Δευτέρα 21 Δεκεμβρίου 2009

Ο τελευταίος εκδότης...


Εφυγε σήμερα το πρωϊ ο Χρήστος Λαμπράκης, ο τελευταίος παραδοσιακός μεγάλος εκδότης. Σε όσους έτυχε να τον γνωρίσουν, είτε στις εκδοτικές προσπάθειές του, είτε στο μεγάλο του όνειρο που έγινε πραγματικότητα, στο Μέγαρο Μουσικής, έχουν να μιλούν για έναν καλλιεργημένο άνθρωπο, υψηλού επιπέδου. Δεν θα ξεχάσω ποτέ ότι μιλούσε και στον τελευταίο άνθρωπο που συναντούσε στον πληθυντικό, ότι συμπεριφερόταν ως τζέντλεμαν δίνοντας τη σειρά του στον πιο ασήμαντο υπάλληλό του και πως είχε ένα μεγάλο πολύ χαρακτηριστικό γνώρισμα όσων πέτυχαν τελικά στη ζωή τους. Ήξερε να ακούει και άφηνε τους συνεργάτες του να μιλούν πριν εκείνος τελικά αποφασίσει.
Ο Χρήστος Λαμπράκης ήταν ο τελευταίος μεγάλος εκδότης, παραδοσιακός, δίχως δουλειές εκτός εκδόσεων, αλλά και με ισχυρή παρέμβαση στα πολιτικά και δημοσιογραφικά πράγματα της χώρας. Με αμφιλεγόμενες επιλογές, που σηκώνουν συζήτηση, το σίγουρο είναι ότι με τη διαδρομή της οικογένειάς του, από το 1922 μέχρι σήμερα, χάραξε, σχεδίασε και πρωτοπόρησε στα εκδοτικά πράγματα της Ελλάδας, σε καιρούς δύσκολους και διαφορετικούς. Το γεγονός ότι δεν αφήνει διάδοχο με το όνομά του, είναι ούτως ή άλλως χαρακτηριστικό της απώλειάς του, ανεξάρτητα από τη φυσική διαδοχή του ΔΟΛ. Λαμπράκης δεν θα υπάρξει την επόμενη μέρα και το τέλος μιας εκδοτικής ιστορίας 87 ετών, με καλά και άσχημα, σωστά και λάθη, ήρθε σήμερα, στις 21 Δεκεμβρίου 2009...

Πέμπτη 3 Δεκεμβρίου 2009

Η ζωή που δεν έζησε...



