τον χειροκροτούσαν επί πεντάλεπτο με ενθουσιασμό.
Δυο ερμηνείες μπορούν να δοθούν: η πρώτη αναφέρει πως ότι και αν πει ο Καραμανλής, 150 τύποι και τύπισσες που δηλώνουν βουλευτές (εμείς τους κάναμε) θα σηκωθούν να τον αποθεώσουν. «Είστε κουραμπιέδες» θα πει ο Καραμανλής, τσουνάμι τα χειροκροτήματα από κάτω. «Οι μανάδες σας τον παίρνουν στη Συγγρού» θα συμπληρώσει, standing ovation για δεκάλεπτο από κάτω. «Θέλω να χέσω στα μούτρα σας» θα καταλήξει, τρελή αποθέωση από τα έδρανα της Γερουσίας.
Τα παιδιά της «Ελληνοφρένειας» στον ΣΚΑΪ, το τόνισαν γλαφυρά στους τίτλους της εκπομπής τους, τελευταίας για το 2008. «Ραντεβού το 2009. Μάλλον. Γιατί πώς να κάνεις σάτιρα σε μια χώρα που οι βουλευτές της κυβέρνησης χειροκροτούν τον Πρωθυπουργό που τους δηλώνει ανίκανος», ήταν μέσες άκρες το σχόλιό τους.
Πόσο δίκιο έχουν;
Η δεύτερη εξήγηση είναι ότι θεωρούν τον Καραμανλή την τελευταία κυριολεκτικά ελπίδα τους για επαγγελματική αποκατάσταση. Ανεπάγγελτοι οι περισσότεροι, επαγγελματίες πολιτικοί για την ακρίβεια, πιστεύουν ότι ο μπούλης ως άλλος Ελ Σιντ, θα καταφέρει να επιζήσει (ποντάροντας φυσικά στη μεγάλη μαλακία που μας δέρνει ως λαό, να βγάζουμε ξανά Πρωθυπουργό εκείνον που μας έκαψε πέρυσι) και στον ανασχηματισμό θα τους δώσει ένα υπουργείο, ή υφυπουργείο είτε για να λιγδώσει και το δικό τους αντεράκι, είτε για να βρουν καμιά γκομενίτσα και εκείνοι - όχι μόνο ο Ζαχόπουλος.
Κάθε άλλη προσπάθεια για εξήγηση ανάγεται στη σφαίρα της επιστήμης, ξέρετε ποιας...

«Να αλλάξουμε το κλίμα»

Η Ελλάδα καίγεται, οι νέοι είναι στους δρόμους, η αγορά στενάζει από την κρίση, οικονομική και πολιτική, ένα νέο παιδί είναι στον τάφο, οι κινητοποιήσεις παίρνουν χαρακτήρα εξέγερσης, ένα νέο κίνημα γεννιέται - και μάλιστα «ακαπέλωτο». Και ο Πρωθυπουργάκος μας (υποκοριστικό και πολύ του είναι) ψάχνει τρόπους να αναστρέψει το κλίμα των δημοσκοπήσεων. Ποτέ άλλοτε στο παρελθόν δεν πέρασε κυβέρνηση στη χώρα που γέννησε τη Δημοκρατία (τρομάρα της) που να ασχολείται τόσο πολύ με την αλλαγή του κλίματος κάθε τόσο.
Τα παλικάρια δεν είναι μόνο ανίκανα και επικίνδυνα. Είναι ότι πασχίζουν να διατηρηθούν με κάθε τρόπο στην εξουσία. Τους φτύνουν και νομίζουν ότι βρέχει. Θεωρούν ότι μπορούν να αναστρέψουν το κλίμα, λες και για την πτώση τους φταίει το φαινόμενο του θερμοκηπίου και πως εάν περιορίσουν τη ρύπανση αυτό θα αλλάξει.

Τετάρτη 10 Δεκεμβρίου 2008

Προκόψαμε...


