Οταν δάκρυσε ο πλανήτης

«I have a dream». Ακόμα και την ύστατη στιγμή, δεν ακολούθησε τον εύκολο δρόμο της αντιγραφής. Ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ τον ενέπνευσε, αλλά δεν εκείνος δεν τον αντέγραψε. Ηρθε από το τίποτα και έγινε πλανητάρχης. Ενα εκατομμύριο άνθρωποι στο Σικάγο και δισεκατομμύρια από τον καναπέ τους, τον άκουσαν δακρυσμένοι. Πότε άλλοτε θυμάστε αλήθεια ανθρώπους να δακρύζουν από τα λόγια (και όχι τις πράξεις) ενός πολιτικού;

Στο Σικάγο όλοι είχαν βουρκωμένα μάτια. Από τον αιδεσιμότατο Τζέσε Τζάκσον και την Οπρα Γουϊνφρεϊ, ως τον μεσήλικα λευκό Αμερικανό με το κοστούμι. Από τον πλούσιο αστό της αμερικανικής Δύσης, ως τον φτωχό λατίνο μετανάστη του νότου ή των μεγαλουπόλεων. Στα ρεπορτάζ των τηλεοπτικών δικτύων μαύροι και λευκοί, μετανάστες και ιθαγενείς, κυνηγημένοι και βολεμένοι μια λέξη μόνο εκστόμιζαν: «hope». Ελπίδα.

Το Σικάγο ήταν το επίκεντρο. Οι ΗΠΑ το σκηνικό. Πότε άλλοτε άνθρωποι από τις ΗΠΑ ως την Ιαπωνία, από την Κένυα ως την Αθήνα, από το Παρίσι ως τη Βενεζουέλα ξενύχτησαν και δάκρυσαν για μια πολιτική νίκη; «Yes we can» είπε. Και μίλησε για «αλλαγή». Πιο μελαψός από τον Αντρέα, έγινε ο πρώτος πολιτικός άνδρας εδώ και δεκαετίες που ενέπνευσε τη Γη.

Είναι ένα θαύμα του μάρκετινγκ. Ενας ηθοποιός. Ενας μεγάλος σταρ. Ολα δεκτά. Αλλά είναι και το american dream στην πράξη. Φτωχός και μετανάστης, με οικογενειακά προβλήματα και μαύρος. Ξεκίνησε από το πουθενά κι έγινε πλανητάρχης. Λέτε να φταίει γι' αυτό μόνο το «σύστημα»;

Οποιος βρει πρόσφατο προηγούμενο στην παγκόσμια Ιστορία, κερδίζει μια συνέντευξη μαζί του. Ποτέ άλλοτε ένας άνθρωπος δεν κατάφερε να κάνει τους υπόλοιπους να ξυπνήσουν την επόμενη μέρα με χαμόγελο κι ελπίδα. Κι ας μην ξέρουν ακριβώς το γιατί...