Welcome to Wall Street

(κυκλοφορεί στα mailbox και είναι διδακτικό)

Μια φορά και έναν καιρό σ' ένα χωριό, ο Χάρης ανακοίνωσε στους χωρικούς ότι θα αγόραζε μαϊμούδες προς 10 ευρώ τη μία. Γνωρίζοντας οι χωρικοί ότι υπάρχουν πολλές στο δάσος έτρεξαν να πιάσουν όσες περισσότερες μπορούσαν. Πράγματι ο Χάρης αγόρασε χιλιάδες μαϊμούδες προς 10 ευρώ τη μία όπως τους είχε υποσχεθεί. Οι μαϊμούδες όμως άρχισαν να λιγοστεύουν και έτσι οι χωρικοί σταμάτησαν να τις κυνηγάνε.
Ο Χάρης επιμένοντας ανακοίνωσε ότι πλέον θα αγόραζε μαϊμούδες για 20 ευρώ τη μία. Πράγματι οι χωρικοί έτρεξαν και πάλι πιάνοντας και άλλες μαϊμούδες. Όμως οι μαϊμούδες λιγόστεψαν και οι χωρικοί επέστρεψαν στα κτήματά τους. Ο Χάρης όμως τους ανακοίνωσε ότι επειδή δεν υπάρχουν πλέον πολλές μαϊμούδες και θα αγόραζε τη μία προς 25 ευρώ. Οι χωρικοί έπιασαν και τις λίγες που είχαν απομείνει.
Ο Χάρης μάζεψε ξανά τους χωρικούς και τους είπε πως καταλαβαίνει ότι υπάρχουν πλέον ελάχιστες μαϊμούδες, γι' αυτό και θα τους δώσει 50 ευρώ τη μία για τις υπόλοιπες που θα του φέρουν. Τους ανακοίνωσε παράλληλα ότι σοβαρές δουλειές τον αναγκάζουν να φύγει για την πόλη και έτσι την αγοραπωλησία θα αναλάμβανε ο βοηθός του.
Με του που έφυγε ο Χάρης, ο βοηθός του φώναξε τους χωρικούς και τους είπε: «Ο Χάρης γέμισε έναν στάβλο με τις μαϊμούδες που του φέρνατε. Εγώ θα σας τις πουλήσω αυτές για 35 ευρώ τη μία και όταν γυρίσει ο Χάρης του τις πουλάτε εσείς για 50 ευρώ». Οι χωρικοί, μαζεύτηκαν, το συζήτησαν και συγκεντρώνοντας τις οικονομίες τους αγόρασαν όλες τις μαϊμούδες από τον βοηθό του Χάρη. Του δώσανε τα χρήματα, ώσπου τους είπε μια μέρα πως φεύγει εσπευσμένα απ' το χωριό για δουλειές. Κανείς από τους χωρικούς δεν είδε ποτέ ξανά ούτε τον βοηθό ούτε τον Χάρη.

Welcome to Wall Street!

Πού το πάει ο mr MIG?

Πήγε στη Βουλή και τους είπε «υπάλληλούς» του. «Εφτυσε» κατάμουτρα το σχέδιο της Κυβέρνησης για τη «σωτηρία» των Τραπεζών - οι οποίες όλες δήλωναν ότι δεν αντιμετωπίζουν προβλήματα. Κάνει πάντα δηλώσεις, όταν του το ζητήσουν. Πάει στο γήπεδο και στηρίζει τον προπονητή - πού ακούστηκε αυτό στην Ελλάδα. Επεισε τους Βαρδινογιάννηδες να τον κάνουν συνέταιρο στον Παναθηναϊκό. Τι σόι πράγμα είναι αυτός ο Ανδρέας Βγενόπουλος?
Πολύ μακριά από το συνηθισμένο προφίλ του έλληνα επιχειρηματία, ο Βγενόπουλος μοιάζει (αν και δεν είναι) ο άνθρωπος της διπλανής πόρτας που έβγαλε λεφτά αλλά δεν καβάλησε και το καλάμι. Καπνίζει πούρα, έχει μπράβους, είναι λεφτάς, αλλά μοιάζει να σε σέβεται - ή τουλάχιστον αυτό σου πουλάει. Είναι ο «έλληνας Μπερλουσκόνι»? Θα γίνει ο «νέος Κοσκωτάς»? Ή θα μείνει απλώς ο «τραπεζίτης του λαού», όπως τον αναφέρουν τα ελληνικά ΜΜΕ - όσα μπορούν τέλος πάντων και δεν έχουν δανεικά σε άλλους τραπεζίτες...
Αν έλειπαν και οι αυταρχικού τύπου αγωγές κατά πολιτικών, το πείραμα θα ήταν ελπιδοφόρο. Έστω κι αν ακόμα και γι' αυτές, κάποιοι του λένε «μπράβο» γιατί και η πολιτική πρέπει να μετρά τα λόγια της καμιά φορά. Το φαινόμενο χρίζει παρακολούθησης, όσο και προσοχής. Διότι κανείς δεν μπορεί να πιστέψει πως ένας πλούσιος έχει ιδανικά κι ευαισθησίες...

