Δευτέρα 21 Δεκεμβρίου 2009

Ο τελευταίος εκδότης...


Εφυγε σήμερα το πρωϊ ο Χρήστος Λαμπράκης, ο τελευταίος παραδοσιακός μεγάλος εκδότης. Σε όσους έτυχε να τον γνωρίσουν, είτε στις εκδοτικές προσπάθειές του, είτε στο μεγάλο του όνειρο που έγινε πραγματικότητα, στο Μέγαρο Μουσικής, έχουν να μιλούν για έναν καλλιεργημένο άνθρωπο, υψηλού επιπέδου. Δεν θα ξεχάσω ποτέ ότι μιλούσε και στον τελευταίο άνθρωπο που συναντούσε στον πληθυντικό, ότι συμπεριφερόταν ως τζέντλεμαν δίνοντας τη σειρά του στον πιο ασήμαντο υπάλληλό του και πως είχε ένα μεγάλο πολύ χαρακτηριστικό γνώρισμα όσων πέτυχαν τελικά στη ζωή τους. Ήξερε να ακούει και άφηνε τους συνεργάτες του να μιλούν πριν εκείνος τελικά αποφασίσει.
Ο Χρήστος Λαμπράκης ήταν ο τελευταίος μεγάλος εκδότης, παραδοσιακός, δίχως δουλειές εκτός εκδόσεων, αλλά και με ισχυρή παρέμβαση στα πολιτικά και δημοσιογραφικά πράγματα της χώρας. Με αμφιλεγόμενες επιλογές, που σηκώνουν συζήτηση, το σίγουρο είναι ότι με τη διαδρομή της οικογένειάς του, από το 1922 μέχρι σήμερα, χάραξε, σχεδίασε και πρωτοπόρησε στα εκδοτικά πράγματα της Ελλάδας, σε καιρούς δύσκολους και διαφορετικούς. Το γεγονός ότι δεν αφήνει διάδοχο με το όνομά του, είναι ούτως ή άλλως χαρακτηριστικό της απώλειάς του, ανεξάρτητα από τη φυσική διαδοχή του ΔΟΛ. Λαμπράκης δεν θα υπάρξει την επόμενη μέρα και το τέλος μιας εκδοτικής ιστορίας 87 ετών, με καλά και άσχημα, σωστά και λάθη, ήρθε σήμερα, στις 21 Δεκεμβρίου 2009...

Πέμπτη 3 Δεκεμβρίου 2009

Η ζωή που δεν έζησε...



Κανείς ακόμα δεν ρωτάει ή δεν αναρωτιέται πώς ένας πολιτικός που, κατά δήλωσή του, κοιτούσε 15 χρόνια τα ντουβάρια του σπιτιού του, κατάφερε να επανέλθει στην πολιτική, στο προσκήνιο, στο υπουργικό συμβούλιο. Και όχι μόνο αυτό αλλά και να κερδίσει την ηγεσία ενός κόμματος το οποίο, πριν από 16 χρόνια, έριξε από την εξουσία - όπως τον κατηγορεί το Μητσοτακέικο.
Ουδείς μέχρι σήμερα κατάφερε να αναλύσει σοβαρά και αξιόπιστα αυτό το κατόρθωμα, που είναι μάλλον ιδιαίτερα απλό. Για την ψυχή του μέσου Νεοδημοκράτη, ο Σαμαράς δεν ήταν ένας «προδότης», ένας «αποστάτης», ένας «αλήτης» που έριξε την κυβέρνησή του. Για την ψυχή του μέσου Νεοδημοκράτη ήταν «το παιδί» που σηκώθηκε και έφυγε για τις ιδέες του (στραβές ή σωστές, εθνικές ή μη, εθνικιστικές ή όχι, πάντως ιδέες του) από τη θέση του υπουργού Εξωτερικών, του σημαντικότερου δελφίνου του κόμματός του, αλλά και από τη Βουλή. 
Ήταν εκείνος που πάλεψε με το κόμμα που μετά δημιούργησε, που έκανε όσα πίστεψε κόντρα στα politically corect όλων των εποχών (πρόταση για Στεφανόπουλο στην Προεδρία), που δεν θέλησε να «παίξει» την... πολυκατοικία σαν τον Καρατζαφέρη, που ναι μεν είναι αλλού αλλά θέλει να το παίζει και εντός, που δεν πήγε στο ΠΑΣΟΚ όταν έκλεισε το κόμμα του, ούτε παρακάλεσε για να γυρίσει, ούτε συγνώμη ζήτησε, ούτε τον Μητσοτάκη άρχισε να γλείφει. Για την ψυχή του μέσου Νεοδημοκράτη, ο Σαμαράς είναι ο ΜΟΝΟΣ μεταπολιτευτικά που είπε το αυτονόητο: «Δεν ντρέπομαι που είμαι δεξιός και το δηλώνω». Σε μια κοινωνία που για 30 χρόνια το Δεξιός είναι συνώνυμο του δωσίλογου, του βασανιστή, του αντιδημοκράτη, του χουντικού, του, του, του, ο Σαμαράς ήταν ο πρώτος που βγήκε και μίλησε έτσι. Οι αμαρτίες γονέων δεν θα παιδεύουν πια τα παιδιά της Δεξιάς.
Όπως παλιότερα ήταν και ο πρώτος που είχε μιλήσει δημοσίως για τους «νταβατζήδες» των ΜΜΕ - και μετά τον έφαγε το μαύρο σκοτάδι. Και τελικά, δεν θυμάμαι και πολλούς, μην σας πω κανέναν, που αποφάσισαν να παραιτηθούν από τη θεσούλα τους στη Βουλή ή τη θεσάρα τους σε κάποιο υπουργείο, επειδή αλλιώς έπρεπε να πάνε κόντρα στα πιστεύω τους.
Τα 15 χρόνια στα ντουβάρια, για τον Σαμαρά έγιναν ο καθρέπτης από τον οποίο οι Νεοδημοκράτες - πλην των καρεκλοκένταυρων της κάθε εξουσίας που τσίνισαν επειδή το 1993 την έχασαν -, τον είδαν στην πραγματική του διάσταση.
Στο κάτω - κάτω της γραφής, κάποιος που έριξε τον Μητσοτάκη (και την κυβέρνηση του 1993 αν θυμάστε καλά), μάλλον ως... εθνικός ήρωας θα έπρεπε να χαρακτηριστεί.


Τετάρτη 25 Νοεμβρίου 2009

Τα Goldman Sachs ελληνικά ομόλογα


Την ώρα που Κυβέρνηση, Αντιπολίτευση και Τράπεζα της Ελλάδας τσακώνονται για το ποιος είχε κάνει τη σωστότερη (αλλά και μεγαλύτερη) πρόβλεψη, στο παρασκήνιο της ελληνικής οικονομίας ακούγεται ότι η Goldman Sachs ήρθε σε συμφωνία με παράγοντες του ελληνικού κράτους για να αναλάβει την έκδοση και αγορά των νέων ομολόγων που πρόκειται να κυκλοφορήσουν για να καλυφθεί το έλλειμμα.
Ποια είναι η Goldman Sachs; Μια από τις εταιρείες που (και σύμφωνα με τις δημόσιες δηλώσεις στελεχών της), ευθύνεται για τη φούσκα των στεγαστικών δανείων στις ΗΠΑ, η οποία υπήρξε προάγγελος της παγκόσμιας πιστωτικής κρίσης, με τα κορυφαία στελέχη της να έχουν διατελέσει προ ή μετά τη θητεία τους εκεί, σε κορυφαίες θέσεις της παγκόσμιας οικονομίας - και των ΗΠΑ. Διασώθηκε δε της κρίσης, όταν η κυβέρνηση Μπους στις ΗΠΑ προτίμησε τη δική της στήριξη από τη στήριξη της Lehman Brothers. Με ιστορία 140 ετών, έχει εμπειρία και από την οικονομική κρίση του 1929, ενώ ήδη, ξεκίνησε ξανά τα τεράστια μπόνους των στελεχών της, των αποκαλούμενων golden boys. 
Τι θα κάνει με τα ελληνικά ομόλογα; Τις προηγούμενες μέρες έγινε γνωστό, χωρίς σε τέτοιες περιπτώσεις να είναι δυνατή η διασταύρωση αυτών των πληροφοριών, ότι η Goldman Sachs πουλούσε σωρηδόν τα ελληνικά ομόλογα που είχε ως τώρα στη διάθεσή της. Αναλυτές επισήμαναν, σε συνδυασμό με την πληροφορία ότι η εν λόγω εταιρεία ανέλαβε - και εγγυήθηκε - τη συμμετοχή της στα ομόλογα του 2010, ότι αυτές οι κινήσεις προδικάζουν τη δημιουργία κεφαλαίου για την τοποθέτηση στις νέες εκδόσεις, οι οποίες όμως, θα κυμανθούν σε υψηλότερο επιτόκιο αυτών που πωλούνται.
Σε απλά, καθημερινά, ελληνικά, η Goldman Sachs πουλάει τα ώριμα ελληνικά ομόλογα, αποκτάει ρευστότητα και ετοιμάζεται να τα τοποθετήσει στις νέες εκδόσεις του 2010, με σκοπό φυσικά το υψηλότερο κέρδος μέσω του δανεισμού του ελληνικού δημοσίου. Στην αγορά μάλιστα, λένε ότι οι ελληνικές τράπεζες δεν θα συμμετάσχουν στη διαπραγμάτευση των νέων ομολόγων, όπως είχαν πράξει πριν από περίπου ένα χρόνο.
Το ελληνικό δημόσιο χρέος είναι μια πρώτης τάξεως ευκαιρία μεγάλου κέρδους για τράπεζες και άλλα πιστωτικά ιδρύματα. Δανείζουν με 4,5 ή 6% το ελληνικό Δημόσιο, με αντάλλαγμα χρεόγραφα, στη συνέχεια καταθέτουν αυτά τα ομόλογα ως εγγύηση στις κεντρικές τράπεζες, απ' όπου δανείζονται με 1% (ακόμα). Τι κερδίζουν; Τη διαφορά του επιτοκίου με το οποίο δανείζουν την Ελλάδα και αυτού με το οποίο δανείζονται καταθέτοντας εγγυήσεις τα ελληνικά ομόλογα. Και όλα αυτά με μια απλή... μεταφορά των ομολόγων στις ΚΤ...

Ποιος... την έχει πιο μεγάλη!



Ο Διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδας, κ. Γιάννης Προβόπουλος, πριν από είκοσι ημέρες είχε αποκαλύψει στην εφημερίδα «Καθημερινή» ότι προεκλογικά, για την ακρίβεια αμέσως μετά την προκήρυξη των εκλογών, είχε ενημερώσει τόσο τον τότε Πρωθυπουργό, Κώστα Καραμανλή, όσο και τον αρχηγό του ΠΑΣΟΚ και σημερινό Πρωθυπουργό, Γιώργο Παπανδρέου, για το μέγεθος του ελλείμματος που θα άγγιζε το 12%.
Τότε, η μεν Νέα Δημοκρατία μιλούσε με σκληρά λόγια για το οικονομικό μέλλον, επικαλούμενη βέβαια την παγκόσμια κρίση, αλλά αποκρύβοντας το πραγματικό μέγεθος του ελλείμματος, που το τοποθετούσε στο 6%, στο μεγαλύτερο ίσως ψέμα της μεταπολιτευτικής περιόδου. Το δε ΠΑΣΟΚ, παρότι σύμφωνα με τον Προβόπουλο, ήταν ενημερωμένο για το μέγεθος του ελλείμματος, έταζε, έταζε και σχεδίαζε περισσότερα απ' όσα άντεχε ο... (άντε, να μην το πούμε) η τσέπη μας.
Σήμερα, το έλλειμμα έχει υπερβεί το 12%, το «greek statistics» αποτελεί το πιο σύντομο αλλά και νέο ανέκδοτο στην Ευρωπαϊκή Ενωση, το ΠΑΣΟΚ ως Κυβέρνηση αποδοκιμάζει μεν τον Προβόπουλο για χθεσινές δηλώσεις του στη Βουλή, όπου επανέλαβε τα όσα είχε πει στην «Καθημερινή», η δε Νέα Δημοκρατία ασχολείται με τις εσωκομματικές εκλογές της για την επιστροφή στην εξουσία και όχι με τα οικονομικά, ενώ ο τέως αρχηγός της, που προεκλογικά εμφανιζόταν ως «ειλικρινής» και καλούσε σε «απόφαση ευθύνης», παρά τα αποδεδειγμένα ψέμματα για το έλλειμμα, πηγαίνει σε αγώνες του Παναθηναϊκού, ταβέρνες της Ραφήνας ή στο «18» για μεσημεριανό ποτάκι.
Η πολιτική στην Ελλάδα είναι σίγουρα παράξενη έννοια και υπόθεση. Αλλά από αυτό το σημείο ως του να τσακώνονται δυο μεγάλα πολιτικά κόμματα και ο διοικητής της Τραπέζης της Ελλάδας για το... ποιος την έχει πιο μεγάλη, την πρόβλεψη, υπάρχει μεγάλη απόσταση.