Κανείς ακόμα δεν ρωτάει ή δεν αναρωτιέται πώς ένας πολιτικός που, κατά δήλωσή του, κοιτούσε 15 χρόνια τα ντουβάρια του σπιτιού του, κατάφερε να επανέλθει στην πολιτική, στο προσκήνιο, στο υπουργικό συμβούλιο. Και όχι μόνο αυτό αλλά και να κερδίσει την ηγεσία ενός κόμματος το οποίο, πριν από 16 χρόνια, έριξε από την εξουσία - όπως τον κατηγορεί το Μητσοτακέικο.
Ουδείς μέχρι σήμερα κατάφερε να αναλύσει σοβαρά και αξιόπιστα αυτό το κατόρθωμα, που είναι μάλλον ιδιαίτερα απλό. Για την ψυχή του μέσου Νεοδημοκράτη, ο Σαμαράς δεν ήταν ένας «προδότης», ένας «αποστάτης», ένας «αλήτης» που έριξε την κυβέρνησή του. Για την ψυχή του μέσου Νεοδημοκράτη ήταν «το παιδί» που σηκώθηκε και έφυγε για τις ιδέες του (στραβές ή σωστές, εθνικές ή μη, εθνικιστικές ή όχι, πάντως ιδέες του) από τη θέση του υπουργού Εξωτερικών, του σημαντικότερου δελφίνου του κόμματός του, αλλά και από τη Βουλή. 
Ήταν εκείνος που πάλεψε με το κόμμα που μετά δημιούργησε, που έκανε όσα πίστεψε κόντρα στα politically corect όλων των εποχών (πρόταση για Στεφανόπουλο στην Προεδρία), που δεν θέλησε να «παίξει» την... πολυκατοικία σαν τον Καρατζαφέρη, που ναι μεν είναι αλλού αλλά θέλει να το παίζει και εντός, που δεν πήγε στο ΠΑΣΟΚ όταν έκλεισε το κόμμα του, ούτε παρακάλεσε για να γυρίσει, ούτε συγνώμη ζήτησε, ούτε τον Μητσοτάκη άρχισε να γλείφει. Για την ψυχή του μέσου Νεοδημοκράτη, ο Σαμαράς είναι ο ΜΟΝΟΣ μεταπολιτευτικά που είπε το αυτονόητο: «Δεν ντρέπομαι που είμαι δεξιός και το δηλώνω». Σε μια κοινωνία που για 30 χρόνια το Δεξιός είναι συνώνυμο του δωσίλογου, του βασανιστή, του αντιδημοκράτη, του χουντικού, του, του, του, ο Σαμαράς ήταν ο πρώτος που βγήκε και μίλησε έτσι. Οι αμαρτίες γονέων δεν θα παιδεύουν πια τα παιδιά της Δεξιάς.
Όπως παλιότερα ήταν και ο πρώτος που είχε μιλήσει δημοσίως για τους «νταβατζήδες» των ΜΜΕ - και μετά τον έφαγε το μαύρο σκοτάδι. Και τελικά, δεν θυμάμαι και πολλούς, μην σας πω κανέναν, που αποφάσισαν να παραιτηθούν από τη θεσούλα τους στη Βουλή ή τη θεσάρα τους σε κάποιο υπουργείο, επειδή αλλιώς έπρεπε να πάνε κόντρα στα πιστεύω τους.
Τα 15 χρόνια στα ντουβάρια, για τον Σαμαρά έγιναν ο καθρέπτης από τον οποίο οι Νεοδημοκράτες - πλην των καρεκλοκένταυρων της κάθε εξουσίας που τσίνισαν επειδή το 1993 την έχασαν -, τον είδαν στην πραγματική του διάσταση.
Στο κάτω - κάτω της γραφής, κάποιος που έριξε τον Μητσοτάκη (και την κυβέρνηση του 1993 αν θυμάστε καλά), μάλλον ως... εθνικός ήρωας θα έπρεπε να χαρακτηριστεί.