Καθηγητής Πανεπιστημίου, σοβαρός - μέχρι πρόσφατα. Δεν είχε ενσκήψει στην άκρατη «γλειφολογία» του Καραμανλή, διατηρώντας το ακαδημαϊκό προφίλ του. Πέρασε των παθών του τον τάραχο όταν εμπνεύστηκε τον βασικό μέτοχο και έγινε βορρά στα κανάλια. Οταν το νομοσχέδιο έγινε... στάχτη και η κόκκινη κάρτα ήρθε από την Ευρωπαϊκή Ενωση, σταμάτησε - μαζί με τον Καραμανλή - τις βλακείες και ρίχτηκε στη δουλειά. Εργατικός από τους λίγους και με σαφώς ανώτερο επίπεδο από τους περισσότερους υπουργούς και υφυπουργούς του Καραμανλή, ξεχώρισε και μετά τον Ρουσσόπουλο έγινε ο άτυπος νο 2 της κυβέρνησης.
Αυτό το Σαββατοκύριακο όμως αρκούσε και για το δικό του «στριπτίζ». Ενώ κάτι πήρε αρχικά να κάνει, υποβάλλοντας παραίτηση για λόγους ευθιξίας, στη συνέχεια κατάφερε να τα θαλασσώσει. Στα υπέρ του ότι δεν κρύφτηκε, όπως άλλοι μεγαλοσχήμονες της ίδιας κυβέρνησης (Ντόρα, Μεϊμαράκης), στα κατά του ότι κατάφερε να εξοργίσει τους πάντες: μορφωμένους και αμμόρφωτους, λαϊκούς και κουλτουριάρηδες.
Διότι, υπουργέ μου, όταν λέτε ότι τα κανάλια δείχνουν μόνο αυτά που η Αστυνομία δεν προστάτευσε, τι ακριβώς εννοείτε; Οτι οι κάμερες έπρεπε να πάνε στο Παγκράτι ή στη Γλυφάδα όπου δεν είχαμε ζημιές, για να αποθεώσουν τα... αστυνομικά μέτρα εκεί, την ώρα που η Αθήνα καιγόταν; Πάλι καλά που δεν επικαλεστήκατε τον «στρατηγό άνεμο» κι εσείς. Λίγο έλλειψε...

Κατέστρεψε τόσα πολλά σε τόσο λίγο...


Είναι ο άνθρωπος που έβλεπε τους Ελληνες να καίγονται. Είναι ο άνθρωπος που έβλεπε τους Ελληνες να ληστεύονται. Είναι ο άνθρωπος που έβλεπε τους Ελληνες να υποκλέπτονται. Είναι ο άνθρωπος που έβλεπε τους Ελληνες να... ανταλάσσονται. Είναι ο άνθρωπος που είδε την Ελλάδα να μαυρίζει από την εκτέλεση ενός παιδιού και την ανικανότητα του ίδιου, των συνεργατών του και των εκατοντάδων επικίνδυνων γλειφτών που τον περιτριγυρίζουν, να προστατεύσουν με ανθρώπινα όρια, να λειτουργήσουν με την κοινή λογική και να μην πετάνε αρλούμπες κάθε φορά που δεν καταλαβαίνουν ούτε καν τι συμβαίνει...
Ποτέ άλλοτε στην πολιτική ζωή αυτής της χώρας, πλην ίσως της περιόδου των αμόρφωτων συνταγματαρχών, δεν υπήρξε πολιτικός που κατάφερε τόσα πολλά σε τόσο λίγο. Για την ακρίβεια, που κατάφερε να καταστρέψει τόσα πολλά σε τόσο λίγο διάστημα. Το πρόβλημά του δεν είναι η απουσία ευαισθησίας. Είναι απλά ότι δεν γουστάρει αυτή τη δουλειά. Τον πήραν από τις χασαποταβέρνες και τα μπουζούκια στα Λαδάδικα και τον έκαναν αρχηγό και Πρωθυπουργό επειδή είχε το όνομα. Για πολιτική παιδεία και σκέψη, ούτε λόγος. Οσο υπήρχε ο Ρουσσόπουλος, μπορούσε να διαχειριστεί τουλάχιστον την επικοινωνία. Τώρα ούτε αυτό δεν γίνεται.
Η Αστυνομία δολοφονεί ή κρύβεται κι αυτός αντί να αναρωτηθεί τι συμβαίνει και δεν μπορούν οι μπάτσοι να κάνουν απλώς τη δουλειά τους και όχι να καταφεύγουν στα δυο άκρα, εφευρίσκει συνομωσίες, εχθρούς και ετοιμάζει... τανκς για να μαζευτούν από τον δρόμο καμιά εκατοστή αλήτες και άλλα τόσα αμούστακα παιδιά. Θα μείνει στην Ιστορία ως ο άνθρωπος που κατάφερε να αναστήσει ένα πεθαμένο ΠΑΣΟΚ στη συνείδηση του κόσμου. Αν βέβαια μέχρι την ώρα που θα φύγει, υπάρχει Ελλάδα για να κυβερνήσει ο Γιωργάκης...