Τρίτη 17 Νοεμβρίου 2009

Η πολιτική και το τίποτα

Υπάρχουν ουσιώδη στοιχεία που μπορεί κανείς να εντοπίσει στη μάχη της διαδοχής στη Νέα Δημοκρατία. Κυριότερο εκ των οποίων, η μεγάλη όσο και σημαντική διαφορά μεταξύ Ντόρας και Σαμαρά. Δεξιός ή... αδέξιος, σκληρός, ακραίος, εθνικιστής ή λαϊκιστής, προδότης ή... σωτήρας, ο Σαμαράς εκφράζει μια πολιτική. Συγκεκριμένη, εντός πλασίου, με μέση, άκρη, λογική, ακόμη και αν ελάχιστοι από εμάς την ενστερνίζονται.
Απέναντί του τι ακριβώς βρίσκεται; Ενα πελώριο λάιφσταϊλάδικο χαμόγελο, η εξουσία των ΜΜΕ και της επιχειρηματικής ελίτ της Ελλάδας, η πολιτικός που έκανε καριέρα ως κόρη ενός Μητσοτάκη και ως (τραγική μεν) χήρα ενός Μπακογιάννη.
Στο μεγαλύτερο έργο της εξωτερικής πολιτικής της ΝΔ κατά την τελευταία 5ετία, το βέτο στην είσοδο των Σκοπίων στο ΝΑΤΟ, δημοσιεύματα της εποχής ανέφεραν ότι η Ντόρα ήταν αρνητική, παρά τη βούληση του τέως. Ας μην ανοίξουμε επίσης το κεφάλαιο του Δήμου Αθηναίων, διότι θα έχουμε... κλάμματα.
Η σύγκρουση στη ΝΔ είναι βαθιά ριζωμένη στο πολιτικό μας σύστημα και το αφορά, ακόμη και αν προσωπικά ο καθένας μας δεν ανήκει στο κόμμα. Είναι βαθιά ουσιαστική σύγκρουση. Από τη μια έχουμε την πολιτική, έστω και στρεβλή, ακραία, ή ασύμφωνη με τα δικά μας πιστεύω, από την άλλη το απόλυτο τίποτα των δελτίων των 8.
Στο ίδιο τίποτα προστέθηκε και ο Άρης. Ενα συμπαθές παιδί από την Πάτρα, trendy και καλοντυμμένος, Κολωνακιώτης εκ μεταγραφής. Από το 2000 όταν και έφυγε από εκπρρόσωπος Τύπου της ΝΔ έχουμε να ακούσουμε μια πολιτική δήλωση, παρέμβαση ή πρωτοβουλία και πρόταση που πήρε.
Πολιτική ή τίποτα, είναι το δίλημμα για τους ψηφοφόρους της Νέας Δημοκρατίας την 29η Νοεμβρίου. Και για κάθε σκεπτόμενο πολίτη, καλό για τη χώρα είναι να κερδίσει η πολιτική. Διότι από τίποτα... άλλο τίποτα σε αυτή τη χώρα και πολλοί θα πάρουν σειρά...

Πέμπτη 12 Νοεμβρίου 2009

Πόλεμο κατά της διαφθοράς...


Πλαίσιο αρχών και θέσεων δημοσιοποίησε η Ντόρα Μπακογιάννη ενόψει των εκλογών για την ανάδειξη αρχηγού στη Νέα Δημοκρατία. Μεταξύ άλλων, τονίζει την ανάγκη για επιστροφή «στον νόμο και στην τάξη», για την ασφάλεια της ελληνικής κοινωνίας.
Ο πανικός είναι κακός σύμβουλος. Και μπροστά στον πανικό της συνεργασίας Αβραμόπουλου - Σαμαρά και των δημοσκοπήσεων που δίνουν αέρα νίκης στον Μεσσήνιο, η κόρη του Μητσοτάκη φρόντισε άμεσα να ξεχάσει τα περί «κεντρώου» χώρου και της προς τα εκεί διεύρυνσης. Μέχρι σήμερα τόνιζε το φιλολαϊκό αλλά και κεντρώο, «ευρωπαϊκό» προφίλ της. Πριν περάσουν μερικά 24ωρα, επέστρεψε στο... δόγμα Παυλόπουλου που με τόση... επιτυχία γνωρίσαμε τα τελευταία χρόνια.
Το γεγονός επίσης ότι σύμφωνα με την ίδια διακήρυξή της, η Ντόρα Μπακογιάννη δηλώνει ότι «θα πολεμήσουμε τη διαφθορά, την αδιαφάνεια και τις πελατειακές σχέσεις», εντάσσεται στο γενικότερο πλαίσιο διασκέδασης της συγκεκριμένης διαδικασίας, όπως για παράδειγμα η συμμετοχή Ψωμιάδη στην ψηφοφορία. Ελπίζουμε στον «πόλεμο» κατά της διαφθοράς, της αδιαφάνειας και των πελατειακών σχέσεων να μην χρησιμοποιηθούν μηχανήματα Siemens.

Τετάρτη 11 Νοεμβρίου 2009

Να δεις που κάποτε...


Ο «κεντρώος» Νικήτας που το 1997 πρότεινε στον Σαμαρά να κάνουνε το τότε ΛΑΟΣ και το «ΒΗΜΑ» έγραφε για τον «Έλληνα Λεπέν». Η «κεντρώα» Ντόρα με τις λαϊκές ευαισθησίες, κατάλοιπο των μεγάλων ευαισθησιών της οικογένειάς της. Ο «κεντρώος» Έβερτ που καλούσε να στείλουν στο Γουδί Σημίτη και Πάγκαλο για τα Ίμια. Τρεις πολιτικοί που άλλωστε έχουν διακριθεί για τη ΔΙΑΦΑΝΕΣΤΑΤΗ θητεία τους στον Δήμο Αθηναίων...
Και απέναντι ο «δεξιός» Σαμαράς που έριξε τον Μητσοτάκη μαζί με τον Λεντάκη επειδή «τα πήραν από τον Κόκκαλη». Ποιος; Ο Σαμαράς, ίσως ο μόνος πολιτικός τα τελευταία 30 χρόνια που παραιτήθηκε για τις ιδέες του και που πλήρωσε κοιτώντας «δεκαπέντε χρόνια τα ντουβάρια», όπως δήλωσε, το λάθος του - αν ήταν λάθος του. Με ποιον έριξε τον Μητσοτάκη; Με τον «χτυπούν το βράδυ στην ταράτσα τον Ανδρέα». Και τον «κύριο τίποτα», Αβραμόπουλο, που και θάρρος βρήκε να παραιτηθεί της διεκδίκησης της αρχηγίας και να μιλήσει επίσημα για το ποιον στηρίζει, ενώ τα «παλικάρια» με τα μουστάκια τα βαριά, π.χ. Μεϊμαράκης, ακόμα παίζουν κρυφτό και λένε λογάκια. Οσονούπω έρχεται και ο εξίσου «δεξιός» Άρης στο πλευρό των δυο «δεξιών», τον οποίον σήμερα κάποια βρωμερά δημοσιογραφάκια της μπλογκόσφαιρας απειλούν για τις (όποιες) ευαισθησίες του, αν έχει και αν υπάρχουν, προφανώς επειδή θα στηρίξει Σαμαρά.
Αναρωτιέμαι αλήθεια εάν όσα ακούμε και διαβάζουμε τις τελευταίες μέρες είναι αληθινά ή απλώς βλέπουμε όνειρο, όπου κάποιοι προσπαθούν να διαστρεβλώσουν βιαίως την πραγματικότητα. 

υγ. Αναρωτιέμαι τέλος, εάν το γεγονός ότι κάποιος έριξε τον Μητσοτάκη μπορεί πραγματικά να περνιέται ως ενοχή / λάθος και όχι ως λόγος για να στηθεί ανδριάντας με την προτομή του...

Παρασκευή 6 Νοεμβρίου 2009

Δεν μιλάνε για σχοινί...


To 1993 θυμήθηκαν στη Νέα Δημοκρατία στον δρόμο προς τις κάλπες για την εκλογή νέου αρχηγού. Υπεύθυνος... ιστορικής μνήμης, ενίοτε επιλεκτικής, ο Βαγγέλης Μεϊμαράκης, που υπενθυμίζει σε όσους σκέφτονται να ψηφίσουν Σαμαρά ότι ο Μεσσήνιος πολιτικός δημιούργησε τότε την Πολιτική Άνοιξη και έριξε την Κυβέρνηση Μητσοτάκη.
Είναι το ίδιο κόμμα όπου δυο πρώην αρχηγοί άλλων πολιτικών σχηματισμών, «διασπαστικών» προς τη ΝΔ, έθεσαν υποψηφιότητα για την αρχηγία μετά την παραίτηση Καραμανλή. Είναι το ίδιο κόμμα όπου ο τρίτος υποψήφιος για την προεδρία «αλληθώριζε» συχνά τα τελευταία χρόνια προς τον ΛΑΟΣ. Είναι το ίδιο κόμμα όπου η τέταρτη υποψήφια είναι κόρη του αποστάτη της δεκαετίας του 1960. Είναι το ίδιο κόμμα που ψήφισε και τίμησε έναν άλλο «διασπαστή», εκλέγοντάς τον πρόεδρο της Δημοκρατίας. Είναι το ίδιο κόμμα όπου εκλέχθηκε αρχηγός και αργότερα Πρωθυπουργός, ο αρχι-αποστάτης Μητσοτάκης...
Σε αυτό το ίδιο κόμμα πώς γίνεται λοιπόν ο Μεϊμαράκης να μιλάει για σχοινί;

Τετάρτη 28 Οκτωβρίου 2009

Serial Killers και όχι τρομοκράτες


Όταν ο μοναδικός στόχος σου είναι να αφαιρέσεις κατά το δυνατόν περισσότερες ανθρώπινες ζωές για να σκορπίσεις τον τρόμο, τότε δεν είσαι επαναστάτης.
Όταν στη μπούκα της ανώμαλης κάννης σου μπαίνει κάποιος, συνήθως αδίκως, που τυχαίνει να φορά στολή αστυνομικού, τότε δεν είσαι επαναστάτης.
Όταν με τις αρρωστημένες πράξεις σου ευνοείς τους περιορισμούς των δικαιωμάτων των πολλών και την έξαρση του αστυνομικού κράτους, τότε δεν είσαι επαναστάτης.
Όταν σε συνθήκες Δημοκρατίας εσύ απαντάς με τυχαίο αίμα, τότε δεν είσαι επαναστάτης.
Είσαι ένας στυγνός δολοφόνος, αιμοσταγής, ένας ανώμαλος Serial killer, με θολωμένο, άρρωστο μυαλό. Ένα αμερικανάκι της κακιάς ώρας, σαν κι αυτά που σπέρνουν τον θάνατο σε σχολεία, σούπερ μάρκετ και αφήνουν βίντεο στο youtube, σαν τις δικές σου αστείες προκηρύξεις. Είσαι δολοφόνος, σαν τον Κορκονέα, αν όχι εγκάθετος και προβοκάτορας.
Διαλύεις τα πραγματικά μαζικά κινήματα και δίνεις άλλοθι σε κάθε εξουσιαστικό περιορισμό. Δεν είσαι αντεξουσιαστής αλλά γιαλαντζί επαναστάτης, μια κότα λυράτη που της έλαχε όπλο στα χέρια και νομίζει ότι θα γαμήσει τον κόσμο σκοτώνοντας τυφλά, έστω και «μπάτσους».
Δεν με νοιάζει ότι ο «αντίπαλός» σου έχει όπλο. Για εκείνον υπάρχει νόμος και κράτος. Για εσένα δεν υπάρχει τίποτε, παρά μόνο το αρρωστημένο και ανώμαλο μυαλό των ιδίων σου που σε επικροτούν κρυμμένοι σαν σκουλήκια και όχι μπροστάρηδες με τα πρόσωπά τους στους μαζικούς και πραγματικούς αγώνες.

υγ. Και με τις πράξεις αυτές θα δικαιώσεις περιστολή δικαιωμάτων κατηγορουμένων, στημένες δίκες και όλα όσα έχουμε ξαναδεί...

Πέμπτη 22 Οκτωβρίου 2009

Οι φίλοι μου το είχαν πει...