Τετάρτη 25 Νοεμβρίου 2009

Τα Goldman Sachs ελληνικά ομόλογα


Την ώρα που Κυβέρνηση, Αντιπολίτευση και Τράπεζα της Ελλάδας τσακώνονται για το ποιος είχε κάνει τη σωστότερη (αλλά και μεγαλύτερη) πρόβλεψη, στο παρασκήνιο της ελληνικής οικονομίας ακούγεται ότι η Goldman Sachs ήρθε σε συμφωνία με παράγοντες του ελληνικού κράτους για να αναλάβει την έκδοση και αγορά των νέων ομολόγων που πρόκειται να κυκλοφορήσουν για να καλυφθεί το έλλειμμα.
Ποια είναι η Goldman Sachs; Μια από τις εταιρείες που (και σύμφωνα με τις δημόσιες δηλώσεις στελεχών της), ευθύνεται για τη φούσκα των στεγαστικών δανείων στις ΗΠΑ, η οποία υπήρξε προάγγελος της παγκόσμιας πιστωτικής κρίσης, με τα κορυφαία στελέχη της να έχουν διατελέσει προ ή μετά τη θητεία τους εκεί, σε κορυφαίες θέσεις της παγκόσμιας οικονομίας - και των ΗΠΑ. Διασώθηκε δε της κρίσης, όταν η κυβέρνηση Μπους στις ΗΠΑ προτίμησε τη δική της στήριξη από τη στήριξη της Lehman Brothers. Με ιστορία 140 ετών, έχει εμπειρία και από την οικονομική κρίση του 1929, ενώ ήδη, ξεκίνησε ξανά τα τεράστια μπόνους των στελεχών της, των αποκαλούμενων golden boys. 
Τι θα κάνει με τα ελληνικά ομόλογα; Τις προηγούμενες μέρες έγινε γνωστό, χωρίς σε τέτοιες περιπτώσεις να είναι δυνατή η διασταύρωση αυτών των πληροφοριών, ότι η Goldman Sachs πουλούσε σωρηδόν τα ελληνικά ομόλογα που είχε ως τώρα στη διάθεσή της. Αναλυτές επισήμαναν, σε συνδυασμό με την πληροφορία ότι η εν λόγω εταιρεία ανέλαβε - και εγγυήθηκε - τη συμμετοχή της στα ομόλογα του 2010, ότι αυτές οι κινήσεις προδικάζουν τη δημιουργία κεφαλαίου για την τοποθέτηση στις νέες εκδόσεις, οι οποίες όμως, θα κυμανθούν σε υψηλότερο επιτόκιο αυτών που πωλούνται.
Σε απλά, καθημερινά, ελληνικά, η Goldman Sachs πουλάει τα ώριμα ελληνικά ομόλογα, αποκτάει ρευστότητα και ετοιμάζεται να τα τοποθετήσει στις νέες εκδόσεις του 2010, με σκοπό φυσικά το υψηλότερο κέρδος μέσω του δανεισμού του ελληνικού δημοσίου. Στην αγορά μάλιστα, λένε ότι οι ελληνικές τράπεζες δεν θα συμμετάσχουν στη διαπραγμάτευση των νέων ομολόγων, όπως είχαν πράξει πριν από περίπου ένα χρόνο.
Το ελληνικό δημόσιο χρέος είναι μια πρώτης τάξεως ευκαιρία μεγάλου κέρδους για τράπεζες και άλλα πιστωτικά ιδρύματα. Δανείζουν με 4,5 ή 6% το ελληνικό Δημόσιο, με αντάλλαγμα χρεόγραφα, στη συνέχεια καταθέτουν αυτά τα ομόλογα ως εγγύηση στις κεντρικές τράπεζες, απ' όπου δανείζονται με 1% (ακόμα). Τι κερδίζουν; Τη διαφορά του επιτοκίου με το οποίο δανείζουν την Ελλάδα και αυτού με το οποίο δανείζονται καταθέτοντας εγγυήσεις τα ελληνικά ομόλογα. Και όλα αυτά με μια απλή... μεταφορά των ομολόγων στις ΚΤ...

Ποιος... την έχει πιο μεγάλη!