Ο Πέτρος, ο Γιόχαν και ο Φραντς

Ο Τατούλης απασφάλισε ξανά τη χειροβομβίδα, ο Παναθηναϊκός δεν είχε κερδίσει τον Ολυμπιακό στο ντέρμπι και, δευτεριάτικα, ο Καραμανλής δεν θα έπαιρνε άλλη απόφαση πλην της διαγραφής του πολιτικού από την Αρκαδία. Τα νεύρα της Δευτέρας είναι καταλυτικά συνήθως για αποφάσεις και ο Αρκάς (καμία σχέση με τον σκιτσογράφο) δεν θα τη γλίτωνε με τίποτε.
Δεν διαφωνώ απόλυτα με τον Τατούλη σε όσα λέει τους τελευταίους μήνες. Διαφωνώ με το γεγονός ότι δεν τα έλεγε όσο είχε το υφυπουργείο Πολιτισμού. Και διαφωνώ, τελευταία, με τον τρόπο που επιλέγει να τα εκφράσει. Παράδειγμα: η Νέα Δημοκρατία ετράπη σε φυγή από τη συζήσηση για την Προανακριτική Επιτροπή, σε ένα θέμα, το Βατοπαίδι, που ο Τατούλης θεωρούσε σκάνδαλο με εμπλεκόμενο τον Θοδωρή Ρουσσόπουλο.
Η Ρηγίλλης και το Μαξίμου διέταξαν φυγή απ' τη Βουλή και ο μέγιστος Πέτρος πειθάρχησε. Ο μάγκας, ο σωστός και ο πολλά βαρύς, επιλέγει τον φυσικό του χώρο, τη Βουλή, πάει και μιλώντας στο Σώμα - και στον λαό - λέει: «διαφωνώ με την αποχώρηση, ήρθα για να το δηλώσω στο πιο επίσημο μέρος, αλλά δεν ψηφίζω την Προανακριτική γιατί δεν δίνω σε κανέναν το δικαίωμα να μου πει ότι ρίχνω την Κυβέρνηση». Αντίθετα κρύφτηκε κι αυτός μαζί με τους άλλους. Οπως επίσης δεν καλείς τα κανάλια, κάνεις μια γλυκανάλατη δήλωση και μετά ξεσκίζεις τον Πρωθυπουργό στο blog σου. Τι έχεις? Ανθρωποφοβία?
Το θέμα είναι ότι ο Καραμανλής έμεινε με 151, είναι επίσης... πέντε βαθμούς πίσω από την κορυφή και οι επόμενες Δευτέρες προβλέπονται ακόμα πιο δύσκολες. Ο ένας βρέθηκε. Απομένουν οι υπόλοιποι. Σαν το τραγούδι:
Ο Πέτρος, ο Γιόχαν και ο Φραντς, σε φάμπρικα δούλευαν κι έφτιαχναν τανκς. Αναζητούνται οι Γιόχαν και Φραντς που αχώριστοι έγιναν, φτιάχνοντας τραστ...