Το επεισόδιο στα Εξάρχεια με τη σωρηδόν σύλληψη όποιου περνούσε από το Φλοράλ, όπως μεταδίδει όλο το ίντερνετ, ελεύθερα και διασταυρωμένα, δεν είναι ούτε πρωτοφανές ούτε αστείο. Αναμενόμενο ήταν, από τη στιγμή που ο αρμόδιος υπουργός μετέφρασε τους Πραίτορες του Βύρωνα, σοσιαλιστική αδεία, σε θεματοφύλακες της ασφάλειας και της «καθαρότητας» των Εξαρχείων.

Ακόμα και καλές προθέσεις να έχει(;) ο Χρυσοχοϊδης, με τη «Συνωμοσία των Ανίκανων» (της ΕΛΑΣ) χαϊρι δεν θα δει. Με κράνη και γκλομπς, εισέβαλαν σε καφετέρια της πλατείας Εξαρχείων και άρχισαν να συλλαμβάνουν όποιον περνούσε από μπροστά τους, την ώρα που σίγουρα οι νεαροί που επιτέθηκαν, νωρίτερα, σε αστυνομικούς στην περιοχή με πέτρες και τούβλα, για κάπου αλλού είχαν τραβήξει. Γιατί μόνο κάποιος Ραν Ταν Πλαν της ελληνικής Αστυνομίας μπορεί να υποθέσει ότι κάποιος που πέταξε πέτρες σε αστυνομικούς, μετά πήγε για καφέ και παρουσίαση βιβλίου στο Φλοράλ και είχε ντυθεί Μήτσος Παπαχρήστος. 
Ο κατά δήλωσή του φίλος των αντεξουσιαστών και μανιώδης διώκτης των φασιστών αστυνομικών Χρυσοχοϊδης, μάλλον είχε ρεπό σήμερα...

υγ. Ποιος πάει στοίχημα ότι αύριο θα μιλήσει για προβοκάτσια;

Τετάρτη 14 Οκτωβρίου 2009

(Αν)ώριμα φρούτα


Η νέα Βουλή ορκίστηκε, η κυβέρνηση ήδη άρχισε τη δουλειά, η κοινοβουλευτική ομάδα του ΠΑΣΟΚ συνεδρίασε, το ίδιο και οι ομάδες των υπόλοιπων κομμάτων. Πώς είπατε; Η Νέα Δημοκρατία όχι μόνο συνεδρίαση δεν έκανε αλλά συνεχίζει το καθημερινό της show στα τηλεοπτικά δελτία ειδήσεων όπου στελέχη της τσακώνονται για το πώς θα γίνει η διαδοχή και πιο σώμα θα εκλέξει τον νέο αρχηγό.
Στο 2009 αρκετοί πιστεύουμε ότι ορισμένα πράγματα είναι πλέον αυτονόητα. Οταν το ΠΑΣΟΚ δυο φορές προσέφυγε στη βάση, τη δεύτερη στα... σοβαρά, για την ανάδειξη του νέου αρχηγού του, όταν στον Σύριζα κάθε μικρό ή μεγαλύτερο θέμα συζητείται στα αρμόδια όργανα με τη μεγαλύτερη δυνατή συναίνεση, όταν ακόμα και στο ΛΑΟΣ έκαναν συνέδριο για να αναλύσουν την πορεία τους, στη μέχρι πρότινος Κυβέρνηση (και στο ΚΚΕ) κάθε τέτοια συζήτηση... σχεδόν απαγορεύεται.
Στη ΝΔ άργησαν και δεν φαίνεται να θέλουν να καταλάβουν το γιατί έχασαν με την ιστορική διαφορά του -10,5%. Για τους λόγους που σήμερα αναλώνονται: γιατί κυβέρνησαν μακριά από τον πολίτη, ακόμα και από τα χιλιάδες «γαλάζια παιδιά» που περίμεναν κάτι από αυτούς. Διότι κυβέρνησαν μόνο μεταξύ φίλων και κολλητών, με την αβάντα των περισσότερων ΜΜΕ να προστατεύουν τον (α)καταλληλότερο, να τον αναγάγουν σε «μέντορα» του οποίου περίμεναν τους χρησμούς: «ο Πρωθυπουργός είναι θυμωμένος / προβληματισμένος / οργισμένος / πεινασμένος» έλεγαν οι διαρροές από το Μαξίμου και η μοναδική πράξη του τέως ήταν να ικανοποιήσει μόνο το τελευταίο... επίθετο.
Εχασαν διότι κυβέρνησαν μόνο με την προοπτική των επόμενων εκλογών. Ποτέ άλλοτε στην πολιτική ιστορία της χώρας δεν υπήρξε κόμμα, ούτε καν επί Συγκυβέρνησης, που από την επόμενη μέρα της εκλογής του σκεφτόταν το πότε θα κάνει τις επόμενες εκλογές για να προλάβει διαλυμένο τον αντίπαλό του. Κυβέρνησαν, τέλος, με βάση μόνο τις δημοσκοπήσεις. Οι οποίες, όπως αποδείχθηκε, ήταν απλώς εργαλεία χειραγώγησης της κοινής γνώμης, γι' αυτό και οι πολίτες πλέον στα exit polls απαντούν αντίθετα με ό,τι έπραξαν, προκειμένου να τις εκδικηθούν.
Στη ΝΔ επιμένουν στο ίδιο μοτίβο: ενδιαφέρονται μόνο για τη βιτρίνα, τον επόμενο αρχηγό, καθόλου για την ουσία, την ανάλυση των λαθών των 5,5 ετών και την (όποια) ιδεολογία τους. Και θα περιμένουν, ξανά, να πέσει η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ ως ώριμο φρούτο...

Δευτέρα 12 Οκτωβρίου 2009

Η κόρη του η Σοσιαλίστρια...


Την ώρα που οι ανθυποψήφιοί της την περίμεναν στη Ρηγίλλης για να συζητήσουν με τον πρόεδρο της Επιτροπής Συνεδρίου τα διαδικαστικά της εκλογής και τις διαφωνίες τους, εκείνη δεν πήγε στο ραντεβού και ανακοίνωσε την υποψηφιότητά της. Τόνισε μάλιστα ότι «θα επιδιώξω την εκλογή μου και από το Έκτακτο Συνέδριο της 7ης Νοεμβρίου, όπως προβλέπει το καταστατικό μας, και από τα μέλη του κόμματος, με οποιαδήποτε αδιάβλητη καταστατική διαδικασία».
Τι είπε η Ντόρα Μπακογιάννη δηλαδή; Ότι συμφωνεί με την απόφαση Καραμανλή για εκλογή νέου αρχηγού από το (αραχνιασμένο και στενό) σώμα του Συνεδρίου του 2007 και επιβεβαίωσή της μετά, προφανώς δίχως αντίπαλο, από τη βάση. Μάλιστα...

Οι (πάντα πρόθυμοι) δημοσιογράφοι στα παράθυρα, τόνισαν ότι η Ντόρα πήρε αυτή την πρωτοβουλία για να φύγει από το κάδρο της αντιπαράθεσης για τα διαδικαστικά της εκλογής. ΔΕΝ είπαν ότι τα «διαδικαστικά» είναι συνήθως τα πιο ουσιαστικά σε περιπτώσεις άμεσης δημοκρατίας και ψηφοφορίας. ΔΕΝ είπαν ότι το έκανε για να βγει από το κά


Είπε επίσης ότι η ιδεολογία της Νέας Δημοκρατίας είναι ξεκάθαρη: κοινωνικός φιλελευθερισμός, όσα δηλαδή έγραφαν οι κυριακάτικες εφημερίδες ότι αποτελούν τη στάση του Αντώνη Σαμαρά. Μάλιστα νούμερο 2...
Δεσμεύτηκε τέλος ότι θα «καταθέσει η Ν.Δ. συγκεκριμένες προτάσεις και να αποδεχθεί οποιαδήποτε θέση κατοχυρώνει τη διαφάνεια στην πολιτική μας ζωή και την ηθική ακεραιότητα στο κόμμα μας, αλλά και σε όλο το πολιτικό σύστημα». Μάλιστα νο 3...
Δυο επισημάνσεις: την ώρα που δυο εκ των υποψηφίων ζητούν εκλογή από τη βάση, με τη συμμετοχή χιλιάδων πολιτών - ψηφοφόρων, εκείνη επιμένει στην prive εκλογή ενός προδιαγεγραμμένου αποτελέσματος. Δεύτερη επισήμανση - ερώτηση: στις προτάσεις για τη διαφάνεια θα περιλαμβάνεται και πλήρης διαλεύκανση του σκανδάλου Siemens και του τρόπου διαφυγής των κ.κ. Καραβέλα και Χριστοφοράκου στο εξωτερικό???
Τελικά η Ντόρα Μπακογιάννη αποδεικνύει σε κάθε περίσταση ότι είναι πραγματικό τέκνο του Μητσοτάκουλα. 


υγ. Αυτό το κόμμα τελικά δεν κατάλαβε τίποτε από το ΠΑΣΟΚ και την περιπέτεια του Νοεμβρίου του 2007, που οδήγησε στην πρόσφατη νίκη με +10%. 


υγ2. Καλά έλεγαν οι παλαιότεροι: να φοβάσαι όσους φέρουν τρία επίθετα...

Παρασκευή 9 Οκτωβρίου 2009

Δεν είμαι ο Γιώργος που λοιδoρούσες μια φορά...


Ζούμε ένα όνειρο ή είμαστε ξύπνιοι; Ο Παπανδρέου αναλαμβάνει την Πρωθυπουργία της Ελλάδας, κερδίζει με δέκα μονάδες τον (α)καταλληλότερο, κάνει άνοιγμα στους Οικολόγους για το υπουργείο Περιβάλλοντος, φωνάζει τον Συνήγορο του Πολίτη στο υπουργικό Συμβούλιο για να κατακεραυνώσει τη Δημόσια Διοίκηση, κάνει ανοιχτή στα ΜΜΕ συνεδρίαση, επιλέγει για υπουργούς νέους και ωραίους, βγάζει στο διαδίκτυο διαγωνισμό για τις γενικές γραμματείες των υπουργείων, παίρνει το αεροπλάνο και πηγαίνει αιφνιδιαστικά στην Πόλη για την άτυπη σύνοδο των ηγετών των βαλκανικών χωρών, συναντά τον Πατριάρχη και τον Ερντογάν και μιλάει με τον Βαρθολομαίο επί σχεδόν δέκα λεπτά δίχως χαρτιά, μπροστά στις κάμερες και χωρίς σχεδόν κανένα σαρδάμ. 
Αν είναι όνειρο, παρακαλώ μη μας ξυπνήσετε...

υγ. Την Παρασκευή δεν σημειώθηκε ως το απόγευμα καμία παραβίαση του εθνικού εναέριου χώρου μας από τουρκικά μαχητικά αεροπλάνα...

Dear diary, ημέρα 2η


Ξυπνήσαμε πρωϊ. Πήγαμε στο Προεδρικό Μέγαρο για την ορκωμοσία. Δεν ήταν σαν τον Μπάρακ, με τον Μπόνο να τραγουδά, αλλά εντάξει, εδώ είναι αλλιώς τα πράγματα. Ορκιστήκαμε μπροστά στον Jeronymo, που by the way τον συμπαθώ πολύ, μετά υπογράψαμε τα πρωτόκολλα. Νομίζω πάντως ότι οι περισσότεροι υπουργοί μου ήρθαν με καλοραμμένα κοστούμια. Πλην της Τίνας, που ήρθε με μπλου τζιν, αθλητικά και ένα σακίδιο στην πλάτη. She is crazy...
Μετά πήγαμε με τα πόδια στη Βουλή για το πρώτο υπουργικό Συμβούλιο.  Κάμερες και δημοσιογράφοι μπερδεύονταν μεταξύ μας. Κάποιοι είχαν αναψοκικκινήσει από το περπάτημα. Σκέφτομαι να τους κάνω δώρο μια συνδρομή στο Holmes. Ο Θόδωρος νομίζω ότι βαριανάσαινε. Μίλησα στους υπουργούς μου με τις κάμερες παρούσες, τους είπα να καταργήσουν τις επιτροπές των υπουργείων τους, κάποιοι, είμαι σίγουρος, δεν έμειναν ευχαριστημένοι. Ήρθε και ο Συνήγορος του Πολίτη και τους εξήγησε τι πρέπει να κάνουν. Είδα κάποια χαμόγελα, κρυφά, εύχομαι να ήταν κατανόησης και όχι ειρωνείας. Ανάμεσα σε εμένα και τον χοντρό, καθόταν, ευτυχώς, ο Ραγκούσης. Έχω την εντύπωση πως αν σηκωνόμουν ο Ευάγγελος θα ερχόταν να κάτσει στην καρέκλα μου.
Διάβασα τις εφημερίδες. Strange: μια εφημερίδα με μαύρο φόντο και μεγάλα άσπρα γράμματα με αποθέωνε. «Χθεσινή», «Αυριανή», δεν θυμάμαι πώς την έλεγαν. Όλα πήγαν καλά πάντως.