Ο Διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδας, κ. Γιάννης Προβόπουλος, πριν από είκοσι ημέρες είχε αποκαλύψει στην εφημερίδα «Καθημερινή» ότι προεκλογικά, για την ακρίβεια αμέσως μετά την προκήρυξη των εκλογών, είχε ενημερώσει τόσο τον τότε Πρωθυπουργό, Κώστα Καραμανλή, όσο και τον αρχηγό του ΠΑΣΟΚ και σημερινό Πρωθυπουργό, Γιώργο Παπανδρέου, για το μέγεθος του ελλείμματος που θα άγγιζε το 12%.
Τότε, η μεν Νέα Δημοκρατία μιλούσε με σκληρά λόγια για το οικονομικό μέλλον, επικαλούμενη βέβαια την παγκόσμια κρίση, αλλά αποκρύβοντας το πραγματικό μέγεθος του ελλείμματος, που το τοποθετούσε στο 6%, στο μεγαλύτερο ίσως ψέμα της μεταπολιτευτικής περιόδου. Το δε ΠΑΣΟΚ, παρότι σύμφωνα με τον Προβόπουλο, ήταν ενημερωμένο για το μέγεθος του ελλείμματος, έταζε, έταζε και σχεδίαζε περισσότερα απ' όσα άντεχε ο... (άντε, να μην το πούμε) η τσέπη μας.
Σήμερα, το έλλειμμα έχει υπερβεί το 12%, το «greek statistics» αποτελεί το πιο σύντομο αλλά και νέο ανέκδοτο στην Ευρωπαϊκή Ενωση, το ΠΑΣΟΚ ως Κυβέρνηση αποδοκιμάζει μεν τον Προβόπουλο για χθεσινές δηλώσεις του στη Βουλή, όπου επανέλαβε τα όσα είχε πει στην «Καθημερινή», η δε Νέα Δημοκρατία ασχολείται με τις εσωκομματικές εκλογές της για την επιστροφή στην εξουσία και όχι με τα οικονομικά, ενώ ο τέως αρχηγός της, που προεκλογικά εμφανιζόταν ως «ειλικρινής» και καλούσε σε «απόφαση ευθύνης», παρά τα αποδεδειγμένα ψέμματα για το έλλειμμα, πηγαίνει σε αγώνες του Παναθηναϊκού, ταβέρνες της Ραφήνας ή στο «18» για μεσημεριανό ποτάκι.
Η πολιτική στην Ελλάδα είναι σίγουρα παράξενη έννοια και υπόθεση. Αλλά από αυτό το σημείο ως του να τσακώνονται δυο μεγάλα πολιτικά κόμματα και ο διοικητής της Τραπέζης της Ελλάδας για το... ποιος την έχει πιο μεγάλη, την πρόβλεψη, υπάρχει μεγάλη απόσταση.

Τρίτη 17 Νοεμβρίου 2009

Η πολιτική και το τίποτα

Υπάρχουν ουσιώδη στοιχεία που μπορεί κανείς να εντοπίσει στη μάχη της διαδοχής στη Νέα Δημοκρατία. Κυριότερο εκ των οποίων, η μεγάλη όσο και σημαντική διαφορά μεταξύ Ντόρας και Σαμαρά. Δεξιός ή... αδέξιος, σκληρός, ακραίος, εθνικιστής ή λαϊκιστής, προδότης ή... σωτήρας, ο Σαμαράς εκφράζει μια πολιτική. Συγκεκριμένη, εντός πλασίου, με μέση, άκρη, λογική, ακόμη και αν ελάχιστοι από εμάς την ενστερνίζονται.
Απέναντί του τι ακριβώς βρίσκεται; Ενα πελώριο λάιφσταϊλάδικο χαμόγελο, η εξουσία των ΜΜΕ και της επιχειρηματικής ελίτ της Ελλάδας, η πολιτικός που έκανε καριέρα ως κόρη ενός Μητσοτάκη και ως (τραγική μεν) χήρα ενός Μπακογιάννη.
Στο μεγαλύτερο έργο της εξωτερικής πολιτικής της ΝΔ κατά την τελευταία 5ετία, το βέτο στην είσοδο των Σκοπίων στο ΝΑΤΟ, δημοσιεύματα της εποχής ανέφεραν ότι η Ντόρα ήταν αρνητική, παρά τη βούληση του τέως. Ας μην ανοίξουμε επίσης το κεφάλαιο του Δήμου Αθηναίων, διότι θα έχουμε... κλάμματα.
Η σύγκρουση στη ΝΔ είναι βαθιά ριζωμένη στο πολιτικό μας σύστημα και το αφορά, ακόμη και αν προσωπικά ο καθένας μας δεν ανήκει στο κόμμα. Είναι βαθιά ουσιαστική σύγκρουση. Από τη μια έχουμε την πολιτική, έστω και στρεβλή, ακραία, ή ασύμφωνη με τα δικά μας πιστεύω, από την άλλη το απόλυτο τίποτα των δελτίων των 8.
Στο ίδιο τίποτα προστέθηκε και ο Άρης. Ενα συμπαθές παιδί από την Πάτρα, trendy και καλοντυμμένος, Κολωνακιώτης εκ μεταγραφής. Από το 2000 όταν και έφυγε από εκπρρόσωπος Τύπου της ΝΔ έχουμε να ακούσουμε μια πολιτική δήλωση, παρέμβαση ή πρωτοβουλία και πρόταση που πήρε.
Πολιτική ή τίποτα, είναι το δίλημμα για τους ψηφοφόρους της Νέας Δημοκρατίας την 29η Νοεμβρίου. Και για κάθε σκεπτόμενο πολίτη, καλό για τη χώρα είναι να κερδίσει η πολιτική. Διότι από τίποτα... άλλο τίποτα σε αυτή τη χώρα και πολλοί θα πάρουν σειρά...