Σάββατο 15 Νοεμβρίου 2008

Welcome to Wall Street


(κυκλοφορεί στα mailbox και είναι διδακτικό)

Μια φορά και έναν καιρό σ' ένα χωριό, ο Χάρης ανακοίνωσε στους χωρικούς ότι θα αγόραζε μαϊμούδες προς 10 ευρώ τη μία. Γνωρίζοντας οι χωρικοί ότι υπάρχουν πολλές στο δάσος έτρεξαν να πιάσουν όσες περισσότερες μπορούσαν. Πράγματι ο Χάρης αγόρασε χιλιάδες μαϊμούδες προς 10 ευρώ τη μία όπως τους είχε υποσχεθεί. Οι μαϊμούδες όμως άρχισαν να λιγοστεύουν και έτσι οι χωρικοί σταμάτησαν να τις κυνηγάνε.
Ο Χάρης επιμένοντας ανακοίνωσε ότι πλέον θα αγόραζε μαϊμούδες για 20 ευρώ τη μία. Πράγματι οι χωρικοί έτρεξαν και πάλι πιάνοντας και άλλες μαϊμούδες. Όμως οι μαϊμούδες λιγόστεψαν και οι χωρικοί επέστρεψαν στα κτήματά τους. Ο Χάρης όμως τους ανακοίνωσε ότι επειδή δεν υπάρχουν πλέον πολλές μαϊμούδες και θα αγόραζε τη μία προς 25 ευρώ. Οι χωρικοί έπιασαν και τις λίγες που είχαν απομείνει.
Ο Χάρης μάζεψε ξανά τους χωρικούς και τους είπε πως καταλαβαίνει ότι υπάρχουν πλέον ελάχιστες μαϊμούδες, γι' αυτό και θα τους δώσει 50 ευρώ τη μία για τις υπόλοιπες που θα του φέρουν. Τους ανακοίνωσε παράλληλα ότι σοβαρές δουλειές τον αναγκάζουν να φύγει για την πόλη και έτσι την αγοραπωλησία θα αναλάμβανε ο βοηθός του.
Με του που έφυγε ο Χάρης, ο βοηθός του φώναξε τους χωρικούς και τους είπε: «Ο Χάρης γέμισε έναν στάβλο με τις μαϊμούδες που του φέρνατε. Εγώ θα σας τις πουλήσω αυτές για 35 ευρώ τη μία και όταν γυρίσει ο Χάρης του τις πουλάτε εσείς για 50 ευρώ».
Οι χωρικοί, μαζεύτηκαν, το συζήτησαν και συγκεντρώνοντας τις οικονομίες τους αγόρασαν όλες τις μαϊμούδες από τον βοηθό του Χάρη. Του δώσανε τα χρήματα, ώσπου τους είπε μια μέρα πως φεύγει εσπευσμένα απ' το χωριό για δουλειές. Κανείς από τους χωρικούς δεν είδε ποτέ ξανά ούτε τον βοηθό ούτε τον Χάρη.

Welcome to Wall Street!


Πέμπτη 13 Νοεμβρίου 2008

Πού το πάει ο mr MIG?


Πήγε στη Βουλή και τους είπε «υπάλληλούς» του. «Εφτυσε» κατάμουτρα το σχέδιο της Κυβέρνησης για τη «σωτηρία» των Τραπεζών - οι οποίες όλες δήλωναν ότι δεν αντιμετωπίζουν προβλήματα. Κάνει πάντα δηλώσεις, όταν του το ζητήσουν. Πάει στο γήπεδο και στηρίζει τον προπονητή - πού ακούστηκε αυτό στην Ελλάδα. Επεισε τους Βαρδινογιάννηδες να τον κάνουν συνέταιρο στον Παναθηναϊκό. Τι σόι πράγμα είναι αυτός ο Ανδρέας Βγενόπουλος?
Πολύ μακριά από το συνηθισμένο προφίλ του έλληνα επιχειρηματία, ο Βγενόπουλος μοιάζει (αν και δεν είναι) ο άνθρωπος της διπλανής πόρτας που έβγαλε λεφτά αλλά δεν καβάλησε και το καλάμι. Καπνίζει πούρα, έχει μπράβους, είναι λεφτάς, αλλά μοιάζει να σε σέβεται - ή τουλάχιστον αυτό σου πουλάει. Είναι ο «έλληνας Μπερλουσκόνι»? Θα γίνει ο «νέος Κοσκωτάς»? Ή θα μείνει απλώς ο «τραπεζίτης του λαού», όπως τον αναφέρουν τα ελληνικά ΜΜΕ - όσα μπορούν τέλος πάντων και δεν έχουν δανεικά σε άλλους τραπεζίτες...
Αν έλειπαν και οι αυταρχικού τύπου αγωγές κατά πολιτικών, το πείραμα θα ήταν ελπιδοφόρο. Έστω κι αν ακόμα και γι' αυτές, κάποιοι του λένε «μπράβο» γιατί και η πολιτική πρέπει να μετρά τα λόγια της καμιά φορά. Το φαινόμενο χρίζει παρακολούθησης, όσο και προσοχής. Διότι κανείς δεν μπορεί να πιστέψει πως ένας πλούσιος έχει ιδανικά κι ευαισθησίες...