Αγαπημένο μου Ημερολόγιο... Ημέρα 1η


Πήγα στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας και ορκίστηκα. Τα είπαμε με τον Κάρολο, μου είπε τα γνωστά και φημισμένα jokes του, θυμηθήκαμε τότε που τα έλεγε με τον πατέρα μου στο σπίτι στο Καστρί. Ορκίστηκα μόνος μου. Τα νέα υπουργεία που σκαρφίστηκα δεν ήταν έτοιμα από συνταγματικής πλευράς και ανέθεσα στον Χάρη να τα συντάξει. Ποιος είναι ο Χάρης; Ένας πολύ καλός friend of me, που ναι μεν περίμενε ότι θα τον έβαζα στο ψηφοδέλτιο Επικρατείας, αλλά τελικά του επιφύλασσα καλύτερη θέση. Υπουργός Επικρατείας παρά τω Πρωθυπουργώ, δηλαδή εμένα, και μάλιστα με γραφείο στο Μέγαρο Μαξίμου. Θα είναι ο Αγγέλου μου, αλλά ευελπιστώ να τα πάει καλύτερα. Είναι άλλωστε, νομίζω, καλύτερος από εκείνον, ειδικά στις μηχανορραφίες.
Ο Χάρης λοιπόν θα αναλάβει the dirty job του συντονισμού της κυβέρνησής μου. Θα είναι Αγγέλου και Ρουσσόπουλος μαζί, ελπίζω μόνο να μην έχει σχέση με παπάδες και μοναχούς. Είναι maniac δε με τα νομικά και θέλει να αλλάξει πολλά πράγματα στον δημόσιο τομέα. Όπως για παράδειγμα την πολυνομία. Να κωδικοποιήσει τους νόμους όλους. Ελπίζω μόνο μην μπερδευτεί και ξεχάσει τίποτε...
Το μεσημέρι τηλεφώνησα στη Βασιλάκου από τους Οικολόγους. Της πρότεινα να αναλάβει το νεοσύστατο υπουργείο Περιβάλλοντος. Εκείνη χάρηκε πολύ, ήταν στη Βιέννη όταν την πήρα και μου είπε ότι θα με καλέσει πίσω μόλις μιλήσει με εκείνον τον συμπαθητικό κυριούλη των Οικολόγων. Που έφερε το μπουκαλάκι από τον Ασωπό στο debate...
Λίγο μετά με πήρε πίσω και μου είπε ότι οι υπόλοιποι Οικολόγοι δεν δέχτηκαν. Too pitty. Έβαλα έτσι υφυπουργό ένα καλό παιδί με ωραία χωρίστρα, τον Θάνο. Υπουργό τοποθέτησα την Τίνα. Είναι πολύ καλή φίλη μου και συνεργάτις, αλλά έχει ένα κακό: φοράει αθλητικά και φθαρμένα τζιν, όπως διάβασα την επόμενη μέρα στις εφημερίδες.
Κάθισα με τον Χάρη, τον Παύλο και τον Νίκο (Αθανασάκη) και φτιάξαμε την κυβέρνηση. Μίλησα με τον Αντρίκο και τον Νίκο, δεν βρήκα τη mammy. Στον χοντρό έδωσα το Άμυνας. Ας κάνει ρουσφέτια να τον τρέχουν τα blogs. Ας κάνει καμιά mlkia ο Ερντογάν και θα του το χρεώσω. Τα εξοπλιστικά άλλωστε τα έχει ο Πάνος.
Έβαλα και τον Πάγκαλο αντιπρόεδρό μου. Like daddy. Θα βρίζει πού θα βρίζει, ας βρίζει τουλάχιστον όσους βρίζουν την κυβέρνηση αφού αυτός είναι μέσα. Ας δεν μπορείς να το αποφύγεις... Το βράδυ στο δελτίο, ο Yannis έκανε ότι δεν γνώριζε ορισμένους από τους υπουργούς. Γιατί το έκανε αυτό; Για αβάντα ή για να δείξει ότι έβαλα άγνωστους και όχι αυτούς που ήθελε; This guy drives me crazy.
Το βράδυ πήγα γυμναστήριο, μετά για dinner με την Αντα και μετά για ύπνο. Είχαμε νωρίς ξύπνημα...

Πέμπτη 8 Οκτωβρίου 2009

Στης Νουδού την πόρτα...


Μετά αναρωτιούνται γιατί έχασαν τις εκλογές με... double score. Στη σύνθεση της Επιτροπής συνεδρίου, ξεχωρίζει η υποψήφια για την αρχηγία της Νέας Δημοκρατίας, Ντόρα Μπακογιάννη, ο ασφαλής στο Επικρατείας, Δημήτρης Σιούφας, οι Λευτέρης Ζαγορίτης, Φεβρωνία Πατριανάκου που ως Γραμματέας της ΝΔ και υπεύθυνη για τον Πολιτικό Σχεδιασμό αντίστοιχα, απέτυχαν παταγωδώς να εκλεγούν, η επίσης εκτός Βουλής Φάνη Πάλλη Πετραλιά, ο Γιάννης Τραγάκης (μια κατηγορία μόνος του, δεν μπορούσε ως γραμματέας της κοινοβουλευτικής ομάδας ούτε τον Δαϊλάκη της Στέλλας Μπετζετάκου να κάνει καλά), ο Προκόπης Παυλόπουλος που ακόμα να παραιτηθεί μαζί με τον Καραμανλή όπως μας έταξε, ο Βαγγέλης Μεϊμαράκης που ακόμα δεν έχει ξεκαθαρίσει αν θα κατέβει (στηρίζοντας εν τω μεταξύ την Ντόρα) και κάποιοι άλλοι τυχάρπαστοι για τον περισσότερο κόσμο.
Οταν το 2004 ο Σημίτης πήδηξε από τη βάρκα που ναυαγούσε, δίνοντας το δαχτυλίδι στον Γιώργο, εκείνος είχε τουλάχιστον τα κότσια να κάνει το, έστω γιαλαντζί, δημοψήφισμα του ενός (λέμε τώρα) εκατομμυρίου μελών του ΠΑΣΟΚ. Τρία χρόνια αργότερα, το ΠΑΣΟΚ όντως προσέφυγε στα μέλη του για την εκλογή νέου αρχηγού.
Στη Νέα Δημοκρατία, ο Αβραμόπουλος ζητάει εκλογή από τη βάση και ο Σαμαράς διαμαρτύρεται για τη σύνθεση της Επιτροπής Συνεδρίου. Ο δε πρώην Πρωθυπουργός, αποφάσισε το... μονοήμερο συνέδριο, σαν άλλη σχολική εκδρομή στην Αίγινα. Το μόνο που λείπει είναι να βάλουν τον... Λούλη να μετρήσει τα ψηφοδέλτια. Τόσο στημένο φαίνεται το πράγμα...

Ordinary people (Ως πότε;)


Εμφανίστηκε στο Προεδρικό Μέγαρο με σακίδιο πλάτης και αθλητικά παπούτσια. Οι αντικομφορμιστές χαμογέλασαν με συμπάθεια. «Ενας κανονικός άνθρωπος πόσο χρόνο χρειάζεται για να τον αλλάξει η εξουσία;». Στην περίπτωση της Τίνας Μπιρμπίλη θα το δούμε στην πράξη. Ενσαρκώνει άλλωστε το ζιβάγκο της νέας εποχής σύμφωνα με το βιογραφικό της και λένε για την καθημερινή ζωή της.
Είναι πολύ καλό για να είναι αληθινό στη μίζερη πολιτική ζωή μας; Θα φανεί στην πράξη. Νέα, άγνωστη στο ευρύ κοινό, με καλές σπουδές και lifestyle που ταιριάζει περισσότερο στην Ικαρία παρά στο Μέγαρο Μαξίμου. Μέχρι την ορκωμοσία της νέας Κυβέρνησης κυκλοφορούσε μόλις μια φωτογραφία της στις εφημερίδες. 
Μύθοι πολλοί για το πώς γνωρίστηκαν με τον Γιώργο: άλλοι λένε στο γυμναστήριο, άλλοι ότι στο περιβάλλον του την έφερε η φιλία της με τον αδελφό Ανδρίκο. 
Η μόνη αλήθεια είναι ότι ανέλαβε υπουργός στο νεοσύστατο υπουργείο Περιβάλλοντος. Και πως το βιογραφικό αλλά και τα δείγματα γραφής της... κανονικής ζωής της, συνηγορούν στην επιτυχία του νέου θεσμού. Ιδωμεν. Και άλλοι ξεκίνησαν άφραγκοι, μουσάτοι και με ζιβάγκο, αλλά σύντομα πνίγηκαν στο καλοραμμένο κοστούμι του Καρούζου και δερμάτινο κάθισμα της υπουργικής Μερσεντές - ούτε καν στο υβδρικό Lexus.

Τετάρτη 7 Οκτωβρίου 2009

Υβριδικό ξεγύμνωμα...


Όταν ο νεοεκλεγείς Πρωθυπουργός που επαγγέλλεται την αλλαγή αλλά και την «πράσινη ανάπτυξη», σε καλεί να αναλάβεις το υπουργείο Περιβάλλοντος, αν λέγεσαι «Οικολόγος» - και μάλιστα πράσινος -, λες απλώς «ναι, τι ώρα ξεκινάμε;». Η πρόταση του Γιώργου Παπανδρέου προς τον Νίκο Χρυσόγελο, να αναλάβει ο επικεφαλής των Οικολόγων Πράσινων το νεοσύστατο υπουργείο, προβλήθηκε πολύ λιγότερο απ' ότι της αξίζει. Και η αρνητική απάντηση κρίθηκε επίσης λιγότερο απ' ότι της αξίζει.
Μιλάμε για την πρώτη (πολύ μεγάλη) κίνηση της νέας κυβέρνησης, να ξεπεράσει διαχωρισμούς αλλά και την απουσία κάποιας «συγγένειας» ή προγραμματικής συμφωνίας και να προτείνει, δίχως όρους, την ανάληψη ενός κρίσιμου υπουργείου σε ένα κόμμα που έμεινε εκτός Βουλής. Τι απάντησαν οι... εμβρόντητοι Οικολόγοι Πράσινοι; «Ευχαριστούμε, δεν θα πάρουμε».
Στο debate ο κ. Νίκος Χρυσόγελος «δασκάλευε» τα υπόλοιπα κόμματα τι θα πρέπει να κάνουν με τις φωτιές, τον Ασωπό και τα περιβαλλοντικά προβλήματα και όταν, εντελώς ξαφνικά, ο νέος Πρωθυπουργός του πρότεινε το αρμόδιο υπουργείο, δίχως όρους (διότι δεν βγήκε κάτι τέτοιο από καμία εκ των δυο πλευρών), εκείνος είπε... όχι.
Το πραγματικό πολιτικό πρόβλημα της Ελλάδας είναι ότι κάποιοι επιμένουν στην ασφάλεια της διαμαρτυρίας. Στα ωραία λόγια δίχως εφαρμογή. Στις λεζάντες και όχι στην ουσία. Στην Αριστερά της διαμαρτυρίας και όχι της εξουσίας. Στην Οικολογία της καταγγελίας και όχι της πράξης. Αυτό είναι ακόμα μεγαλύτερο πρόβλημα από τον δικομματισμό. Ισως είναι και ο ακριβής λόγος ύπαρξής του και μακροχρόνιας διάσωσής του.
Εν κατακλείδι: το μόρφωμα που λέγεται κόμμα και ονομάζεται «Οικολόγοι Πράσινοι», τι είναι τελικά; Ωραία λογάκια, Οικολογία κατ' επάγγελμα με ΜΚΟ και χρηματοδοτήσεις και λεζάντες στα κανάλια με το ποδήλατο στο εκλογικό κέντρο; Οικολογία κατά το δοκούν, με προβολή τους από τα ΜΜΕ κατά περίπτωση, όταν επιδιώκουν τη μη αυτοδυναμία; Ή συμμετοχή, σύγκρουση εντός κυβέρνησης, συνεργασία, σύνθεση, πράξεις, έργα, πραγματική «πράσινη» αλλαγή; Σίγουρα δεν είναι το δεύτερο...

υγ. Και εκ του ασφαλούς να το έκανε ο Γιώργος, γνωρίζοντας ότι δεν θα πάρει θετική απάντηση, πέτυχε πάλι διάνα. Εκτεθειμένοι οι Οικολόγοι, μάγκας αυτός. Αν βέβαια υπήρχαν σοβαρά ΜΜΕ στη χώρα μας...

