Τετάρτη 25 Νοεμβρίου 2009

Τα Goldman Sachs ελληνικά ομόλογα


Την ώρα που Κυβέρνηση, Αντιπολίτευση και Τράπεζα της Ελλάδας τσακώνονται για το ποιος είχε κάνει τη σωστότερη (αλλά και μεγαλύτερη) πρόβλεψη, στο παρασκήνιο της ελληνικής οικονομίας ακούγεται ότι η Goldman Sachs ήρθε σε συμφωνία με παράγοντες του ελληνικού κράτους για να αναλάβει την έκδοση και αγορά των νέων ομολόγων που πρόκειται να κυκλοφορήσουν για να καλυφθεί το έλλειμμα.
Ποια είναι η Goldman Sachs; Μια από τις εταιρείες που (και σύμφωνα με τις δημόσιες δηλώσεις στελεχών της), ευθύνεται για τη φούσκα των στεγαστικών δανείων στις ΗΠΑ, η οποία υπήρξε προάγγελος της παγκόσμιας πιστωτικής κρίσης, με τα κορυφαία στελέχη της να έχουν διατελέσει προ ή μετά τη θητεία τους εκεί, σε κορυφαίες θέσεις της παγκόσμιας οικονομίας - και των ΗΠΑ. Διασώθηκε δε της κρίσης, όταν η κυβέρνηση Μπους στις ΗΠΑ προτίμησε τη δική της στήριξη από τη στήριξη της Lehman Brothers. Με ιστορία 140 ετών, έχει εμπειρία και από την οικονομική κρίση του 1929, ενώ ήδη, ξεκίνησε ξανά τα τεράστια μπόνους των στελεχών της, των αποκαλούμενων golden boys. 
Τι θα κάνει με τα ελληνικά ομόλογα; Τις προηγούμενες μέρες έγινε γνωστό, χωρίς σε τέτοιες περιπτώσεις να είναι δυνατή η διασταύρωση αυτών των πληροφοριών, ότι η Goldman Sachs πουλούσε σωρηδόν τα ελληνικά ομόλογα που είχε ως τώρα στη διάθεσή της. Αναλυτές επισήμαναν, σε συνδυασμό με την πληροφορία ότι η εν λόγω εταιρεία ανέλαβε - και εγγυήθηκε - τη συμμετοχή της στα ομόλογα του 2010, ότι αυτές οι κινήσεις προδικάζουν τη δημιουργία κεφαλαίου για την τοποθέτηση στις νέες εκδόσεις, οι οποίες όμως, θα κυμανθούν σε υψηλότερο επιτόκιο αυτών που πωλούνται.
Σε απλά, καθημερινά, ελληνικά, η Goldman Sachs πουλάει τα ώριμα ελληνικά ομόλογα, αποκτάει ρευστότητα και ετοιμάζεται να τα τοποθετήσει στις νέες εκδόσεις του 2010, με σκοπό φυσικά το υψηλότερο κέρδος μέσω του δανεισμού του ελληνικού δημοσίου. Στην αγορά μάλιστα, λένε ότι οι ελληνικές τράπεζες δεν θα συμμετάσχουν στη διαπραγμάτευση των νέων ομολόγων, όπως είχαν πράξει πριν από περίπου ένα χρόνο.
Το ελληνικό δημόσιο χρέος είναι μια πρώτης τάξεως ευκαιρία μεγάλου κέρδους για τράπεζες και άλλα πιστωτικά ιδρύματα. Δανείζουν με 4,5 ή 6% το ελληνικό Δημόσιο, με αντάλλαγμα χρεόγραφα, στη συνέχεια καταθέτουν αυτά τα ομόλογα ως εγγύηση στις κεντρικές τράπεζες, απ' όπου δανείζονται με 1% (ακόμα). Τι κερδίζουν; Τη διαφορά του επιτοκίου με το οποίο δανείζουν την Ελλάδα και αυτού με το οποίο δανείζονται καταθέτοντας εγγυήσεις τα ελληνικά ομόλογα. Και όλα αυτά με μια απλή... μεταφορά των ομολόγων στις ΚΤ...

Ποιος... την έχει πιο μεγάλη!