Τρίτη 11 Νοεμβρίου 2008

Ο Πέτρος, ο Γιόχαν και ο Φραντς



Ο Τατούλης απασφάλισε ξανά τη χειροβομβίδα, ο Παναθηναϊκός δεν είχε κερδίσει τον Ολυμπιακό στο ντέρμπι και, δευτεριάτικα, ο Καραμανλής δεν θα έπαιρνε άλλη απόφαση πλην της διαγραφής του πολιτικού από την Αρκαδία. Τα νεύρα της Δευτέρας είναι καταλυτικά συνήθως για αποφάσεις και ο Αρκάς (καμία σχέση με τον σκιτσογράφο) δεν θα τη γλίτωνε με τίποτε.
Δεν διαφωνώ απόλυτα με τον Τατούλη σε όσα λέει τους τελευταίους μήνες. Διαφωνώ με το γεγονός ότι δεν τα έλεγε όσο είχε το υφυπουργείο Πολιτισμού. Και διαφωνώ, τελευταία, με τον τρόπο που επιλέγει να τα εκφράσει. Παράδειγμα: η Νέα Δημοκρατία ετράπη σε φυγή από τη συζήσηση για την Προανακριτική Επιτροπή, σε ένα θέμα, το Βατοπαίδι, που ο Τατούλης θεωρούσε σκάνδαλο με εμπλεκόμενο τον Θοδωρή Ρουσσόπουλο.
Η Ρηγίλλης και το Μαξίμου διέταξαν φυγή απ' τη Βουλή και ο μέγιστος Πέτρος πειθάρχησε. Ο μάγκας, ο σωστός και ο πολλά βαρύς, επιλέγει τον φυσικό του χώρο, τη Βουλή, πάει και μιλώντας στο Σώμα - και στον λαό - λέει: «διαφωνώ με την αποχώρηση, ήρθα για να το δηλώσω στο πιο επίσημο μέρος, αλλά δεν ψηφίζω την Προανακριτική γιατί δεν δίνω σε κανέναν το δικαίωμα να μου πει ότι ρίχνω την Κυβέρνηση». Αντίθετα κρύφτηκε κι αυτός μαζί με τους άλλους. Οπως επίσης δεν καλείς τα κανάλια, κάνεις μια γλυκανάλατη δήλωση και μετά ξεσκίζεις τον Πρωθυπουργό στο blog σου. Τι έχεις? Ανθρωποφοβία?
Το θέμα είναι ότι ο Καραμανλής έμεινε με 151, είναι επίσης... πέντε βαθμούς πίσω από την κορυφή και οι επόμενες Δευτέρες προβλέπονται ακόμα πιο δύσκολες. Ο ένας βρέθηκε. Απομένουν οι υπόλοιποι. Σαν το τραγούδι:
Ο Πέτρος, ο Γιόχαν και ο Φραντς, σε φάμπρικα δούλευαν κι έφτιαχναν τανκς. Αναζητούνται οι Γιόχαν και Φραντς που αχώριστοι έγιναν, φτιάχνοντας τραστ...

Δευτέρα 10 Νοεμβρίου 2008

Σάββατο στο Κολωνάκι

Ακινητοποιημένα αυτοκίνητα στα φανάρια. Υπερμεγέθη τζιπ που παρκάρουν όπου βρουν και περιμένουν επί πεντάλεπτο, κλείνοντας την κυκλοφορία, τον παρκαδόρο κάθε μαγαζιού. Μπετόβλακες πορτιέρηδες που δεν κόβουν ούτε... στην ξερή, για να μπορούν να «κόψουν» σοβαρά μούρες στην πόρτα. Και μέσα ποζαριστά πρόσωπα που νιώθουν ότι το βράδυ τους εξαντλήθηκε από τη στιγμή που μπήκαν στο χάι μαγαζί.
Το Κολωνάκι τα Σαββατόβραδα είναι πιο ψεύτικο από ποτέ. Δέκα ευρώ το ποτό - όσο αγοράζουν το μπουκάλι - για να στριμωχτείς με τον κάθε λιγδιάρη δίπλα σου, να ακούσεις υποτίθεται καλή μουσιή και να τα πεις με την παρέα σου, όταν πολύ πιο εύκολα, ευχάριστα και όμορφα θα τα πεις μαζί τους μια άλλη μέρα, στο ίδιο μέρος και με περισσότερη ευγένεια από τα καλόπαιδα στην πόρτα και στο σέρβις, που γνωρίζουν ότι τις καθημερινές τα μαγαζιά τους φυτοζωούν.
Αυτή είναι η διασκέδαση που θέλουμε τελικά - και που δεν θέλουμε να την αλλάξουμε. Να μπούμε στο χάι, κάθε χρονιά αλλάζει, μαγαζί, να πληρώσουμε για υπηρεσίες που δεν μας προσφέρονται και να κοιτάμε χαμογελαστοί το υπερπέραν ή την απέναντι, δίχως να μπούμε στη διαδικασία να μιλήσουμε καν.
Η Αθήνα είναι η πιο απρόσωπη πόλη της Ευρώπης. Αρκετά όμορφη, μέσα στις αντιθέσεις της, αλλά και δίχως καμία προσωπικότητα, ως πόλη και ως κάτοικοι. Πόζες, στυλ, μούρη και επίδειξη, είναι τα μοναδικά που βρίσκεις έξω, ειδικά τα Σαββατόβραδα. Και πολλή μοναξιά. Ατέλειωτη. Λες και μόλις γυρίζουμε στην πρωτεύουσα από διακοπές, κλεινόμαστε όλοι στον εαυτό μας. Λες και είμαστε διαφορετικοί απ' ότι το καλοκαίρι, πως τότε δεν παίζει ρόλο το ποιος είσαι, που δουλεύεις, πόσα βγάζεις, τι αμάξι οδηγείς.
Και ζητάμε και επενδύουμε στην απρόσωπη διασκέδαση: βλέπεις έξω παρέες που δεν μιλούν μεταξύ τους, δεν έχουν τι να πουν, δεν ανοίγονται καν. Αρκεί που μπήκαν στο χάι μαγαζί και βρίσκονται στο Κολωνάκι...