Δευτέρα 5 Οκτωβρίου 2009

Η περίοδος χάριτος τελείωσε... χθες


Ένα παράδοξο συμβαίνει από τον περασμένο Ιούνιο στο πολιτικό σκηνικό της χώρας. Ο λαός έχει προεξοφλήσει τη νίκη του ΠΑΣΟΚ και την ήττα της Νέας Δημοκρατίας. Ελάχιστοι «αρνητές» και «ταλιμπάν» της ΝΔ επέμεναν ότι μπορεί να ανατραπεί αυτή η φυσική εξέλιξη. Δεν είχαν δίκιο.
Πού έχει οδηγήσει όμως αυτό το κλίμα; Στο να πιστεύει μια σημαντική πλειονότητα των Ελλήνων ότι ο Γιώργος Παπανδρέου... σχεδόν έχει ξεκινήσει να κυβερνά από τον περασμένο Ιούνιο. Με αποτέλεσμα, δύσκολα να μπορεί να του δώσει κανείς την απαραίτητη περίοδο χάριτος που αναλογεί σε κάθε νέα Κυβέρνηση.
Ο αρχηγός του ΠΑΣΟΚ και νέος Πρωθυπουργός μοιάζει να έχει ήδη εξαντλήσει αυτή την περίοδο, λόγω των προσδοκιών του κόσμου, αλλά και της καχυποψίας που πάντα υπάρχει απέναντι στο κόμμα του, τα τελευταία χρόνια. Κι αυτό είναι το μεγάλο στοίχημα: οι 100 πρώτες μέρες μοιάζουν οριστικά παρελθόν, τα προβλήματα δεν περιμένουν και η περίοδος χάριτος του Γιώργο τέλειωσε... χθες!

Οι Φρουροί της Επανάστασης...




Ο Γιάννης Λούλης ως αργά το βράδυ της Κυριακής, προέβλεπε διαφορά 6,2%. Ο τέως υπουργός Οικονομίας, Γιώργος Αλογοσκούφης, ίδρωνε να εκλεγεί στην Α' Αθηνών, με μικρή πιθανότητα επιτυχίας. Ο νυν υπουργός Οικονομίας, Γιάννης Παπαθανασίου, ίδρωνε επίσης στη Β' Αθηνών, με μεγαλύτερες πιθανότητες. Ο Γιώργος Βουλγαράκης ήταν σπίτι του. Ο γραμματέας της Νέας Δημοκρατίας, Λευτέρης Ζαγορίτης, δύσκολα θα έβγαινε στη Β' Αθηνών. Ο Ευάγγελος Αντώναρος δεν κατάφερνε να εκλεγεί ούτε... διορισμένος στο ψηφοδέλτιο Επικρατείας (η ΝΔ εξέλεξε 4). Η υπουργός Απασχόλησης, Φάνη Πάλλη Πετραλιά, επίσης καρκινοβατούσε στη Β' Αθηνών. Ο υπουργός Δικαιοσύνης αλλά και Ναυτιλίας, στις δυο κυβερνήσεις ΝΔ, Αναστάσης Παπαληγούρας δεν εκλεγόταν στην Κόρινθο. Η υπεύθυνη Πολιτικού Σχεδιασμού, Φεβρωνία Πατριανάκου, πάτωνε στη Λακωνία.
Στο Ιράν, ο Αγιατολάχ Χαμενεϊ έκανε... ανασχηματισμό, αλλάζοντας πρόσωπα στους διαβόητους «Φρουρούς της Επανάστασης». Στην Ελλάδα, οι Φρουροί της Επανάστασης, by Μonty Pythons, κατάφερναν να δικαιώσουν τις... προσδοκίες μας. Αλλά και να αποδείξουν, μέσα από την αποτυχία τους, ότι ο ελληνικός λαός, όσο και αν πιστεύουμε το αντίθετο, δεν είναι τελικά ΤΟΣΟ μαλάκας.


υγ. Λείπει μια δήλωση του Προκόπη Παυλόπουλου, να δέσει το γλυκό, ανάλογη εκείνων που έκανε για τον Δεκέμβρη και τις πυρκαγιές: «Ναι, χάσαμε, αλλά κανείς δεν σχολιάζει όσα κερδίσαμε» (κατά το: «κάηκε η Αττική, αλλά κανείς δεν σχολιάζει όσα δεν κάηκαν και προστατέψαμε»).

υγ.2 Ο Ρουσσόπουλος είχε (προλάβει να) φύγει νωρίς... Ο μόνος που κρατούσε το «ψέμα» στην Κυβέρνηση. Και ο Γιάννης Ανδριανός, γραφείο Τύπου Πρωθυπουργού, έβγαινε ως αργά το βράδυ της Κυριακής στη Λακωνία.

Το ήξεραν αλλά... για να έχει ενδιαφέρον!


 Από το www.enimerosi24.gr

Λίγο μετά τις 10.30 όταν πλέον και το Υπουργείο Εσωτερικών είχε δώσει επίσημα το αποτέλεσμα των 10 μονάδων άρχισαν οι παρουσιαστές των καναλιών ο ένας μετά τον άλλο να λένε ότι η εταιρία δημοσκοπήσεων με την οποία συνεργάζεται το κανάλι είχε προβλέψει από μέρες ότι η νίκη του ΠΑΣΟΚ θα ήταν σαρωτική και πάνω από 7-8 μονάδες αλλά μας το κράταγαν κρυφό για διαφορετικούς λόγους ο καθένας. Σε ορισμένα κανάλια μάλιστα (όπως στον ANT1) οι υπεύθυνοι των εταιριών κουνούσαν με νόημα το κεφάλι τους δείχνοντας να συμφωνούν με τους παρουσιαστές.
Στον Σκάι το προχώρησαν ακόμη περισσότερο. Είπαν ότι η Public Issue γνώριζε από μέρες ακριβώς το αποτέλεσμα και την διαφορά των 10 μονάδων αλλά οι υπεύθυνοι της εταιρίας και του σταθμού απλά δεν πίστευαν, λέει, στα μάτια τους και στα χαρτιά και τα νούμερα των μετρήσεων που έκαναν και αποφάσισαν να πούνε και αυτοί ό,τι και όλοι οι υπόλοιποι, δηλαδή να ψαλιδίσουν τα ποσοστά της διαφοράς κατά περίπου 50%!! Όπως και να έχει το πράγμα, είτε για δεύτερη συνεχόμενη φορά έχουμε πλήρη αποτυχία των μετρήσεων είτε αυτές ήταν σωστές αλλά οι εταιρίες μαγείρεψαν τα νούμερα κατά το δοκούν, το αποτέλεσμα είναι το ίδιο. Οι εταιρίες δημοσκοπήσεων στο σύνολο τους απέτυχαν οικτρά και πρέπει πλέον ο καθένας να αναλάβει τις ευθύνες του.

Τρεις γενιές Πρωθυπουργών...


Στην παγκόσμια Ιστορία δεν πρέπει να υπάρχει κάτι ανάλογο: η οικογένεια Παπανδρέου μετράει τρεις Πρωθυπουργούς. Παππούς, γιος και εγγονός. Γεώργιος, Ανδρέας, Γιώργος. Ναι, είναι αποτέλεσμα και της νεποκρατίας στην Ελλάδα. Ναι, για να γίνεις Πρωθυπουργός ή ακόμα και βουλευτής, πρέπει να κρατάς από κάποιο «τζάκι», πολιτικό ή μη. Ναι, ο Γιώργος θεωρεί ότι το ΠΑΣΟΚ είναι το σπίτι του, «το κόμμα είναι δικό μας». Ολα δεκτά.
Μία αλήθεια ας μην ξεχνάμε: και τους τρεις Παπανδρέου, τους έστειλε στο Μαξίμου ο λαός. Εμείς. Τους δυο πρώτους σε ιδιαίτερα δύσκολες και κρίσιμες στιγμές της ελληνικής Δημοκρατίας. Τον τρίτο σε μια κρίσιμη εποχή και έπειτα από μεγάλο αγώνα, εντός και εκτός τειχών. 
Μπορεί κάποιος να κυβερνήσει σωστά μόνο και μόνο λόγω ονόματος; Το πρώτο παράδειγμα πέτυχε. Ο Ανδρέας κυβέρνησε σωστά, άλλαξε όντως την Ελλάδα και έμεινε δικαίως στην Ιστορία, με τα χρόνια να περνούν και να τον τοποθετούν ακόμα πιο ψηλά στο βιβλίο της. Το δεύτερο παράδειγμα κυβερνήτη λόγω ονόματος, απέτυχε παταγωδώς. Με το -10% στην πλάτη, ο Κώστας Καραμανλής έφυγε ηττημένος μετά συντριβής.
Το τρίτο παράδειγμα είναι πλέον μπροστά μας. Για τη χώρα και τη ζωή μας, ελπίζουμε να αποδειχθεί πετυχημένο...


υγ. Και η Μαργαρίτα Παπανδρέου, νύφη, σύζυγος και γυναίκα Πρωθυπουργού. Ελπίζουμε όχι και γιαγιά...

Μια παραίτηση που άργησε 5,5 χρόνια (ή και 12)




Ο απερχόμενος Πρωθυπουργός ανακοίνωσε την παραίτησή του από την αρχηγία της Νέας Δημοκρατίας και την έναρξη των διαδικασιών αλλαγής φρουράς. Είναι σκληρή η ώρα για τον Κώστα Καραμανλή, που ο ελληνικός λαός του έδωσε δυο φορές την ευκαιρία (και παραλίγο τρεις, το 2000), να την οδηγήσει σε μια νέα εποχή. Είναι όμως και μια παραίτηση που άργησε 5,5 χρόνια - για κάποιους πολύ περισσότερο, από το 1997.
«Ανέβα ως εκεί που φτάνει το μπόι σου», λένε οι παππούδες. Ο Κώστας Καραμανλής ο νεότερος, μάλλον δεν το άκουσε ποτέ. Και παρότι το μπόι του δεν έφτανε για να κυβερνήσει μια χώρα, ο ελληνικός λαός του έδωσε αυτές τις ευκαιρίες - και το κάκιστο ΠΑΣΟΚ του Σημίτη επίσης. 
Οταν δεν μπορείς και το ξέρεις, καλύτερα να το αποφύγεις. Είναι κρίμα για το όνομά του, την υστεροφημία του (καθότι 5,5 χρόνια Πρωθυπουργός) αλλά και μια μεγάλη παράταξη, τη δεύτερη τη τάξει στη χώρα μας. Και το κρίμα δεν είναι ότι φεύγει, αλλά ότι για τόσο μεγάλο διάστημα το χειρότερο πολιτικό προσωπικό που γνώρισε μεταπολιτευτικά η χώρα, με χαρακτηριστική απουσία κάθε επιπέδου, έδωσε μόνο μεγάλες λαχτάρες, λύπες, κόντρες και προβλήματα στην Ελλάδα.

Παρασκευή 2 Οκτωβρίου 2009

Είναι μικρός και δεν χωρά...