Σάββατο στο Κολωνάκι

Ακινητοποιημένα αυτοκίνητα στα φανάρια. Υπερμεγέθη τζιπ που παρκάρουν όπου βρουν και περιμένουν επί πεντάλεπτο, κλείνοντας την κυκλοφορία, τον παρκαδόρο κάθε μαγαζιού. Μπετόβλακες πορτιέρηδες που δεν κόβουν ούτε... στην ξερή, για να μπορούν να «κόψουν» σοβαρά μούρες στην πόρτα. Και μέσα ποζαριστά πρόσωπα που νιώθουν ότι το βράδυ τους εξαντλήθηκε από τη στιγμή που μπήκαν στο χάι μαγαζί.
Το Κολωνάκι τα Σαββατόβραδα είναι πιο ψεύτικο από ποτέ. Δέκα ευρώ το ποτό - όσο αγοράζουν το μπουκάλι - για να στριμωχτείς με τον κάθε λιγδιάρη δίπλα σου, να ακούσεις υποτίθεται καλή μουσιή και να τα πεις με την παρέα σου, όταν πολύ πιο εύκολα, ευχάριστα και όμορφα θα τα πεις μαζί τους μια άλλη μέρα, στο ίδιο μέρος και με περισσότερη ευγένεια από τα καλόπαιδα στην πόρτα και στο σέρβις, που γνωρίζουν ότι τις καθημερινές τα μαγαζιά τους φυτοζωούν.
Αυτή είναι η διασκέδαση που θέλουμε τελικά - και που δεν θέλουμε να την αλλάξουμε. Να μπούμε στο χάι, κάθε χρονιά αλλάζει, μαγαζί, να πληρώσουμε για υπηρεσίες που δεν μας προσφέρονται και να κοιτάμε χαμογελαστοί το υπερπέραν ή την απέναντι, δίχως να μπούμε στη διαδικασία να μιλήσουμε καν.
Η Αθήνα είναι η πιο απρόσωπη πόλη της Ευρώπης. Αρκετά όμορφη, μέσα στις αντιθέσεις της, αλλά και δίχως καμία προσωπικότητα, ως πόλη και ως κάτοικοι. Πόζες, στυλ, μούρη και επίδειξη, είναι τα μοναδικά που βρίσκεις έξω, ειδικά τα Σαββατόβραδα. Και πολλή μοναξιά. Ατέλειωτη. Λες και μόλις γυρίζουμε στην πρωτεύουσα από διακοπές, κλεινόμαστε όλοι στον εαυτό μας. Λες και είμαστε διαφορετικοί απ' ότι το καλοκαίρι, πως τότε δεν παίζει ρόλο το ποιος είσαι, που δουλεύεις, πόσα βγάζεις, τι αμάξι οδηγείς.
Και ζητάμε και επενδύουμε στην απρόσωπη διασκέδαση: βλέπεις έξω παρέες που δεν μιλούν μεταξύ τους, δεν έχουν τι να πουν, δεν ανοίγονται καν. Αρκεί που μπήκαν στο χάι μαγαζί και βρίσκονται στο Κολωνάκι...

Ολλανδο-ισπανική συνεργασία!