Ολλανδο-ισπανική συνεργασία!


Λένε ότι τα λεφτά δεν φέρνουν την ευτυχία. Ούτε και το θέαμα στο ποδόσφαιρο. Κοντά εξήντα εκατομμύρια ευρώ είναι το ύψος των μπάτζετ Παναθηναϊκού και Ολυμπιακού, αλλά το θέαμα στο ντέρμπι του Ολυμπιακού Σταδίου ήταν για... κλάματα. Γηπεδούχοι και φιλοξενούμενοι έπαιζαν το «φοβάται ο Γιάννης το θεριό και το θεριό τον Γιάννη», με αποτέλεσμα το Μηδέν σε όλα τα επίπεδα.
Και αν πολλοί λένε ότι ποδοσφαιροποιείται η πολιτική, να που κάποιες στιγμές συμβαίνει και το ανάποδο. Να κάνουν οι προπονητές «πολιτική». Τεν Κάτε και Βαλβέρδε στο ΟΑΚΑ έκαναν πολιτική, με την έννοια ότι οι συνθήκες για τις ομάδες που προπονούν, τους οδήγησαν στο να κατέβουν όσο πιο συντηρητικά μπορούσαν για να πάρουν, τουλάχιστον, την ισοπαλία.
Ο ολλανδός προπονητής του Παναθηναϊκού, έχοντας περάσει προ δεκαημέρου το σοκ του Εργοτέλη και γνωρίζοντας ότι είχε μπροστά του μια τριάδα αγώνων «φωτιά», με Πανιώνιο, Βέρντερ και Ολυμπιακό, ξεπέρασε τα δυο πρώτα εμπόδια, μπήκε καβάλα στο άλογο μετά την επική νίκη στη Βρέμη και πιθανόν αποφάσισε ότι και η ισοπαλία είναι καλή με τους ερυθρόλευκους, για να μην επιστρέψει ο ίδιος και οι πράσινοι, στην προ Γερμανίας κατάσταση με την γκρίνια και την αμφισβήτηση.
Ο ισπανός προπονητής του Ολυμπιακού από την άλλη πλευρά, έχοντας «καβατζώσει» πέντε πόντους διαφορά στη βαθμολογία από το τριφύλλι και με ντέρμπι με τον δεύτερο ΠΑΟΚ να έρχεται την άλλη εβδομάδα, γνώριζε την αποστολή του: δεν χάνω στο ΟΑΚΑ, κερδίζω τον ΠΑΟΚ και... τελείωσε η χρονιά. Αλλωστε, έμαθε πια ότι το ελληνικό πρωτάθλημα είναι η περίφημη «ψύχωση», ειδικά κόντρα στον Παναθηναϊκό. Οπότε, γιατί να ρισκάρει, να χάσει και να αρχίσει η αμφισβήτηση για τη θέση του;
Πολιτική έκαναν οι δυο προπονητές στο ΟΑΚΑ και αν μπορούσαν να συνεννοηθούν μεταξύ τους, θα το είχαν κανονίσει και πριν από το ματς. Χενκ Τεν Κάτε και Ερνέστο Βαλβέρδε, δεν ξέρω εάν είναι κορυφαίοι προπονητής, ξέρω όμως ότι είναι πολύ έξυπνοι άνθρωποι για να βάλουν το κεφάλι τους στον ντορβά, τόσο νωρίς - και για δεύτερη φορά ο καθένας μέσα στην ίδια περίοδο. Και είμαστε ακόμα στον Νοέμβριο...