Πέμπτη 12 Νοεμβρίου 2009

Πόλεμο κατά της διαφθοράς...


Πλαίσιο αρχών και θέσεων δημοσιοποίησε η Ντόρα Μπακογιάννη ενόψει των εκλογών για την ανάδειξη αρχηγού στη Νέα Δημοκρατία. Μεταξύ άλλων, τονίζει την ανάγκη για επιστροφή «στον νόμο και στην τάξη», για την ασφάλεια της ελληνικής κοινωνίας.
Ο πανικός είναι κακός σύμβουλος. Και μπροστά στον πανικό της συνεργασίας Αβραμόπουλου - Σαμαρά και των δημοσκοπήσεων που δίνουν αέρα νίκης στον Μεσσήνιο, η κόρη του Μητσοτάκη φρόντισε άμεσα να ξεχάσει τα περί «κεντρώου» χώρου και της προς τα εκεί διεύρυνσης. Μέχρι σήμερα τόνιζε το φιλολαϊκό αλλά και κεντρώο, «ευρωπαϊκό» προφίλ της. Πριν περάσουν μερικά 24ωρα, επέστρεψε στο... δόγμα Παυλόπουλου που με τόση... επιτυχία γνωρίσαμε τα τελευταία χρόνια.
Το γεγονός επίσης ότι σύμφωνα με την ίδια διακήρυξή της, η Ντόρα Μπακογιάννη δηλώνει ότι «θα πολεμήσουμε τη διαφθορά, την αδιαφάνεια και τις πελατειακές σχέσεις», εντάσσεται στο γενικότερο πλαίσιο διασκέδασης της συγκεκριμένης διαδικασίας, όπως για παράδειγμα η συμμετοχή Ψωμιάδη στην ψηφοφορία. Ελπίζουμε στον «πόλεμο» κατά της διαφθοράς, της αδιαφάνειας και των πελατειακών σχέσεων να μην χρησιμοποιηθούν μηχανήματα Siemens.

Τετάρτη 11 Νοεμβρίου 2009

Να δεις που κάποτε...


Ο «κεντρώος» Νικήτας που το 1997 πρότεινε στον Σαμαρά να κάνουνε το τότε ΛΑΟΣ και το «ΒΗΜΑ» έγραφε για τον «Έλληνα Λεπέν». Η «κεντρώα» Ντόρα με τις λαϊκές ευαισθησίες, κατάλοιπο των μεγάλων ευαισθησιών της οικογένειάς της. Ο «κεντρώος» Έβερτ που καλούσε να στείλουν στο Γουδί Σημίτη και Πάγκαλο για τα Ίμια. Τρεις πολιτικοί που άλλωστε έχουν διακριθεί για τη ΔΙΑΦΑΝΕΣΤΑΤΗ θητεία τους στον Δήμο Αθηναίων...
Και απέναντι ο «δεξιός» Σαμαράς που έριξε τον Μητσοτάκη μαζί με τον Λεντάκη επειδή «τα πήραν από τον Κόκκαλη». Ποιος; Ο Σαμαράς, ίσως ο μόνος πολιτικός τα τελευταία 30 χρόνια που παραιτήθηκε για τις ιδέες του και που πλήρωσε κοιτώντας «δεκαπέντε χρόνια τα ντουβάρια», όπως δήλωσε, το λάθος του - αν ήταν λάθος του. Με ποιον έριξε τον Μητσοτάκη; Με τον «χτυπούν το βράδυ στην ταράτσα τον Ανδρέα». Και τον «κύριο τίποτα», Αβραμόπουλο, που και θάρρος βρήκε να παραιτηθεί της διεκδίκησης της αρχηγίας και να μιλήσει επίσημα για το ποιον στηρίζει, ενώ τα «παλικάρια» με τα μουστάκια τα βαριά, π.χ. Μεϊμαράκης, ακόμα παίζουν κρυφτό και λένε λογάκια. Οσονούπω έρχεται και ο εξίσου «δεξιός» Άρης στο πλευρό των δυο «δεξιών», τον οποίον σήμερα κάποια βρωμερά δημοσιογραφάκια της μπλογκόσφαιρας απειλούν για τις (όποιες) ευαισθησίες του, αν έχει και αν υπάρχουν, προφανώς επειδή θα στηρίξει Σαμαρά.
Αναρωτιέμαι αλήθεια εάν όσα ακούμε και διαβάζουμε τις τελευταίες μέρες είναι αληθινά ή απλώς βλέπουμε όνειρο, όπου κάποιοι προσπαθούν να διαστρεβλώσουν βιαίως την πραγματικότητα. 