Η Ιστορία θα γράψει αυτή την Κυριακή, ότι η χειρότερη Κυβέρνηση και το κατώτατου επιπέδου πολιτικό προσωπικό της Μεταπολίτευσης, πήγε σπίτι της με μια συντριπτική ήττα έπειτα από 5,5 χρόνια παλινωδιών που έφεραν την Ελλάδα πολύ πίσω. Η Ελλάδα του 2004, με την τεράστια ευκαιρία των Ολυμπιακών Αγώνων και τα μεγάλα έργα υποδομής που δημιουργήθηκαν εξαιτίας τους, τα σχετικώς συμμαζεμένα οικονομικά και τη μια κάποια διεθνή αναγνώριση, έγινε κουρέλια μέσα σε 5,5 χρόνια - και λιγότερο, εάν το ΠΑΣΟΚ είχε ξυπνήσει από τα εσωκομματικά του λάθη και αν ο λαός το είχε συγχωρήσει νωρίτερα για τη λαίλαπα του Χρηματιστηρίου. 
Βρισκόμαστε πολύ πίσω από το 2004. Ισως στο 2000, στο 1998, στο 1993. Δεν ήταν θέμα πολιτικών που υιοθετήθηκαν. Ηταν θέμα διαχείρισης και μόνο της εικόνας. Η Κυβέρνηση Καραμανλή δεν ήρθε για να δημιουργήσει, αλλά για να καταστρέψει και στη θέση των ερειπίων, να πάρουν «τα δικά της παιδιά» τα μπάζα για πούλημα. 
Διαχειρίστηκε μόνο την εικόνα, την επικοινωνία και την εντύπωση και αυτή με όρους και μεθόδους αστείες (π.χ. κρατική ΕΡΤ, τηλεπαράθυρα). Ας όψεται ο θυμός του λαού προς το ΠΑΣΟΚ, μόνο για το Χρηματιστήριο, που κράτησε τη ΝΔ στην επιφάνεια για τόσο καιρό και κάποιοι... μαγικοί χειρισμοί του Ρουσσόπουλου με τα ΜΜΕ που επέτειναν για λίγο τη ζωή της κυβέρνησης.
Αναδεικνύοντας, ας πούμε, σε μέγα θέμα τις απόψεις του ΠΑΣΟΚ για τον αγωγό Μπουργκάς - Αλεξανδρούπολη, που, σύμφωνα με τη ΝΔ «βάζει τη χώρα σε περιπέτειες με τα εθνικά μας θέματα» - λες και κερδίσαμε τίποτε με τη συμφωνία με τον Πούτιν (ο οποίος τώρα χαριεντίζεται με τον Ερντογάν), αντίθετα, χάσαμε από αμερικανικής πλευράς -, ή προσφάτως, το από πού πληρώνεται ο Νομάρχης Πειραιά, Γιάννης Μίχας, από τα Ναυπηγεία που δούλευε ή από τη Νομαρχία, στη Νέα Δημοκρατία (νομίζουν ότι) δίνουν ακόμα μάχη για την επανεκλογή τους.
Αδυνατούν ακόμη και σήμερα να καταλάβουν ότι ο λαός τους τιμωρεί χειρότερα και απ' ότι έπραξε με το ΠΑΣΟΚ. Και πως μόνο από τραγικά λάθη του Γιώργου Παπανδρέου και του ΠΑΣΟΚ, θα επανέλθουν σύντομα(;) στην εξουσία. Ο ίδιος ο Πρωθυπουργός που συνεχίζει να δηλώνει «αναλάβαμε τις πολιτικές ευθύνες», λες και είναι η θέση του εκείνη του μάγειρα που απλώς έκαψε το φαγητό, ή που τονίζει ότι είναι περήφανος για τις μεταρρυθμίσεις (που δεν έκανε, παρά μόνο στην, αμφιλεγόμενη, πώληση της Ολυμπιακής), αποδεικνύει ότι ήταν απλώς κατώτερος όχι μόνο των περιστάσεων, αλλά ακόμα και των προσδοκιών του χειρότερου εχθρού του. Ηταν πολύ μικρός ο Κώστας ο νεότερος, για να χωρέσει τον αναστεναγμό ενός λαού που αποζητούσε επιτέλους «καθαρές εξηγήσεις», «διαφάνεια» και «εν πάσει περιπτώσει, Δικαιοσύνη». Ολα λόγια του Καραμανλή που θα φύγει ως χειρότερος κυβερνήτης Μεταπολιτευτικά, για να μην πούμε Μεταπολεμικά, σαν ένας άξιος διάδοχος του Πιπινέλη...

υγ. Η ιστορία του εξώφυλλου του περιοδικού «Μετεξέλιξη» δεν είναι διόλου τυχαία με τους «επικοινωνισμούς» της πρώην, πια, κυβέρνησης. Πάνω απ' όλα ο «πολιτικός πολιτισμός»: κι ας δηλώνει στο Mega ο εκπρόσωπος Τύπου της ΝΔ, Πέτρος Κουμουτσάκος, ότι «με τον κ. Παπανδρέου χαμηλώνει ο πήχης», κι ας τον κατηγορούν για «εντολοδόχο της Αμερικής» (Τραγάκης στο Extra), κι ας λένε «άκρο» το ΛΑΟΣ, την ώρα που ο Πρωθυπουργός δηλώνει ευθέως ότι πρέπει να καταργηθεί το άσυλο κτλ.

Τρίτη 29 Σεπτεμβρίου 2009

Ερωτήματα ενός (τρομοκρατημένου) πολίτη...




Μερικές επισημάνσεις που δεν έχουν τεθεί από ΚΑΝΕΝΑΝ αυτές τις μέρες, με αφορμή τη σύλληψη τεσσάρων ατόμων και την έκδοση ενταλμάτων σύλληψης για άλλους έξι:

1. Σύμφωνα με όλα τα δημοσιεύματα του Τύπου, ειδικά του κυριακάτικου, στη δικογραφία που κατέχει πλέον η ανακρίτρια, «δεν προκύπτουν ενδείξεις ή ευρήματα που να συνδέουν τους τέσσερις που ήδη κατηγορούνται ή τους άλλους έξι για τους οποίους εκδόθηκαν εντάλματα σύλληψης, με άλλες τρομοκρατικές οργανώσεις». (Καθημερινή, 27/09/2009).

2. Όμως, οι συλληφθέντες συνδέονται από την Αστυνομία με τις βομβιστικές επιθέσεις στα σπίτια Χηνοφώτη – Κατσέλη, που αποδόθηκαν, από την Αστυνομία, στην οργάνωση «Συνομωσία Πυρήνων της φωτιάς». Πώς συνδέονται; «Εκείνο που συνδέει, κατά τη δικογραφία, τους συλληφθέντες με τις δύο αυτές ενέργειες, είναι το εργαστηριακό εύρημα που πιστοποιεί ότι η εκρηκτική ύλη που βρέθηκε στα σπίτια των Κατσέλη - Χηνοφώτη είναι ίδια με αυτή που βρέθηκε σε κάδο απορριμμάτων» (Καθημερινή, 27/09/2009). Ποιον κάδο; «Στον κάδο αυτό σύμφωνα με καταθέσεις αστυνομικών, πέταξε ύποπτο υλικό την περασμένη Δευτέρα, ένας εκ των συλληφθέντων». (Καθημερινή, 27/09/2009).

    Η ιστορία της Αστυνομίας, με λίγα λόγια: οι 20χρονοι και οι καταζητούμενοι, έβαλαν τις βόμβες στα σπίτια Χηνοφώτη και Κατσέλη. Πώς το ισχυρίζεται αυτό η Αστυνομία; Επειδή υπολείμματα των δυο βομβών, ταιριάζουν με υπολείμματα υλικού που πετάχτηκε στον κάδο απορριμμάτων (προφανώς, έξω από το σπίτι - «γιάφκα»). Αυτό είναι το πιο σημαντικό στοιχείο, σύμφωνα με ρεπορτάζ της Καθημερινής, 27/09/2009, που προέρχεται από τη δικογραφία. Στην ίδια εφημερίδα, την ίδια μέρα, σε άλλο ρεπορτάζ με πηγές στην Αστυνομία, σημειώνεται χαρακτηριστικά: «Της εφόδου της Τετάρτης προηγήθηκε η κίνηση νεαρού (φορούσε κράνος) να πετάξει σε κάδο απορριμμάτων έξω από το διαμέρισμα του Χαλανδρίου υπολείμματα εκρηκτικών μηχανισμών».

    Επισήμανση: ο νεαρός, προφανώς της παρέας των συλληφθέντων, που πέταξε στον κάδο(!) υπολείμματα εκρηκτικών μηχανισμών(!!), φορούσε… κράνος(!!!). Τι συμπέρασμα μας δίνει αυτό; Ότι ο αστυνομικός που τον είδε(;) να πετάει υπολείμματα εκρηκτικών μηχανισμών(;;) δεν τον έχει δει καθαρά, αφού φορούσε κράνος(;;;).

    3. Στο αστυνομικό ρεπορτάζ της έγκυρης «Καθημερινής», σημειώνεται επίσης: «Άλλες πληροφορίες από το υπουργείο Εσωτερικών ανέφεραν ότι αποτυπώματα τριών από τους συλληφθέντες και τουλάχιστον δύο εκ των καταζητούμενων είχαν βρεθεί σε τμήματα και αντικείμενα που χρησιμοποιούνται για την κατασκευή των εκρηκτικών μηχανισμών». Αυτά, φυσικά, τα λέει η Ασφάλεια. Ας δούμε λεπτομέρειες: αποτυπώματα βρέθηκαν σε τμήματα(!) και αντικείμενα(!!) που χρησιμοποιούνται για την κατασκευή εκρηκτικών μηχανισμών. Δηλαδή αυτά μπορεί να είναι ρολόγια (Tag Hauer, Rolex, Swatch), σύρματα (ποιος δεν έχει σπίτι του σύρμα;), καλώδια (το προηγούμενο), χύτρες (λόγω… νέας μόδας). Τονίζω ότι δεν έχει διευκρινιστεί ακόμα εάν τελικά ΒΡΕΘΗΚΕ ή ΟΧΙ βόμβα έτοιμη, σε χύτρα ή tefal ή τάπερ ή δίπλα στο μπριάμ, μέσα στη «γιάφκα» του Χαλανδρίου. Πουθενά, σε κανένα τουλάχιστον δημοσίευμα του έντυπου Τύπου, δεν ξεκαθαρίζεται αυτό το (εάν υπήρξε) γεγονός.
    Σημείωση: αν λοιπόν δεχτούμε ότι βρέθηκαν αποτυπώματα των παιδιών σε αντικείμενα που χρησιμοποιούνται για την κατασκευή εκρηκτικών μηχανισμών, ΠΡΕΠΕΙ να διευκρινιστεί ποια αντικείμενα εννοεί η Αστυνομία. Πυροκροτητές και εκρηκτική ύλη; Κατσαρόλες και σουπλά; Ρολόγια και καλώδια; Εχει σημασία, δεν νομίζετε;

    4. Τέταρτο ζήτημα. Στο δικαστικό ρεπορτάζ της «Καθημερινής» (27/09/2009), αναφέρεται χαρακτηριστικά στο τέλος του άρθρου: «Ενδιαφέρον προκαλεί το έγγραφο για την χύτρα - βόμβα που βρέθηκε στο σπίτι του Χαλανδρίου. Στην έκθεση παράδοσης και κατάσχεσης που υπάρχει στη δικογραφία και υπογράφεται από τον αστυνομικό ********* δεν γίνεται μνεία στο περιεχόμενό της - αν είχε εκρηκτική ύλη - αλλά μόνον εξωτερική περιγραφή». Δεν χρειάζονται, νομίζω, επεξηγήσεις. Το όργανο περιγράφει μια… χύτρα που βρήκε. «Ομορφη, γυαλισμένη, με υπολείμματα γεμιστών με σταφίδες», μπορεί να είναι. Περιεχόμενο και, ειδικά, εκρηκτική ύλη, δεν περιγράφεται.

    5. Επίσης, στην κυριακάτικη «Ελευθεροτυπία», αναφέρεται: τονίζεται ότι τα σπίτια (σε Χαλάνδρι και Γαλάτσι), παρακολουθούνταν από την Αστυνομία από τις 13 Ιουλίου, όπως προκύπτει από έγγραφά της που περιέχονται στη δικογραφία και σημειώνεται: «Ως βασικά στοιχεία εναντίον των κατηγορουμένων εμφανίζονται στη δικογραφία καταθέσεις πέντε αστυνομικών, που παρακολουθούσαν τα δύο σπίτια. Δεν υπάρχει στοιχείο ότι «συνελήφθησαν επ' αυτοφώρω», γεγονός που γεννάει υπόνοιες, αφού είχε προηγηθεί η ενέργεια εναντίον της Κατσέλη. Βασικό επιχείρημα της υπεράσπισης των εμπλεκομένων θα είναι και το ερώτημα «πώς αφέθηκαν να τοποθετήσουν τον εκρηκτικό μηχανισμό στο Κολωνάκι, και δεν εμποδίστηκαν, αφού τους παρακολουθούσαν;». Δηλαδή, η Αστυνομία παρακολουθούσε επί τουλάχιστον δυόμιση μήνες τα δυο επίμαχα σπίτια, αλλά αδυνατεί να ισχυριστεί ότι η βόμβα βγήκε στην Κατσέλη βγήκε από ένα από αυτά, γεγονός που θα σήμαινε την «επ' αυτοφόρω σύλληψη».

    6. Στην «Ελευθεροτυπία» επίσης, αναφέρεται: «Παράλληλα, τα στοιχεία με βάση τα οποία έχουν συλληφθεί οι νεαροί είναι επί της ουσίας ένας εκρηκτικός μηχανισμός, μία κατσαρόλα, ίδια με αυτή που βρέθηκε στην κατοικία της Λούκας Κατσέλη, αλλά και κάλυκες, που εντοπίστηκαν στο σπίτι ενός νεαρού στο Γαλάτσι», επιβεβαιώνοντας έτσι ότι το βασικό στοιχείο είναι μια... ίδια κατσαρόλα (και υπολείμματα, που αναφέρουμε παραπάνω πώς βρέθηκαν), αλλά και κάτι κάλυκες, αγνώστου προελεύσεως και τυχόν ταυτοποίησης.