Σάββατο 8 Νοεμβρίου 2008

Some of the best


Ενα από τα πιο χαρακτηριστικά πρωτοσέλιδα (της βελγικής εφημερίδας De Morgen),
έστω και δίχως ελληνική λέξη και ίσως ο πιο εύστοχος τίτλος (από τη γερμανική ΤΑΖ)

The first

Το καλύτερο γραφικό για τις αμερικανικές εκλογές.
Από τον κύριο Patrick Moberg στη διεύθυνση http://www.patrickmoberg.com

Κυριακάτικο μελάνι

Τι ενδιαφέρον έχουν οι αυριανές κυριακάτικες εκδόσεις των εφημερίδων και γιατί να τις αγοράσουμε, πλην της θεματολογίας τους? Αυτή την Κυριακή 9 Νοεμβρίου, θα αγοράσω «ΒΗΜΑ» για το BHMAgazino και τη νέα προσφορά με cd του Μίκη Θεοδωράκη, «Θέμα» για το δεύτερο cd του Μητροπάνου και την ταινία «Head in Clouds» με Σαρλίζ Θερόν και Πενέλοπε Κρουζ, «Ελευθεροτυπία» για το «Showtime» με Ντε Νίρο και Τραβόλτα και, τέλος, «ΕΘΝΟΣ» που κυκλοφορεί με νέο lay out και καλό είναι να το κρίνουμε...

Best of the best

Το καλύτερο πρωτοσέλιδο της επόμενης μέρας.
«Ο Ομπάμα νίκησε» ήταν η είδηση για όλους,
αλλά το «El Periodico» της Καταλωνίας,
έδωσε και το μήνυμα.
Τη νίκη τη γνώριζαν όλοι, το μήνυμα λιγότεροι...

Πλανητάρχης είπατε?
















Από τις ΗΠΑ στην Ελλάδα και από την Κίνα στην Ινδονησία. Από την Πολωνία στην Ισπανία και από την Κολομβία στο Ισραήλ. Ο Μπους(της) τζούνιορ, ακόμα και το 2004, είχε περάσει απαρατήρητος, ενώ το 2000 στη διαμάχη μεταξύ του βλάκα και του Γκορ, τα πρωτοσέλιδα δεν ήταν ποτέ τόσα και τόσο πολύχρωμα. Ποια καλύτερη απόδειξη ότι ο κόσμος πιστεύει πραγματικά ότι «change has come to America»?

Παρασκευή 7 Νοεμβρίου 2008

Και ποιον να... μαυρίσεις?


Έχουμε γίνει... αμερικανάκια. Οφείλουμε να το παραδεχτούμε. Σαν το θέμα με τον βιασμό: εάν δεν μπορείς να τον αποφύγεις, κάτσε και απόλαυσέ τον. Θέλω να δω όμως τα επόμενα χρόνια, εάν θα γίνουμε και στην πολιτικά αμερικανάκια. Δεν εννοώ μόνο ως επικοινωνία και ως image making των πολιτικών. Ξέρετε, εκείνες τις συμβουλές που αναφέρουν το πώς ο κάθε πολιτικός πρέπει να κουνάει τα χέρια του και καταλήγει ο Σημίτης να θυμίζει καθαριστή τζαμιών. Ή το ότι πρέπει πάντα να χαμογελάει και καταλήγει η Ντόρα ως διαφημίστρια της Colgate.

Εννοώ εάν αυτή η αλλαγή, έστω και προσωρινή, έστω και καχύποπτη, του αμερικανικού κοινού (ναι, έστω του 51%) που στήριξε Ομπάμα, έναν άνθρωπο που δεν έμοιαζε με τον μέσο Αμερικανό», θα έρθει και προς τα εδώ. Ορισμένα blogs το έπραξαν, η εφημερίδα «Ποντίκι» το σχολίασε χιουμοριστικά μέσα από το πρωτοσέλιδό της, βάφοντας... μαύρο τον Γιώργο Παπανδρέου.

Το βασικό θέμα είναι εάν θα βρεθεί σύντομα στη χώρα μας κάποιος πολιτικός που: θα πείθει, θα συγκινεί, θα είναι «ένας από εμάς» αλλά όχι και «σαν κι εμάς», θα προέρχεται δηλαδή από το πεζοδρόμιο και το μεροκάματο αλλά δεν θα συμπεριφέρεται το ίδιο τεμπέλικα και «λαμογιακά» με τον μέσο Ελληνα και, τελικά, θα καταφέρει να μας πείσει αν βρεθεί στον κατάλληλο τόπο και χρόνο.

Μοιάζει πολύ δύσκολο, αν όχι απίθανο. Οι δυο τελευταίοι πρωθυπουργοί της χώρας μας είχαν μεταξύ τους τις εντελώς αντίθετες ιδιότητες: ο μεν Κώστας Σημίτης ήταν ο άνθρωπος για να κάνει τη δουλειά, αλλά πολύ λίγος να αντισταθεί σε ό,τι τον πίεζε - και σίγουρα δεν ήταν «ένας από εμάς» αλλά ούτε σαν κι εμάς. Ο δε Κώστας Καραμανλής είναι «σαν κι εμάς» αλλά όχι και «ένας από εμάς», συν ότι εμφορείται από τα γνωστά μειονεκτήματα του μέσου Ελληνα, με κύριο χαρακτηριστικό την τεμπελιά και τις εξαρτήσεις - ο γνωστός, του γνωστού.