Ο Διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδας, κ. Γιάννης Προβόπουλος, πριν από είκοσι ημέρες είχε αποκαλύψει στην εφημερίδα «Καθημερινή» ότι προεκλογικά, για την ακρίβεια αμέσως μετά την προκήρυξη των εκλογών, είχε ενημερώσει τόσο τον τότε Πρωθυπουργό, Κώστα Καραμανλή, όσο και τον αρχηγό του ΠΑΣΟΚ και σημερινό Πρωθυπουργό, Γιώργο Παπανδρέου, για το μέγεθος του ελλείμματος που θα άγγιζε το 12%.
Τότε, η μεν Νέα Δημοκρατία μιλούσε με σκληρά λόγια για το οικονομικό μέλλον, επικαλούμενη βέβαια την παγκόσμια κρίση, αλλά αποκρύβοντας το πραγματικό μέγεθος του ελλείμματος, που το τοποθετούσε στο 6%, στο μεγαλύτερο ίσως ψέμα της μεταπολιτευτικής περιόδου. Το δε ΠΑΣΟΚ, παρότι σύμφωνα με τον Προβόπουλο, ήταν ενημερωμένο για το μέγεθος του ελλείμματος, έταζε, έταζε και σχεδίαζε περισσότερα απ' όσα άντεχε ο... (άντε, να μην το πούμε) η τσέπη μας.
Σήμερα, το έλλειμμα έχει υπερβεί το 12%, το «greek statistics» αποτελεί το πιο σύντομο αλλά και νέο ανέκδοτο στην Ευρωπαϊκή Ενωση, το ΠΑΣΟΚ ως Κυβέρνηση αποδοκιμάζει μεν τον Προβόπουλο για χθεσινές δηλώσεις του στη Βουλή, όπου επανέλαβε τα όσα είχε πει στην «Καθημερινή», η δε Νέα Δημοκρατία ασχολείται με τις εσωκομματικές εκλογές της για την επιστροφή στην εξουσία και όχι με τα οικονομικά, ενώ ο τέως αρχηγός της, που προεκλογικά εμφανιζόταν ως «ειλικρινής» και καλούσε σε «απόφαση ευθύνης», παρά τα αποδεδειγμένα ψέμματα για το έλλειμμα, πηγαίνει σε αγώνες του Παναθηναϊκού, ταβέρνες της Ραφήνας ή στο «18» για μεσημεριανό ποτάκι.
Η πολιτική στην Ελλάδα είναι σίγουρα παράξενη έννοια και υπόθεση. Αλλά από αυτό το σημείο ως του να τσακώνονται δυο μεγάλα πολιτικά κόμματα και ο διοικητής της Τραπέζης της Ελλάδας για το... ποιος την έχει πιο μεγάλη, την πρόβλεψη, υπάρχει μεγάλη απόσταση.

