Και ποιον να... μαυρίσεις?

Έχουμε γίνει... αμερικανάκια. Οφείλουμε να το παραδεχτούμε. Σαν το θέμα με τον βιασμό: εάν δεν μπορείς να τον αποφύγεις, κάτσε και απόλαυσέ τον. Θέλω να δω όμως τα επόμενα χρόνια, εάν θα γίνουμε και στην πολιτικά αμερικανάκια. Δεν εννοώ μόνο ως επικοινωνία και ως image making των πολιτικών. Ξέρετε, εκείνες τις συμβουλές που αναφέρουν το πώς ο κάθε πολιτικός πρέπει να κουνάει τα χέρια του και καταλήγει ο Σημίτης να θυμίζει καθαριστή τζαμιών. Ή το ότι πρέπει πάντα να χαμογελάει και καταλήγει η Ντόρα ως διαφημίστρια της Colgate.

Εννοώ εάν αυτή η αλλαγή, έστω και προσωρινή, έστω και καχύποπτη, του αμερικανικού κοινού (ναι, έστω του 51%) που στήριξε Ομπάμα, έναν άνθρωπο που δεν έμοιαζε με τον μέσο Αμερικανό», θα έρθει και προς τα εδώ. Ορισμένα blogs το έπραξαν, η εφημερίδα «Ποντίκι» το σχολίασε χιουμοριστικά μέσα από το πρωτοσέλιδό της, βάφοντας... μαύρο τον Γιώργο Παπανδρέου.

Το βασικό θέμα είναι εάν θα βρεθεί σύντομα στη χώρα μας κάποιος πολιτικός που: θα πείθει, θα συγκινεί, θα είναι «ένας από εμάς» αλλά όχι και «σαν κι εμάς», θα προέρχεται δηλαδή από το πεζοδρόμιο και το μεροκάματο αλλά δεν θα συμπεριφέρεται το ίδιο τεμπέλικα και «λαμογιακά» με τον μέσο Ελληνα και, τελικά, θα καταφέρει να μας πείσει αν βρεθεί στον κατάλληλο τόπο και χρόνο.

Μοιάζει πολύ δύσκολο, αν όχι απίθανο. Οι δυο τελευταίοι πρωθυπουργοί της χώρας μας είχαν μεταξύ τους τις εντελώς αντίθετες ιδιότητες: ο μεν Κώστας Σημίτης ήταν ο άνθρωπος για να κάνει τη δουλειά, αλλά πολύ λίγος να αντισταθεί σε ό,τι τον πίεζε - και σίγουρα δεν ήταν «ένας από εμάς» αλλά ούτε σαν κι εμάς. Ο δε Κώστας Καραμανλής είναι «σαν κι εμάς» αλλά όχι και «ένας από εμάς», συν ότι εμφορείται από τα γνωστά μειονεκτήματα του μέσου Ελληνα, με κύριο χαρακτηριστικό την τεμπελιά και τις εξαρτήσεις - ο γνωστός, του γνωστού.

Αυτή είναι η θλίψη η ελληνική παρακολουθώντας το εγχώριο σκηνικό της πολιτικής. Εκτός εάν βάψουμε... μαύρο τον Αβραμόπουλο, για να αποκτήσουμε τουλάχιστον κάγκελα σε όλη την Ελλάδα και όχι μόνο στην Αθήνα...