Λένε ότι τα λεφτά δεν φέρνουν την ευτυχία. Ούτε και το θέαμα στο ποδόσφαιρο. Κοντά εξήντα εκατομμύρια ευρώ είναι το ύψος των μπάτζετ Παναθηναϊκού και Ολυμπιακού, αλλά το θέαμα στο ντέρμπι του Ολυμπιακού Σταδίου ήταν για... κλάματα. Γηπεδούχοι και φιλοξενούμενοι έπαιζαν το «φοβάται ο Γιάννης το θεριό και το θεριό τον Γιάννη», με αποτέλεσμα το Μηδέν σε όλα τα επίπεδα.
Και αν πολλοί λένε ότι ποδοσφαιροποιείται η πολιτική, να που κάποιες στιγμές συμβαίνει και το ανάποδο. Να κάνουν οι προπονητές «πολιτική». Τεν Κάτε και Βαλβέρδε στο ΟΑΚΑ έκαναν πολιτική, με την έννοια ότι οι συνθήκες για τις ομάδες που προπονούν, τους οδήγησαν στο να κατέβουν όσο πιο συντηρητικά μπορούσαν για να πάρουν, τουλάχιστον, την ισοπαλία.
Ο ολλανδός προπονητής του Παναθηναϊκού, έχοντας περάσει προ δεκαημέρου το σοκ του Εργοτέλη και γνωρίζοντας ότι είχε μπροστά του μια τριάδα αγώνων «φωτιά», με Πανιώνιο, Βέρντερ και Ολυμπιακό, ξεπέρασε τα δυο πρώτα εμπόδια, μπήκε καβάλα στο άλογο μετά την επική νίκη στη Βρέμη και πιθανόν αποφάσισε ότι και η ισοπαλία είναι καλή με τους ερυθρόλευκους, για να μην επιστρέψει ο ίδιος και οι πράσινοι, στην προ Γερμανίας κατάσταση με την γκρίνια και την αμφισβήτηση.
Ο ισπανός προπονητής του Ολυμπιακού από την άλλη πλευρά, έχοντας «καβατζώσει» πέντε πόντους διαφορά στη βαθμολογία από το τριφύλλι και με ντέρμπι με τον δεύτερο ΠΑΟΚ να έρχεται την άλλη εβδομάδα, γνώριζε την αποστολή του: δεν χάνω στο ΟΑΚΑ, κερδίζω τον ΠΑΟΚ και... τελείωσε η χρονιά. Αλλωστε, έμαθε πια ότι το ελληνικό πρωτάθλημα είναι η περίφημη «ψύχωση», ειδικά κόντρα στον Παναθηναϊκό. Οπότε, γιατί να ρισκάρει, να χάσει και να αρχίσει η αμφισβήτηση για τη θέση του;
Πολιτική έκαναν οι δυο προπονητές στο ΟΑΚΑ και αν μπορούσαν να συνεννοηθούν μεταξύ τους, θα το είχαν κανονίσει και πριν από το ματς. Χενκ Τεν Κάτε και Ερνέστο Βαλβέρδε, δεν ξέρω εάν είναι κορυφαίοι προπονητής, ξέρω όμως ότι είναι πολύ έξυπνοι άνθρωποι για να βάλουν το κεφάλι τους στον ντορβά, τόσο νωρίς - και για δεύτερη φορά ο καθένας μέσα στην ίδια περίοδο. Και είμαστε ακόμα στον Νοέμβριο...

Some of the best

Ενα από τα πιο χαρακτηριστικά πρωτοσέλιδα (της βελγικής εφημερίδας De Morgen),
έστω και δίχως ελληνική λέξη και ίσως ο πιο εύστοχος τίτλος (από τη γερμανική ΤΑΖ)

The first

Το καλύτερο γραφικό για τις αμερικανικές εκλογές.

Από τον κύριο Patrick Moberg στη διεύθυνση http://www.patrickmoberg.com

Κυριακάτικο μελάνι

Τι ενδιαφέρον έχουν οι αυριανές κυριακάτικες εκδόσεις των εφημερίδων και γιατί να τις αγοράσουμε, πλην της θεματολογίας τους? Αυτή την Κυριακή 9 Νοεμβρίου, θα αγοράσω «ΒΗΜΑ» για το BHMAgazino και τη νέα προσφορά με cd του Μίκη Θεοδωράκη, «Θέμα» για το δεύτερο cd του Μητροπάνου και την ταινία «Head in Clouds» με Σαρλίζ Θερόν και Πενέλοπε Κρουζ, «Ελευθεροτυπία» για το «Showtime» με Ντε Νίρο και Τραβόλτα και, τέλος, «ΕΘΝΟΣ» που κυκλοφορεί με νέο lay out και καλό είναι να το κρίνουμε...

Best of the best

Το καλύτερο πρωτοσέλιδο της επόμενης μέρας.

«Ο Ομπάμα νίκησε» ήταν η είδηση για όλους,
αλλά το «El Periodico» της Καταλωνίας,
έδωσε και το μήνυμα.
Τη νίκη τη γνώριζαν όλοι, το μήνυμα λιγότεροι...

Πλανητάρχης είπατε?