      Ορισμένα επιπλέον ερωτήματα, βάσει της κοινής λογικής:

      α. Τέσσερις 20χρονοι συλλαμβάνονται και κατηγορούνται με τον αντιτρομοκρατικό νόμο. Μένουν δυο 24ωρα στην Ασφάλεια. Ανακρίνονται. Να δεχτούμε ότι η Αστυνομία δεν χρησιμοποιεί άσχημες μεθόδους, καθότι απαγορεύεται και έχουμε Δημοκρατία. Κανένα από τα 20χρονα δεν… χέστηκε πάνω του ακούγοντας τις κατηγορίες, ώστε να σπάσει και να ομολογήσει; Κανένας γονιός δεν είπε στο παιδί του, «αγόρι μου, εάν μιλήσεις και πεις την αλήθεια θα έχεις επιείκεια από το δικαστήριο;». Κανείς δικηγόρος δεν συμβούλεψε κάτι παρόμοιο;

      β. Δεν γνωρίζουμε τη δικογραφία στο σύνολό της, παρά μόνο αποσπάσματα από τον Τύπο, που δεν θα είχε λόγο να κρύψει τυχόν… τέρατα που θα αποκαλύπτονταν σε αυτή. Αρα: είναι δυνατόν να οδηγείται η Αστυνομία στη σύλληψη τεσσάρων και στην αναζήτηση άλλων έξι, με βάση «έναν κρανοφόρο που πέταξε σε κάδο απορριμμάτων υπολείμματα εκρηκτικού μηχανισμού»; Ποια αυτά τα υπολείμματα; Ποιος το πιστοποιεί; Ποιος εγγυάται ότι ο κρανοφόρος δεν πέταξε τα κωλόχαρτα από την τουαλέτα και κάποιο… άγιο και… μαγικό χέρι, δεν έβαλε στον ίδιο κάδο υπολείμματα εκρηκτικού μηχανισμού;

      γ. Γιατί οι γονείς των παιδιών δεν έχουν ξεσηκώσει ακόμα τον κόσμο; Γιατί δεν έχουν κάνει ακόμα το ίδιο οι δικηγόροι τους;

      δ. Το προεκλογικό κλίμα έχει κάνει τους πάντες προσεκτικούς. Αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό, διότι μια ατυχής δήλωση (όπως η, υποτιθέμενε, της Κατσέλη), μπορεί να αλλάξει δεδομένα, με αφορμή μια υπόθεση της οποίας ακόμη δεν γνωρίζουμε όλες τις πτυχές.

      ε. Γιατί κοτσάρουμε και το άσυλο σε οποιαδήποτε υπόθεση; Τις τελευταίες ώρες διακινείται ένα σενάριο που λέει ότι κάποιοι από τους καταζητούμενους βρίσκονται σε πανεπιστημιακούς χώρους. Εκεί, δηλαδή, είναι σίγουροι ότι δεν θα τους πιάσουν; Ηλίθιο επιχείρημα και σενάριο.

      στ. Σύμφωνα με όλα τα ρεπορτάζ, αναμένονται και τα αποτελέσματα των εργαστηρίων. Αν υπάρχει κάποιος ειδικός ας εξηγήσει, αλλά προσωπικά αμφιβάλλω για το εξής: είναι πολύ δύσκολο ένα αποτύπωμα να μεταφερθεί κάπου; Εκτιμώ πως όχι.

      ζ. Γιατί, τέλος, στη συνέντευξη Τύπου του εκπροσώπου της ΕΛΑΣ την περασμένη εβδομάδα, μια μέρα μετά τη σύλληψη των τεσσάρων, ο αξιωματικός σχεδόν... φώναζε ότι η Αστυνομία δεν κάνει παρακολουθήσεις; Ποια λεπτομέρεια ήθελε να προλάβει;



        Ελπίζω ότι από Δευτέρα, ίσως και από σήμερα, μετά τις απολογίες των συλληφθέντων, θα ξεκαθαρίσουν ορισμένα πράγματα και θα δοθούν ορισμένες συγκεκριμένες απαντήσεις. Θέλω να πιστεύω ότι ζούμε, ακόμα, σε μια Δημοκρατία και πως υπάρχει εν ισχύ ακόμα η αρχή «ουδείς ένοχος μέχρι αποδείξεως του εναντίου» και όχι το αντίθετο. Οι αρχές οφείλουν να αποδείξουν την ενοχή και όχι ο κατηγορούμενος την αθωότητά του.





        Δευτέρα 28 Σεπτεμβρίου 2009

        Θαρραλέα δήλωση - άστοχη... στοχοποίηση!



        Διόρθωση: Η κυρία Κατσέλη διέψευσε ότι έκανε τη δήλωση που δημοσιεύτηκε στον δικτυακό της τόπο και αποτέλεσε τη βάση αυτής της ακόλουθης ανάρτησης και του σχολιασμού...

        «Σχετικά με την υπόθεση της σύλληψης των φερόμενων ως μελών της οργάνωσης "Συνομωσία των Πυρήνων της Φωτιάς", θα ήθελα να τονίσω οτι όσο περνάει απο το χέρι μου δεν θα επιτρέψω σε κανένα δημοσιογράφο ή μή, για πολιτικές σκοπιμότητες να καταστρέψει το μέλλον εικοσάχρονων παιδιών. Είναι προφανές οτι πρόκειται για προεκλογικό τρικ της ΝΔ, πάνε να μετατρέψουν 20αχρονα παιδιά σε αδίστακτους τρομοκράτες!».
        Με αυτή τη δήλωσή της που αναρτήθηκε στον δικτυακό της τόπο, η υποψήφια βουλευτής του ΠΑΣΟΚ στη Β' Αθηνών, κυρία Λούκα Κατσέλη, τοποθετήθηκε επί του ζητήματος των συλλήψεων νεαρών με την κατηγορία της συμμετοχής στην τρομοκρατική ομάδα «Συνωμοσία Πυρήνων της φωτιάς».
        Τιμά σίγουρα την κυρία Κατσέλη η δημόσια τοποθέτησή της, σε προεκλογική μάλιστα περίοδο, για ένα πολύ φλέγον θέμα, που μάλιστα την άγγιξε και πολύ πρόσφατα καθώς η τελευταία επίθεση της συγκεκριμένης ομάδας έγινε στο σπίτι της. Η συμπαθής όμως κα Κατσέλη, κάνει ένα πολύ μεγάλο λάθος στην κατά τ' άλλα θαρραλέα δήλωσή της. Η φράση «δεν θα επιτρέψω σε κανένα δημοσιογράφο ή μή, για πολιτικές σκοπιμότητες να καταστρέψει το μέλλον εικοσάχρονων παιδιών» και η αναφορά της, κυρίως σε δημοσιογράφους, είναι τουλάχιστον ατυχής, λανθασμένη, απίστευτα άστοχη και εξαιρετικά μηδενιστική για το επίπεδο μιας καθηγήτριας Πανεπιστημίου.
        Κι αυτό διότι, κυρία Κατσέλη, το μέλλον των 20χρονων παιδιών ΔΕΝ το καταστρέφει κάποιος «δημοσιογράφος»! Οι δημοσιογράφοι μεταφέρουν πληροφορίες από την Αστυνομία, η οποία, όπως σίγουρα γνωρίζετε, «έδεσε» τα 20χρονα και τα έστειλε στον εισαγγελέα με βαριές κατηγορίες για συμμετοχή σε τρομοκρατική οργάνωση.
        Καθήκοντα του δημοσιογράφου είναι τα εξής: α. να ενημερώσει για την απόφαση της Αστυνομίας. β. να ενημερώσει για τα στοιχεία που περιέχονται στη δικογραφία. γ. να ενημερώσει για την κρίση της Δικαιοσύνης επί των διώξεων. δ. να ενημερώσει για τις θέσεις των συλληφθέντων. ε. να διερευνήσει εάν ευσταθούν τα στοιχεία της δικογραφίας, όσο επιτρέπει η δημοσιογραφική παρέμβαση (διότι δεν είναι εισαγγελική ή ανακριτική ή δικαστική).
        Η αναφορά και η πρόταξη πρώτα της λέξης «δημοσιογράφος», τη στιγμή που η ίδια η κυρία Κατσέλη συμπεραίνει (μετά γνώσεως;) ότι πρόκειται περί «μετατροπής 20χρονων παιδιών σε τρομοκράτες για προεκλογικούς λόγους», είναι ατυχής. Δεν βγήκαν οι δημοσιογράφοι να συλλάβουν και να στείλουν στον εισαγγελέα τα 20χρονα παιδιά. Αν λοιπόν έχει αμφιβολίες για τα ευρήματα ή την αξιοπιστία των στοιχείων που περιέχονται στη δικογραφία, ας το καταγγείλει δημοσίως, όπως κάνει, αλλά προς τους πραγματικούς υπεύθυνους. Κι επίσης, ας το καταγγείλει με στοιχεία. Διότι την κοινή λογική που αναφέρει ότι 20χρονα παιδιά ΔΕΝ γίνεται να αναστάτωναν με βόμβες - tefal την Αθήνα και τις Αρχές, δημοσιογράφοι πάλι την εξέφρασαν κυρία Κατσέλη.
        Κάθε τι άλλο, μπορεί να θεωρηθεί ως απλό προεκλογικό παιχνίδι ΚΑΙ της κυρίας Κατσέλη, με στόχο τα ευαίσθητα ώτα γονιών αλλά και κατοίκων της Β' Αθηνών, απ' όπου και τα 20χρονα παιδιά.


        υγ. Για την άποψη του συγκεκριμένου μπλογκ περί του θέματος, μπορείτε να διαβάσετε το αμέσως προηγούμενο άρθρο.

        Σάββατο 26 Σεπτεμβρίου 2009

        Συνωμοσία των αμούστακων Vs Συνωμοσία των Ηλίθιων



        Ως μια από τις μεγαλύτερες επιτυχίες της απελθούσας κυβέρνησης, μπορεί να χαρακτηριστεί η εξάρθρωση της τρομοκρατικής οργάνωσης «Συνωμοσία Πυρήνων της Φωτιάς». Τέσσερις 20χρονοι συνελήφθησαν, στη γνωστή ως «γιάφκα της κατσαρόλας», ενώ εκδόθηκαν εντάλματα σύλληψης για ακόμη έξι, που φέρονται να συμμετείχαν με τον έναν ή τον άλλον τρόπο στην κατασκευή της «χύτρας - βόμβας». 
        Ο πανελλήνιας κυκλοφορίας Τύπος και τα ηλεκτρονικά ΜΜΕ, σκιαγραφούν μάλιστα το προφίλ των δέκα 20χρονων: πλην ενός που είναι αλβανικής καταγωγής, τα υπόλοιπα μέλη της τρομοκρατικής οργάνωσης με περισσότερες από 80 επιθέσεις τον τελευταίο χρόνο στο ενεργητικό τους, είναι κάτοικοι βορείων προαστίων, γόνοι εύπορων ή τουλάχιστον καλοβαλμένων οικογενειών, ενώ τα περισσότερα παιδιά ήταν συμμαθητές σε γνωστό ιδιωτικό σχολείο του Ψυχικού. Όσο για τη γιάφκα, ήταν το σπίτι ενός από τα μέλη της οργάνωσης, σαν να λέμε μόνο πινακίδα με νέον δεν είχαν βάλει απ' έξω: «Συνωμοσίες Πυρήνων ΕΠΕ».
        Αναρωτιέμαι τι είναι χειρότερο και πιο τραγελαφικό; Το να πρόκειται για ακόμη ένα σενάριο της Αστυνομίας, σε προεκλογική περίοδο μάλιστα; Ή το να είναι όντως πραγματικότητα αυτή η τρομοκρατική ομάδα των πιτσιρικάδων του Μωραϊτη και του Κολλεγίου; Ή μήπως, τα χειροκροτήματα κερδίζει το τρίτο συμπέρασμα αυτών των ειδήσεων, ότι μια χούφτα πιτσιρίκια γέμιζαν ανενόχλητα με δυναμίτιδα πολιτικά γραφεία και σπίτια υπουργών και υφυπουργών, κάτω από τη μύτη της Ασφάλειας και μετά αμέριμνα πετούσαν άχρηστους εκρηκτικούς μηχανισμούς στον κάδο της Ανακύκλωσης;
        Φρονώ όμως ότι αλλού βρίσκεται το μεγάλο συμπέρασμα της όλης υπόθεσης. Ότι η μεγαλύτερη επιτυχία της κυβέρνησης Καραμανλή που ετοιμάζεται να κουνήσει μαντήλι οσονούπω, είναι αυτή ακριβώς; Ότι επί των ημερών της, με τις πράξεις και τις παραλείψεις της, κατόρθωσε να ξεσηκώσει ακόμα και τα καλοβολεμένα παιδιά των αστικών οικογενειών, με τις καλύτερες σπουδές, τα Πανεπιστήμια στο Λονδίνο και την άνεση να πηγαινοφέρνουν βόμβες από το Χαλάνδρι στο Κολωνάκι και τούμπαλιν.
        Η κυβέρνηση που αποχωρεί, έχει ακόμα και την... τρομοκρατία που της αξίζει: αυτή των golden boys and girls, πιθανότατα και με απουσία κάθε ιδεολογικής βάσης - αν και προσωπικά διαφωνώ ότι η τρομοκρατία μπορεί να δικαιολογηθεί με οποιαδήποτε ιδέα ή σκέψη, σε συνθήκες δημοκρατίας, έστω και «αστικής» κατά τα λεγόμενα των διαφωνούντων. 
        Η παγκόσμια πρωτοτυπία στα χρονικά της τρομοκρατίας, της συνωμοσίας μιας χούφτας πιτσιρικάδων, που κατόρθωναν ανενόχλητοι τους τελευταίους μήνες να αναστατώνουν την Αθήνα και τις Αρχές με βόμβες - tefal και να πετάνε τα υπολείμματα στον κάδο απορριμμάτων έξω από το σπίτι τους αμέριμνοι, μόνο από αυτή την κυβέρνηση μπορούσε να υπογραφεί... Και μάλιστα μετά πανηγυρισμών για την εξάρθρωσή της, αντί για κλάμα και άμεσο ξήλωμα γαλονιών που τόσο καιρό δέκα αμούστακα παιδιά κόντεψαν να ανατινάξουν όλη την Αθήνα...