Αυτή είναι η θλίψη η ελληνική παρακολουθώντας το εγχώριο σκηνικό της πολιτικής. Εκτός εάν βάψουμε... μαύρο τον Αβραμόπουλο, για να αποκτήσουμε τουλάχιστον κάγκελα σε όλη την Ελλάδα και όχι μόνο στην Αθήνα...

Πέμπτη 6 Νοεμβρίου 2008

Οταν δάκρυσε ο πλανήτης


«I have a dream». Ακόμα και την ύστατη στιγμή, δεν ακολούθησε τον εύκολο δρόμο της αντιγραφής. Ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ τον ενέπνευσε, αλλά δεν εκείνος δεν τον αντέγραψε. Ηρθε από το τίποτα και έγινε πλανητάρχης. Ενα εκατομμύριο άνθρωποι στο Σικάγο και δισεκατομμύρια από τον καναπέ τους, τον άκουσαν δακρυσμένοι. Πότε άλλοτε θυμάστε αλήθεια ανθρώπους να δακρύζουν από τα λόγια (και όχι τις πράξεις) ενός πολιτικού;

Στο Σικάγο όλοι είχαν βουρκωμένα μάτια. Από τον αιδεσιμότατο Τζέσε Τζάκσον και την Οπρα Γουϊνφρεϊ, ως τον μεσήλικα λευκό Αμερικανό με το κοστούμι. Από τον πλούσιο αστό της αμερικανικής Δύσης, ως τον φτωχό λατίνο μετανάστη του νότου ή των μεγαλουπόλεων. Στα ρεπορτάζ των τηλεοπτικών δικτύων μαύροι και λευκοί, μετανάστες και ιθαγενείς, κυνηγημένοι και βολεμένοι μια λέξη μόνο εκστόμιζαν: «hope». Ελπίδα.

Το Σικάγο ήταν το επίκεντρο. Οι ΗΠΑ το σκηνικό. Πότε άλλοτε άνθρωποι από τις ΗΠΑ ως την Ιαπωνία, από την Κένυα ως την Αθήνα, από το Παρίσι ως τη Βενεζουέλα ξενύχτησαν και δάκρυσαν για μια πολιτική νίκη; «Yes we can» είπε. Και μίλησε για «αλλαγή». Πιο μελαψός από τον Αντρέα, έγινε ο πρώτος πολιτικός άνδρας εδώ και δεκαετίες που ενέπνευσε τη Γη.

Είναι ένα θαύμα του μάρκετινγκ. Ενας ηθοποιός. Ενας μεγάλος σταρ. Ολα δεκτά. Αλλά είναι και το american dream στην πράξη. Φτωχός και μετανάστης, με οικογενειακά προβλήματα και μαύρος. Ξεκίνησε από το πουθενά κι έγινε πλανητάρχης. Λέτε να φταίει γι' αυτό μόνο το «σύστημα»;

Οποιος βρει πρόσφατο προηγούμενο στην παγκόσμια Ιστορία, κερδίζει μια συνέντευξη μαζί του. Ποτέ άλλοτε ένας άνθρωπος δεν κατάφερε να κάνει τους υπόλοιπους να ξυπνήσουν την επόμενη μέρα με χαμόγελο κι ελπίδα. Κι ας μην ξέρουν ακριβώς το γιατί...

Τετάρτη 5 Νοεμβρίου 2008

«Συγχωριανός Ομπάμα - ΤΩΡΑ»