Τρίτη 17 Νοεμβρίου 2009

Η πολιτική και το τίποτα

Υπάρχουν ουσιώδη στοιχεία που μπορεί κανείς να εντοπίσει στη μάχη της διαδοχής στη Νέα Δημοκρατία. Κυριότερο εκ των οποίων, η μεγάλη όσο και σημαντική διαφορά μεταξύ Ντόρας και Σαμαρά. Δεξιός ή... αδέξιος, σκληρός, ακραίος, εθνικιστής ή λαϊκιστής, προδότης ή... σωτήρας, ο Σαμαράς εκφράζει μια πολιτική. Συγκεκριμένη, εντός πλασίου, με μέση, άκρη, λογική, ακόμη και αν ελάχιστοι από εμάς την ενστερνίζονται.
Απέναντί του τι ακριβώς βρίσκεται; Ενα πελώριο λάιφσταϊλάδικο χαμόγελο, η εξουσία των ΜΜΕ και της επιχειρηματικής ελίτ της Ελλάδας, η πολιτικός που έκανε καριέρα ως κόρη ενός Μητσοτάκη και ως (τραγική μεν) χήρα ενός Μπακογιάννη.
Στο μεγαλύτερο έργο της εξωτερικής πολιτικής της ΝΔ κατά την τελευταία 5ετία, το βέτο στην είσοδο των Σκοπίων στο ΝΑΤΟ, δημοσιεύματα της εποχής ανέφεραν ότι η Ντόρα ήταν αρνητική, παρά τη βούληση του τέως. Ας μην ανοίξουμε επίσης το κεφάλαιο του Δήμου Αθηναίων, διότι θα έχουμε... κλάμματα.
Η σύγκρουση στη ΝΔ είναι βαθιά ριζωμένη στο πολιτικό μας σύστημα και το αφορά, ακόμη και αν προσωπικά ο καθένας μας δεν ανήκει στο κόμμα. Είναι βαθιά ουσιαστική σύγκρουση. Από τη μια έχουμε την πολιτική, έστω και στρεβλή, ακραία, ή ασύμφωνη με τα δικά μας πιστεύω, από την άλλη το απόλυτο τίποτα των δελτίων των 8.
Στο ίδιο τίποτα προστέθηκε και ο Άρης. Ενα συμπαθές παιδί από την Πάτρα, trendy και καλοντυμμένος, Κολωνακιώτης εκ μεταγραφής. Από το 2000 όταν και έφυγε από εκπρρόσωπος Τύπου της ΝΔ έχουμε να ακούσουμε μια πολιτική δήλωση, παρέμβαση ή πρωτοβουλία και πρόταση που πήρε.
Πολιτική ή τίποτα, είναι το δίλημμα για τους ψηφοφόρους της Νέας Δημοκρατίας την 29η Νοεμβρίου. Και για κάθε σκεπτόμενο πολίτη, καλό για τη χώρα είναι να κερδίσει η πολιτική. Διότι από τίποτα... άλλο τίποτα σε αυτή τη χώρα και πολλοί θα πάρουν σειρά...

Πέμπτη 12 Νοεμβρίου 2009

Πόλεμο κατά της διαφθοράς...


Πλαίσιο αρχών και θέσεων δημοσιοποίησε η Ντόρα Μπακογιάννη ενόψει των εκλογών για την ανάδειξη αρχηγού στη Νέα Δημοκρατία. Μεταξύ άλλων, τονίζει την ανάγκη για επιστροφή «στον νόμο και στην τάξη», για την ασφάλεια της ελληνικής κοινωνίας.
Ο πανικός είναι κακός σύμβουλος. Και μπροστά στον πανικό της συνεργασίας Αβραμόπουλου - Σαμαρά και των δημοσκοπήσεων που δίνουν αέρα νίκης στον Μεσσήνιο, η κόρη του Μητσοτάκη φρόντισε άμεσα να ξεχάσει τα περί «κεντρώου» χώρου και της προς τα εκεί διεύρυνσης. Μέχρι σήμερα τόνιζε το φιλολαϊκό αλλά και κεντρώο, «ευρωπαϊκό» προφίλ της. Πριν περάσουν μερικά 24ωρα, επέστρεψε στο... δόγμα Παυλόπουλου που με τόση... επιτυχία γνωρίσαμε τα τελευταία χρόνια.
Το γεγονός επίσης ότι σύμφωνα με την ίδια διακήρυξή της, η Ντόρα Μπακογιάννη δηλώνει ότι «θα πολεμήσουμε τη διαφθορά, την αδιαφάνεια και τις πελατειακές σχέσεις», εντάσσεται στο γενικότερο πλαίσιο διασκέδασης της συγκεκριμένης διαδικασίας, όπως για παράδειγμα η συμμετοχή Ψωμιάδη στην ψηφοφορία. Ελπίζουμε στον «πόλεμο» κατά της διαφθοράς, της αδιαφάνειας και των πελατειακών σχέσεων να μην χρησιμοποιηθούν μηχανήματα Siemens.

Τετάρτη 11 Νοεμβρίου 2009

Να δεις που κάποτε...