        υγ. Με όσα ακούμε αυτές τις μέρες στα κανάλια, πάλι καλά που δεν μάθαμε και ότι μαζί με τις χύτρες και τις κατσαρόλες, η Ασφάλεια συνέλαβε και το μπριάμ της μητέρας του ιδιοκτήτη της «γιάφκας - παιδική χαρά»... 


        υγ.2 Αδυνατώ και να πιστέψω το σενάριο της συνωμοσίας. Δεν τους έχω, ακόμα, για τόσο αδίστακτους να τυλίξουν 20χρονα παιδιά που βρήκαν τυχαία στον δρόμο τους. Αδυνατώ. Μέχρι αποδείξεως του εναντίου...

        Τρίτη 22 Σεπτεμβρίου 2009

        Τρίχες as usual


        Αν τα debate άλλαζαν τον τόπο, θα ήταν παράνομα. Όπως και οι εκλογές. Πολύ κακό για το τίποτα και αυτή η «τηλεμαχία» των πολιτικών, όσο και αν το φτωχό mediako μας σπίτι, αλλά και η ακόμα φτωχότερη πολιτική κοινότητα... ενθουσιάστηκε με το γεγονός ότι οι πολιτικοί αρχηγοί ρωτούσαν ο ένας τον άλλον. Μετεξεταστέοι έμειναν και σε αυτό και ούτε... φαρμακεία δεν θα έγραφαν σε οποιαδήποτε τοπική εφημερίδα σέβεται τον εαυτό της.
        Μοναδικοί κερδισμένοι τα κανάλια, που απόλαυσαν τζάμπα εξάωρο τηλεοπτικό πρόγραμμα, σε εποχές κρίσης της διαφημιστικής αγοράς, αλλά και οι συμμετέχοντες δημοσιογράφοι, που σε prime time και εθνικό δίκτυο, μόστραραν τις μούρες τους στη γειτονιά για να μην τους ξεχνάει ο θυρωρός, ο πορτιέρης και ο μετρ στο in restaurant.
        Τα συμπεράσματα είναι απλά: ο στριμωγμένος Καραμανλής λέει ψέματα, ο αέρινος Γιώργος τρέμει τον φακό και το χρονόμετρο, η κατεψυγμένη Παπαρήγα λέει τη γνωστή μπροσούρα της, ο συμπαθής Χρυσόγελος τσαντίζεται με τα καμώματα του ανεκδιήγητου Τρεμόπουλου που θα τους καταστρέψει, ο φύρερ Γιώργαρος μπορεί να πείσει από αντάρτη του ΕΛΑΣ ως συγγενή του Λεπέν, αρκεί άπαντες να είναι κωφοί και άνω των 85 ετών ή με IQ κατώτερο του μηδενός. Ο Τσίπρας πάλι, που μπορεί να τάζει και να κριτικάρει, αφού ποτέ δεν θα κληθεί (όπως και όλοι οι «μικροί») να τα αποδείξει, ήταν ίσως ο πιο καλός - γιατί δεν είχε να συγκριθεί με κανένα παρελθόν.

        Υγ. Όσο για αύριο που θα λείπουν οι δημοσιογράφοι, ένα στοίχημα υπέρ του... ξύλου μεταξύ Καραμανλή - Παπανδρέου, με τον πρώτο να θέλει να δαγκώσει τον δεύτερο, ίσως φέρει χρήματα στον τολμηρό γκάμπλερ.

        Υγ.2 Όπως έλεγε πάντως νεοδημοκράτης υπουργός για τα debate και τις προσδοκίες των Καραμανλικών για επικράτηση επί του Γιώργου, «ο κόσμος έχει ήδη προεξοφλήσει ότι ο Καραμανλής είναι καλύτερος. Τι παραπάνω να κερδίσουμε; Μόνο εάν τον πλακώσει στο ξύλο, θα δημιουργηθούν καινούργιες εντυπώσεις»...

        Τετάρτη 16 Σεπτεμβρίου 2009

        Αλά καρτ δεοντολογία?


        Η είδηση απασχόλησε τα δημοσιογραφικά γραφεία αυτή την εβδομάδα: δυο δημοσιογράφοι (ο ένας σκιτσογράφος) της «Ελευθεροτυπίας», απειλήθηκαν με απόλυση από την εκδότριά τους, Μάνια Τεγοπούλου, επειδή συμπεριλήφθηκαν στα ψηφοδέλτια του Σύριζα. Ορισμένα σχόλια:
        α. Το δικαίωμα του εκλέγειν και του εκλέγεσθαι, είναι συνταγματικά κατοχυρωμένο και αδιαπραγμάτευτο για όλους τους Έλληνες πολίτες, ανεξαρτήτου επαγγέλματος, φύλου, ιδιότητας κλπ.
        β. Προβληματισμό όμως οφείλουμε να έχουμε για το δεοντολογικό ζήτημα της συμμετοχής δημοσιογράφων σε ψηφοδέλτια κομμάτων, έστω και αν έχουν εδώ και χρόνια ανοιχτά εκφράσει τις πολιτικές τους πεποιθήσεις. Οχι τόσο για το «είσαι» αλλά κυρίως για το «φαίνεσθαι».
        γ. Επίσης, κατά την ταπεινή μου γνώμη, θεωρίες και έγκυρες κρίσεις περί «αντικειμενικότητας», δεν υπάρχουν. Φιλοσοφικά, δεν υπάρχει καν αυτή η λέξη για υποκείμενα που εκφράζουν απόψεις. Το αν οι δημοσιογράφοι της «Ε», μπορούσαν να απομακρύνονται των πεποιθήσεών τους, μεταφέροντας ρεπορτάζ ή απόψεις για τον Συνασπισμό και την Αριστερά, είναι επίσης στην κρίση κάθε αναγνώστη.
        δ. Από την άλλη πλευρά, κάποιος μπορεί να αντιτείνει ότι καλύτερα δυο δημοσιογράφοι με εκπεφρασμένες πολιτικές απόψεις, παρά χίλιοι με κρυφές, μισθολογικές, εξαρτήσεις...
        ε. Έχω μια απορία: γιατί διαφέρει ο κάθε αξιοπρεπής δημοσιογράφος της «Ε» που πολιτεύεται με τον Συνασπισμό, με την κάθε αξιοπρεπή(;) σύζυγο κυβερνητικού εκπροσώπου που παρουσίαζε δελτία ή εκπομπές ή (φιλοδοξούσε και) έγινε εκδότρια εβδομαδιαίας (και αστείας) εφημερίδας; Επειδή η Αριστερά δεν ασκεί εξουσία; Τότε δεν θα πρέπει να παίρνουμε και (τόσο) στα σοβαρά τις απόψεις της, από τη στιγμή που αποκλείουμε το ενδεχόμενο (έστω και απίθανο) να κυβερνήσει...
        Διαχωρισμός των περιπτώσεων, δυστυχώς, δεν γίνεται! Ούτε αλά καρτ εφαρμογή της δεοντολογίας...

        Τρίτη 15 Σεπτεμβρίου 2009

        Πρωθυπουργός και Πρωθυπουργεύων


        Είναι δικαίωμα του καθενός να παίζει όπως γουστάρει, να κερδίζει ή να χάνει με τον τρόπο που επιθυμεί, να συμβουλεύεται τον έναν ή τον άλλον. Του καθενός είπαμε; Ολων, εκτός ενός Πρωθυπουργού. Στην περίπτωση του Κώστα Καραμανλή διαπράττεται ένα συνταγματικό ατόπημα (από τα πολλά που μπορεί να καυχιέται η Νέα Δημοκρατία στην 5ετία της).
        Ο λαός ψήφισε Κυβέρνηση ΝΔ με Πρωθυπουργό τον Κώστα Καραμανλή. Δεν ψήφισε Πρωθυπουργεύων τον Καραμανλή και ουσιαστικό Πρωθυπουργό τον Γιώργο Σουφλιά. Και όμως, ο επονομαζόμενος «Σαρακατσάνος» είναι εκείνος που κινεί τα νήματα του Μαξίμου. Αποφάσισε εκλογές, ο Κώστας τις αποδέχτηκε. Αποφάσισε καρατόμηση του Τσιτουρίδη, ο Κωστάκης είπε «ναι». Νωρίτερα και μετά την αποπομπή Αλογοσκούφη, αποφάσισε την οικονομική πολιτική της χώρας, ο Καραμανλής προσυπέγραψε.
        Είναι ίδιον των μεγαλομανών και τεμπέληδων συνάμα, να έχουν άλλους να τους κάνουν τη δουλειά. Ο Καραμανλής όμως ξεπέρασε κάθε προηγούμενο. Είχε τον Ρουσσόπουλο και εκείνος έβλεπε dvd στη Ραφήνα. Εφυγε ο Ρουσσόπουλος, απέκτησε τον Σουφλιά. Και εκείνος άβουλο ον λέει απλώς ναι και βλέπει όνειρα, σαν κι αυτά που δήλωσε την περασμένη Κυριακή στην «Καθημερινή», του τύπου «τι θα αλλάξω στο Μαξίμου και στην Κυβέρνηση». Είναι απλό πρόεδρε: θα αλλάξεις Πρωθυπουργό...

        Αμετανόητος...


        Στην περίφημη πια συνέντευξη του Κώστα Καραμανλή στο Mega και στον Γιάννη Πρετεντέρη, ο Πρωθυπουργός συνελήφθη αδιάβαστος. Ο δημοσιογράφος τον ρώτησε πώς εξηγεί το γεγονός ότι επί ΠΑΣΟΚ κάποιος ιδιοκτήτης ακινήτου πλήρωνε περισσότερα απ' ότι με τον σχετικό νόμο της Νέας Δημοκρατίας και ο Καραμανλής απάντησε: «Δεν είναι έτσι, δεν έχετε βάλει το ΕΤΑΚ, εν πάσει περιπτώσει, δεν είναι έτσι τα νούμερα».
        Οι εφημερίδες ανέδειξαν το θέμα, τα κανάλια επίσης - άπαντες μίλησαν για «λάθος» ή και «ψέμα» του Πρωθυπουργού. Και όμως, ούτε λάθος έκανε, ούτε ψέμα είπε. Απλώς, η συγκεκριμένη απάντησή του, ήταν η απόδειξη του τι συνέβαινε πέντε χρόνια και έξι μήνες στη χώρα μας.
        Ενας Πρωθυπουργός που δεν γνώριζε τι νομοθετούσε η Κυβέρνησή του και κατ' επέκταση, τι λαμογιές ετοίμαζε ο κάθε ένας δίπλα του. Τεμπέλης ή αδιάφορος, μα σίγουρα επικίνδυνος, ο Κώστας Καραμανλής όντως δεν γνώριζε ή δεν καταλάβαινε τι συνέβαινε γύρω του, στο Μαξίμου ή στα Υπουργεία. Το Βατοπαίδι, τα Ομόλογα, τις Υποκλοπές, ή ακόμα και πιο περίπλοκα θέματα, όπως οι φόροι στα ακίνητα.
        Οταν άρχισε να καταλαβαίνει, ήταν ήδη αργά. Και αντί να αποφασίσει να πάει στα δίδυμα, αναγνωρίζοντας τις ευθύνες για την άγνοιά του, θέλει και ακόμα μια τετραετία... Τεμπέλης ή αδιάφορος, σίγουρα επικίνδυνος, αλλά και αμετανόητος...