υγ. Αναρωτιέμαι τέλος, εάν το γεγονός ότι κάποιος έριξε τον Μητσοτάκη μπορεί πραγματικά να περνιέται ως ενοχή / λάθος και όχι ως λόγος για να στηθεί ανδριάντας με την προτομή του...

Παρασκευή 6 Νοεμβρίου 2009

Δεν μιλάνε για σχοινί...


To 1993 θυμήθηκαν στη Νέα Δημοκρατία στον δρόμο προς τις κάλπες για την εκλογή νέου αρχηγού. Υπεύθυνος... ιστορικής μνήμης, ενίοτε επιλεκτικής, ο Βαγγέλης Μεϊμαράκης, που υπενθυμίζει σε όσους σκέφτονται να ψηφίσουν Σαμαρά ότι ο Μεσσήνιος πολιτικός δημιούργησε τότε την Πολιτική Άνοιξη και έριξε την Κυβέρνηση Μητσοτάκη.
Είναι το ίδιο κόμμα όπου δυο πρώην αρχηγοί άλλων πολιτικών σχηματισμών, «διασπαστικών» προς τη ΝΔ, έθεσαν υποψηφιότητα για την αρχηγία μετά την παραίτηση Καραμανλή. Είναι το ίδιο κόμμα όπου ο τρίτος υποψήφιος για την προεδρία «αλληθώριζε» συχνά τα τελευταία χρόνια προς τον ΛΑΟΣ. Είναι το ίδιο κόμμα όπου η τέταρτη υποψήφια είναι κόρη του αποστάτη της δεκαετίας του 1960. Είναι το ίδιο κόμμα που ψήφισε και τίμησε έναν άλλο «διασπαστή», εκλέγοντάς τον πρόεδρο της Δημοκρατίας. Είναι το ίδιο κόμμα όπου εκλέχθηκε αρχηγός και αργότερα Πρωθυπουργός, ο αρχι-αποστάτης Μητσοτάκης...
Σε αυτό το ίδιο κόμμα πώς γίνεται λοιπόν ο Μεϊμαράκης να μιλάει για σχοινί;