Από τις ΗΠΑ στην Ελλάδα και από την Κίνα στην Ινδονησία. Από την Πολωνία στην Ισπανία και από την Κολομβία στο Ισραήλ. Ο Μπους(της) τζούνιορ, ακόμα και το 2004, είχε περάσει απαρατήρητος, ενώ το 2000 στη διαμάχη μεταξύ του βλάκα και του Γκορ, τα πρωτοσέλιδα δεν ήταν ποτέ τόσα και τόσο πολύχρωμα. Ποια καλύτερη απόδειξη ότι ο κόσμος πιστεύει πραγματικά ότι «change has come to America»?

Και ποιον να... μαυρίσεις?

Έχουμε γίνει... αμερικανάκια. Οφείλουμε να το παραδεχτούμε. Σαν το θέμα με τον βιασμό: εάν δεν μπορείς να τον αποφύγεις, κάτσε και απόλαυσέ τον. Θέλω να δω όμως τα επόμενα χρόνια, εάν θα γίνουμε και στην πολιτικά αμερικανάκια. Δεν εννοώ μόνο ως επικοινωνία και ως image making των πολιτικών. Ξέρετε, εκείνες τις συμβουλές που αναφέρουν το πώς ο κάθε πολιτικός πρέπει να κουνάει τα χέρια του και καταλήγει ο Σημίτης να θυμίζει καθαριστή τζαμιών. Ή το ότι πρέπει πάντα να χαμογελάει και καταλήγει η Ντόρα ως διαφημίστρια της Colgate.

Εννοώ εάν αυτή η αλλαγή, έστω και προσωρινή, έστω και καχύποπτη, του αμερικανικού κοινού (ναι, έστω του 51%) που στήριξε Ομπάμα, έναν άνθρωπο που δεν έμοιαζε με τον μέσο Αμερικανό», θα έρθει και προς τα εδώ. Ορισμένα blogs το έπραξαν, η εφημερίδα «Ποντίκι» το σχολίασε χιουμοριστικά μέσα από το πρωτοσέλιδό της, βάφοντας... μαύρο τον Γιώργο Παπανδρέου.

Το βασικό θέμα είναι εάν θα βρεθεί σύντομα στη χώρα μας κάποιος πολιτικός που: θα πείθει, θα συγκινεί, θα είναι «ένας από εμάς» αλλά όχι και «σαν κι εμάς», θα προέρχεται δηλαδή από το πεζοδρόμιο και το μεροκάματο αλλά δεν θα συμπεριφέρεται το ίδιο τεμπέλικα και «λαμογιακά» με τον μέσο Ελληνα και, τελικά, θα καταφέρει να μας πείσει αν βρεθεί στον κατάλληλο τόπο και χρόνο.

Μοιάζει πολύ δύσκολο, αν όχι απίθανο. Οι δυο τελευταίοι πρωθυπουργοί της χώρας μας είχαν μεταξύ τους τις εντελώς αντίθετες ιδιότητες: ο μεν Κώστας Σημίτης ήταν ο άνθρωπος για να κάνει τη δουλειά, αλλά πολύ λίγος να αντισταθεί σε ό,τι τον πίεζε - και σίγουρα δεν ήταν «ένας από εμάς» αλλά ούτε σαν κι εμάς. Ο δε Κώστας Καραμανλής είναι «σαν κι εμάς» αλλά όχι και «ένας από εμάς», συν ότι εμφορείται από τα γνωστά μειονεκτήματα του μέσου Ελληνα, με κύριο χαρακτηριστικό την τεμπελιά και τις εξαρτήσεις - ο γνωστός, του γνωστού.

Αυτή είναι η θλίψη η ελληνική παρακολουθώντας το εγχώριο σκηνικό της πολιτικής. Εκτός εάν βάψουμε... μαύρο τον Αβραμόπουλο, για να αποκτήσουμε τουλάχιστον κάγκελα σε όλη την Ελλάδα και όχι μόνο στην Αθήνα...

