Wind of change?

Ο καπιταλισμός πνέει τα λοίσθια, η Αμερική εκλέγει για πρώτη φορά στην ιστορία της μαύρο πρόεδρο, ο Ρουσσόπουλος έφυγε από την κυβέρνηση, το ΠΑΣΟΚ είναι ξανά πρώτο κόμμα και ο Παναθηναϊκός δεν έχει ακόμη διώξει τον προπονητή του. Είναι δυνατόν να μην μιλάμε όντως για άνεμο αλλαγών που άρχισε να πνέει?
Ολα τριγύρω αλλάζουν και όλα τα ίδια μένουν, λέει ο Παπάζογλου, σε έμπνευση Ρασούλη, όμως, προτού ακόμα αρχίσουμε να βρίσκουμε ή να εφευρίσκουμε τις συνομωσίες πίσω από τον νέο σταρ που ψηφίστηκε χθες στις ΗΠΑ, ας χαρούμε τη στιγμή.
Ο χειρότερος, όχι απλώς αμερικανός πρόεδρος, αλλά ο πιο γελοίος τύπος που πέρασε ποτέ από τις ΗΠΑ (αυτό κι αν είναι... κατόρθωμα, να αναδεικνύεσαι στον γελοιοδέστερο των γελοίων) φεύγει και ως τις 20 Ιανουαρίου που αλλάζει χέρια (και χρώμα) ο Λευκός Οίκος δεν προλαβαίνει να κάνει άλλον πόλεμο. Αυτό είναι από μόνο του χαρμόσυνο.
Οταν βγήκε ο Μπους(της) τζούνιορ, το 2000, όπως βγήκε τέλος πάντων, πολλοί είχαν ελπίδες για αλλαγή μετά τον περίφημο γόη Κλίντον, ο οποίος μπορεί να ήταν ιδιαίτερα συμπαθής ως γκόμενος, σαξοφωνίστας και χιουμορίστας, αλλά και ως σύζυγος της Χίλαρι που αντέχει ακόμα, όμως είχε τηρήσει την παράδοση των προκατόχων του χτυπώντας στη δική μας γειτονιά, τα Βαλκάνια. Τώρα που ο Ομπάμα γίνεται ένοικος του Λευκού Οίκου για τα επόμενα τέσσερα χρόνια, ο άνεμος της ελπίδας που κατέκλυσε τον κόσμο δεν είναι δύσκολο να χαθεί. Ενας ψηλός ουρανοξύστης και κάμποσοι παλαβωμένοι «μάρτυρες», αρκούν για να αλλάξει και η πιο ευγενική και ειρηνική πρόθεση κάθε προέδρου και μη.
Ας μην γελιόμαστε: το σκούρο αστέρι του νέου προέδρου, ανατέλλει ιδιαίτερα λαμπρό σε ολόκληρη τη Γη, αλλά όσο ρομαντικό κι αν φαντάζει, ποιος αλήθεια πιστεύει ότι αρκεί μονάχα ένας άνθρωπος για να αλλάξει τον κόσμο μας; Το γνωστό ρομαντικό ρητό που καλεί «να αλλάξει ο καθένας τον κόσμο (του)», για να αλλάξει και ο κόσμος, είναι πολύ καλό για να 'ναι αληθινό. Ομως, ώσπου να καταλαγιάσει η λάμψη και να αρχίσει η αλήθεια, ας ζήσουμε έστω και από απόσταση το αμερικανικό όνειρο. Ενα american dream, το οποίο και πάλι δικαιώνει τα master των ανά εποχή εμπνευστών του: ένας σταρ, άγγελος, Μεσσίας, που θα σώσει την Αμερική και τον κόσμο. Μακάρι. Αλλά φευ...