Τετάρτη 28 Οκτωβρίου 2009

Serial Killers και όχι τρομοκράτες


Όταν ο μοναδικός στόχος σου είναι να αφαιρέσεις κατά το δυνατόν περισσότερες ανθρώπινες ζωές για να σκορπίσεις τον τρόμο, τότε δεν είσαι επαναστάτης.
Όταν στη μπούκα της ανώμαλης κάννης σου μπαίνει κάποιος, συνήθως αδίκως, που τυχαίνει να φορά στολή αστυνομικού, τότε δεν είσαι επαναστάτης.
Όταν με τις αρρωστημένες πράξεις σου ευνοείς τους περιορισμούς των δικαιωμάτων των πολλών και την έξαρση του αστυνομικού κράτους, τότε δεν είσαι επαναστάτης.
Όταν σε συνθήκες Δημοκρατίας εσύ απαντάς με τυχαίο αίμα, τότε δεν είσαι επαναστάτης.
Είσαι ένας στυγνός δολοφόνος, αιμοσταγής, ένας ανώμαλος Serial killer, με θολωμένο, άρρωστο μυαλό. Ένα αμερικανάκι της κακιάς ώρας, σαν κι αυτά που σπέρνουν τον θάνατο σε σχολεία, σούπερ μάρκετ και αφήνουν βίντεο στο youtube, σαν τις δικές σου αστείες προκηρύξεις. Είσαι δολοφόνος, σαν τον Κορκονέα, αν όχι εγκάθετος και προβοκάτορας.
Διαλύεις τα πραγματικά μαζικά κινήματα και δίνεις άλλοθι σε κάθε εξουσιαστικό περιορισμό. Δεν είσαι αντεξουσιαστής αλλά γιαλαντζί επαναστάτης, μια κότα λυράτη που της έλαχε όπλο στα χέρια και νομίζει ότι θα γαμήσει τον κόσμο σκοτώνοντας τυφλά, έστω και «μπάτσους».
Δεν με νοιάζει ότι ο «αντίπαλός» σου έχει όπλο. Για εκείνον υπάρχει νόμος και κράτος. Για εσένα δεν υπάρχει τίποτε, παρά μόνο το αρρωστημένο και ανώμαλο μυαλό των ιδίων σου που σε επικροτούν κρυμμένοι σαν σκουλήκια και όχι μπροστάρηδες με τα πρόσωπά τους στους μαζικούς και πραγματικούς αγώνες.

υγ. Και με τις πράξεις αυτές θα δικαιώσεις περιστολή δικαιωμάτων κατηγορουμένων, στημένες δίκες και όλα όσα έχουμε ξαναδεί...

Πέμπτη 22 Οκτωβρίου 2009

Οι φίλοι μου το είχαν πει...



Το επεισόδιο στα Εξάρχεια με τη σωρηδόν σύλληψη όποιου περνούσε από το Φλοράλ, όπως μεταδίδει όλο το ίντερνετ, ελεύθερα και διασταυρωμένα, δεν είναι ούτε πρωτοφανές ούτε αστείο. Αναμενόμενο ήταν, από τη στιγμή που ο αρμόδιος υπουργός μετέφρασε τους Πραίτορες του Βύρωνα, σοσιαλιστική αδεία, σε θεματοφύλακες της ασφάλειας και της «καθαρότητας» των Εξαρχείων.

Ακόμα και καλές προθέσεις να έχει(;) ο Χρυσοχοϊδης, με τη «Συνωμοσία των Ανίκανων» (της ΕΛΑΣ) χαϊρι δεν θα δει. Με κράνη και γκλομπς, εισέβαλαν σε καφετέρια της πλατείας Εξαρχείων και άρχισαν να συλλαμβάνουν όποιον περνούσε από μπροστά τους, την ώρα που σίγουρα οι νεαροί που επιτέθηκαν, νωρίτερα, σε αστυνομικούς στην περιοχή με πέτρες και τούβλα, για κάπου αλλού είχαν τραβήξει. Γιατί μόνο κάποιος Ραν Ταν Πλαν της ελληνικής Αστυνομίας μπορεί να υποθέσει ότι κάποιος που πέταξε πέτρες σε αστυνομικούς, μετά πήγε για καφέ και παρουσίαση βιβλίου στο Φλοράλ και είχε ντυθεί Μήτσος Παπαχρήστος. 
Ο κατά δήλωσή του φίλος των αντεξουσιαστών και μανιώδης διώκτης των φασιστών αστυνομικών Χρυσοχοϊδης, μάλλον είχε ρεπό σήμερα...

υγ. Ποιος πάει στοίχημα ότι αύριο θα μιλήσει για προβοκάτσια;