Οταν δάκρυσε ο πλανήτης

«I have a dream». Ακόμα και την ύστατη στιγμή, δεν ακολούθησε τον εύκολο δρόμο της αντιγραφής. Ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ τον ενέπνευσε, αλλά δεν εκείνος δεν τον αντέγραψε. Ηρθε από το τίποτα και έγινε πλανητάρχης. Ενα εκατομμύριο άνθρωποι στο Σικάγο και δισεκατομμύρια από τον καναπέ τους, τον άκουσαν δακρυσμένοι. Πότε άλλοτε θυμάστε αλήθεια ανθρώπους να δακρύζουν από τα λόγια (και όχι τις πράξεις) ενός πολιτικού;

Στο Σικάγο όλοι είχαν βουρκωμένα μάτια. Από τον αιδεσιμότατο Τζέσε Τζάκσον και την Οπρα Γουϊνφρεϊ, ως τον μεσήλικα λευκό Αμερικανό με το κοστούμι. Από τον πλούσιο αστό της αμερικανικής Δύσης, ως τον φτωχό λατίνο μετανάστη του νότου ή των μεγαλουπόλεων. Στα ρεπορτάζ των τηλεοπτικών δικτύων μαύροι και λευκοί, μετανάστες και ιθαγενείς, κυνηγημένοι και βολεμένοι μια λέξη μόνο εκστόμιζαν: «hope». Ελπίδα.

Το Σικάγο ήταν το επίκεντρο. Οι ΗΠΑ το σκηνικό. Πότε άλλοτε άνθρωποι από τις ΗΠΑ ως την Ιαπωνία, από την Κένυα ως την Αθήνα, από το Παρίσι ως τη Βενεζουέλα ξενύχτησαν και δάκρυσαν για μια πολιτική νίκη; «Yes we can» είπε. Και μίλησε για «αλλαγή». Πιο μελαψός από τον Αντρέα, έγινε ο πρώτος πολιτικός άνδρας εδώ και δεκαετίες που ενέπνευσε τη Γη.

Είναι ένα θαύμα του μάρκετινγκ. Ενας ηθοποιός. Ενας μεγάλος σταρ. Ολα δεκτά. Αλλά είναι και το american dream στην πράξη. Φτωχός και μετανάστης, με οικογενειακά προβλήματα και μαύρος. Ξεκίνησε από το πουθενά κι έγινε πλανητάρχης. Λέτε να φταίει γι' αυτό μόνο το «σύστημα»;

Οποιος βρει πρόσφατο προηγούμενο στην παγκόσμια Ιστορία, κερδίζει μια συνέντευξη μαζί του. Ποτέ άλλοτε ένας άνθρωπος δεν κατάφερε να κάνει τους υπόλοιπους να ξυπνήσουν την επόμενη μέρα με χαμόγελο κι ελπίδα. Κι ας μην ξέρουν ακριβώς το γιατί...

«Συγχωριανός Ομπάμα - ΤΩΡΑ»

Ζω για τα αυριανά δελτία ειδήσεων. Τα δελτία της επόμενης μέρας από τη νίκη του Μπάρακ Ομπάμα. Να δω ρεπορτάζ ξένων δικτύων που βρέθηκαν στην Κένυα, στο χωριό όπου γεννήθηκε ο πατέρας του Ομπάμα, προκειμένου να κάνουν ρεπορτάζ για τη γιαγιά του που ζει ακόμα. Και να προσέξω με ιδιαίτερη επιμέλεια εάν θα υπάρξει ο τίτλος που θα έβαζε ο μέσος διευθυντής ειδήσεων ελληνικού σταθμού: «Συγχωριανός Ομπάμα - ΤΩΡΑ». Οπως το αλήστου μνήμης «Μάνα ρέιβερ» των παιδικών μας χρόνων.
Τις προηγούμενες μέρες είδα ρεπορτάζ του CNN και άλλων ξένων δικτύων, που βρέθηκαν στο χωριό του νέου προέδρου των ΗΠΑ. Δεν ξεπέρασαν τα όρια. Εδειξαν το χωριό, έδειξαν τους χορούς των Κενυατών, έδειξαν και τη χαμογελαστή γιαγιά του αμερικανού προέδρου. Μέχρι εκεί. Αλλά και οι ίδιοι οι Κενυάτες με εξέπληξαν. Ούτε ένας δεν πήρε την καραμπίνα του, σαν τον παππού της Κατερίνας Θάνου, να ρίξει στον αφρικανικό αέρα πανηγυρίζοντας για τη νίκη του... συγχωριανού του. Ούτε μια γιαγιά δεν άρχισε να κερνάει πίτες και ρακί τους δημοσιογράφους για τη νίκη του Μπαράκ. Θα μου πεις, εδώ δεν έχουν να φάνε οι ίδιοι, θα κερνούν πίτες τους δημοσιογράφους;
Μάλλον και οι ΗΠΑ, αλλά και η Κένυα, είναι πολύ πίσω στον τομέα των ΜΜΕ σε σχέση με την Ελλάδα μας. Μα πόσο βλάκες είναι...