Ο «κεντρώος» Νικήτας που το 1997 πρότεινε στον Σαμαρά να κάνουνε το τότε ΛΑΟΣ και το «ΒΗΜΑ» έγραφε για τον «Έλληνα Λεπέν». Η «κεντρώα» Ντόρα με τις λαϊκές ευαισθησίες, κατάλοιπο των μεγάλων ευαισθησιών της οικογένειάς της. Ο «κεντρώος» Έβερτ που καλούσε να στείλουν στο Γουδί Σημίτη και Πάγκαλο για τα Ίμια. Τρεις πολιτικοί που άλλωστε έχουν διακριθεί για τη ΔΙΑΦΑΝΕΣΤΑΤΗ θητεία τους στον Δήμο Αθηναίων...
Και απέναντι ο «δεξιός» Σαμαράς που έριξε τον Μητσοτάκη μαζί με τον Λεντάκη επειδή «τα πήραν από τον Κόκκαλη». Ποιος; Ο Σαμαράς, ίσως ο μόνος πολιτικός τα τελευταία 30 χρόνια που παραιτήθηκε για τις ιδέες του και που πλήρωσε κοιτώντας «δεκαπέντε χρόνια τα ντουβάρια», όπως δήλωσε, το λάθος του - αν ήταν λάθος του. Με ποιον έριξε τον Μητσοτάκη; Με τον «χτυπούν το βράδυ στην ταράτσα τον Ανδρέα». Και τον «κύριο τίποτα», Αβραμόπουλο, που και θάρρος βρήκε να παραιτηθεί της διεκδίκησης της αρχηγίας και να μιλήσει επίσημα για το ποιον στηρίζει, ενώ τα «παλικάρια» με τα μουστάκια τα βαριά, π.χ. Μεϊμαράκης, ακόμα παίζουν κρυφτό και λένε λογάκια. Οσονούπω έρχεται και ο εξίσου «δεξιός» Άρης στο πλευρό των δυο «δεξιών», τον οποίον σήμερα κάποια βρωμερά δημοσιογραφάκια της μπλογκόσφαιρας απειλούν για τις (όποιες) ευαισθησίες του, αν έχει και αν υπάρχουν, προφανώς επειδή θα στηρίξει Σαμαρά.
Αναρωτιέμαι αλήθεια εάν όσα ακούμε και διαβάζουμε τις τελευταίες μέρες είναι αληθινά ή απλώς βλέπουμε όνειρο, όπου κάποιοι προσπαθούν να διαστρεβλώσουν βιαίως την πραγματικότητα. 

υγ. Αναρωτιέμαι τέλος, εάν το γεγονός ότι κάποιος έριξε τον Μητσοτάκη μπορεί πραγματικά να περνιέται ως ενοχή / λάθος και όχι ως λόγος για να στηθεί ανδριάντας με την προτομή του...

Παρασκευή 6 Νοεμβρίου 2009

Δεν μιλάνε για σχοινί...


To 1993 θυμήθηκαν στη Νέα Δημοκρατία στον δρόμο προς τις κάλπες για την εκλογή νέου αρχηγού. Υπεύθυνος... ιστορικής μνήμης, ενίοτε επιλεκτικής, ο Βαγγέλης Μεϊμαράκης, που υπενθυμίζει σε όσους σκέφτονται να ψηφίσουν Σαμαρά ότι ο Μεσσήνιος πολιτικός δημιούργησε τότε την Πολιτική Άνοιξη και έριξε την Κυβέρνηση Μητσοτάκη.
Είναι το ίδιο κόμμα όπου δυο πρώην αρχηγοί άλλων πολιτικών σχηματισμών, «διασπαστικών» προς τη ΝΔ, έθεσαν υποψηφιότητα για την αρχηγία μετά την παραίτηση Καραμανλή. Είναι το ίδιο κόμμα όπου ο τρίτος υποψήφιος για την προεδρία «αλληθώριζε» συχνά τα τελευταία χρόνια προς τον ΛΑΟΣ. Είναι το ίδιο κόμμα όπου η τέταρτη υποψήφια είναι κόρη του αποστάτη της δεκαετίας του 1960. Είναι το ίδιο κόμμα που ψήφισε και τίμησε έναν άλλο «διασπαστή», εκλέγοντάς τον πρόεδρο της Δημοκρατίας. Είναι το ίδιο κόμμα όπου εκλέχθηκε αρχηγός και αργότερα Πρωθυπουργός, ο αρχι-αποστάτης Μητσοτάκης...
Σε αυτό το ίδιο κόμμα πώς γίνεται λοιπόν ο Μεϊμαράκης να μιλάει για σχοινί;