Ζω για τα αυριανά δελτία ειδήσεων. Τα δελτία της επόμενης μέρας από τη νίκη του Μπάρακ Ομπάμα. Να δω ρεπορτάζ ξένων δικτύων που βρέθηκαν στην Κένυα, στο χωριό όπου γεννήθηκε ο πατέρας του Ομπάμα, προκειμένου να κάνουν ρεπορτάζ για τη γιαγιά του που ζει ακόμα. Και να προσέξω με ιδιαίτερη επιμέλεια εάν θα υπάρξει ο τίτλος που θα έβαζε ο μέσος διευθυντής ειδήσεων ελληνικού σταθμού: «Συγχωριανός Ομπάμα - ΤΩΡΑ». Οπως το αλήστου μνήμης «Μάνα ρέιβερ» των παιδικών μας χρόνων.
Τις προηγούμενες μέρες είδα ρεπορτάζ του CNN και άλλων ξένων δικτύων, που βρέθηκαν στο χωριό του νέου προέδρου των ΗΠΑ. Δεν ξεπέρασαν τα όρια. Εδειξαν το χωριό, έδειξαν τους χορούς των Κενυατών, έδειξαν και τη χαμογελαστή γιαγιά του αμερικανού προέδρου. Μέχρι εκεί. Αλλά και οι ίδιοι οι Κενυάτες με εξέπληξαν. Ούτε ένας δεν πήρε την καραμπίνα του, σαν τον παππού της Κατερίνας Θάνου, να ρίξει στον αφρικανικό αέρα πανηγυρίζοντας για τη νίκη του... συγχωριανού του. Ούτε μια γιαγιά δεν άρχισε να κερνάει πίτες και ρακί τους δημοσιογράφους για τη νίκη του Μπαράκ. Θα μου πεις, εδώ δεν έχουν να φάνε οι ίδιοι, θα κερνούν πίτες τους δημοσιογράφους;
Μάλλον και οι ΗΠΑ, αλλά και η Κένυα, είναι πολύ πίσω στον τομέα των ΜΜΕ σε σχέση με την Ελλάδα μας. Μα πόσο βλάκες είναι...

Wind of change?



Ο καπιταλισμός πνέει τα λοίσθια, η Αμερική εκλέγει για πρώτη φορά στην ιστορία της μαύρο πρόεδρο, ο Ρουσσόπουλος έφυγε από την κυβέρνηση, το ΠΑΣΟΚ είναι ξανά πρώτο κόμμα και ο Παναθηναϊκός δεν έχει ακόμη διώξει τον προπονητή του. Είναι δυνατόν να μην μιλάμε όντως για άνεμο αλλαγών που άρχισε να πνέει?
Ολα τριγύρω αλλάζουν και όλα τα ίδια μένουν, λέει ο Παπάζογλου, σε έμπνευση Ρασούλη, όμως, προτού ακόμα αρχίσουμε να βρίσκουμε ή να εφευρίσκουμε τις συνομωσίες πίσω από τον νέο σταρ που ψηφίστηκε χθες στις ΗΠΑ, ας χαρούμε τη στιγμή.
Ο χειρότερος, όχι απλώς αμερικανός πρόεδρος, αλλά ο πιο γελοίος τύπος που πέρασε ποτέ από τις ΗΠΑ (αυτό κι αν είναι... κατόρθωμα, να αναδεικνύεσαι στον γελοιοδέστερο των γελοίων) φεύγει και ως τις 20 Ιανουαρίου που αλλάζει χέρια (και χρώμα) ο Λευκός Οίκος δεν προλαβαίνει να κάνει άλλον πόλεμο. Αυτό είναι από μόνο του χαρμόσυνο.
Οταν βγήκε ο Μπους(της) τζούνιορ, το 2000, όπως βγήκε τέλος πάντων, πολλοί είχαν ελπίδες για αλλαγή μετά τον περίφημο γόη Κλίντον, ο οποίος μπορεί να ήταν ιδιαίτερα συμπαθής ως γκόμενος, σαξοφωνίστας και χιουμορίστας, αλλά και ως σύζυγος της Χίλαρι που αντέχει ακόμα, όμως είχε τηρήσει την παράδοση των προκατόχων του χτυπώντας στη δική μας γειτονιά, τα Βαλκάνια. Τώρα που ο Ομπάμα γίνεται ένοικος του Λευκού Οίκου για τα επόμενα τέσσερα χρόνια, ο άνεμος της ελπίδας που κατέκλυσε τον κόσμο δεν είναι δύσκολο να χαθεί. Ενας ψηλός ουρανοξύστης και κάμποσοι παλαβωμένοι «μάρτυρες», αρκούν για να αλλάξει και η πιο ευγενική και ειρηνική πρόθεση κάθε προέδρου και μη.
Ας μην γελιόμαστε: το σκούρο αστέρι του νέου προέδρου, ανατέλλει ιδιαίτερα λαμπρό σε ολόκληρη τη Γη, αλλά όσο ρομαντικό κι αν φαντάζει, ποιος αλήθεια πιστεύει ότι αρκεί μονάχα ένας άνθρωπος για να αλλάξει τον κόσμο μας; Το γνωστό ρομαντικό ρητό που καλεί «να αλλάξει ο καθένας τον κόσμο (του)», για να αλλάξει και ο κόσμος, είναι πολύ καλό για να 'ναι αληθινό. Ομως, ώσπου να καταλαγιάσει η λάμψη και να αρχίσει η αλήθεια, ας ζήσουμε έστω και από απόσταση το αμερικανικό όνειρο. Ενα american dream, το οποίο και πάλι δικαιώνει τα master των ανά εποχή εμπνευστών του: ένας σταρ, άγγελος, Μεσσίας, που θα σώσει την Αμερική και τον κόσμο. Μακάρι. Αλλά φευ...