Wind of change?

Ο καπιταλισμός πνέει τα λοίσθια, η Αμερική εκλέγει για πρώτη φορά στην ιστορία της μαύρο πρόεδρο, ο Ρουσσόπουλος έφυγε από την κυβέρνηση, το ΠΑΣΟΚ είναι ξανά πρώτο κόμμα και ο Παναθηναϊκός δεν έχει ακόμη διώξει τον προπονητή του. Είναι δυνατόν να μην μιλάμε όντως για άνεμο αλλαγών που άρχισε να πνέει?
Ολα τριγύρω αλλάζουν και όλα τα ίδια μένουν, λέει ο Παπάζογλου, σε έμπνευση Ρασούλη, όμως, προτού ακόμα αρχίσουμε να βρίσκουμε ή να εφευρίσκουμε τις συνομωσίες πίσω από τον νέο σταρ που ψηφίστηκε χθες στις ΗΠΑ, ας χαρούμε τη στιγμή.
Ο χειρότερος, όχι απλώς αμερικανός πρόεδρος, αλλά ο πιο γελοίος τύπος που πέρασε ποτέ από τις ΗΠΑ (αυτό κι αν είναι... κατόρθωμα, να αναδεικνύεσαι στον γελοιοδέστερο των γελοίων) φεύγει και ως τις 20 Ιανουαρίου που αλλάζει χέρια (και χρώμα) ο Λευκός Οίκος δεν προλαβαίνει να κάνει άλλον πόλεμο. Αυτό είναι από μόνο του χαρμόσυνο.
Οταν βγήκε ο Μπους(της) τζούνιορ, το 2000, όπως βγήκε τέλος πάντων, πολλοί είχαν ελπίδες για αλλαγή μετά τον περίφημο γόη Κλίντον, ο οποίος μπορεί να ήταν ιδιαίτερα συμπαθής ως γκόμενος, σαξοφωνίστας και χιουμορίστας, αλλά και ως σύζυγος της Χίλαρι που αντέχει ακόμα, όμως είχε τηρήσει την παράδοση των προκατόχων του χτυπώντας στη δική μας γειτονιά, τα Βαλκάνια. Τώρα που ο Ομπάμα γίνεται ένοικος του Λευκού Οίκου για τα επόμενα τέσσερα χρόνια, ο άνεμος της ελπίδας που κατέκλυσε τον κόσμο δεν είναι δύσκολο να χαθεί. Ενας ψηλός ουρανοξύστης και κάμποσοι παλαβωμένοι «μάρτυρες», αρκούν για να αλλάξει και η πιο ευγενική και ειρηνική πρόθεση κάθε προέδρου και μη.
Ας μην γελιόμαστε: το σκούρο αστέρι του νέου προέδρου, ανατέλλει ιδιαίτερα λαμπρό σε ολόκληρη τη Γη, αλλά όσο ρομαντικό κι αν φαντάζει, ποιος αλήθεια πιστεύει ότι αρκεί μονάχα ένας άνθρωπος για να αλλάξει τον κόσμο μας; Το γνωστό ρομαντικό ρητό που καλεί «να αλλάξει ο καθένας τον κόσμο (του)», για να αλλάξει και ο κόσμος, είναι πολύ καλό για να 'ναι αληθινό. Ομως, ώσπου να καταλαγιάσει η λάμψη και να αρχίσει η αλήθεια, ας ζήσουμε έστω και από απόσταση το αμερικανικό όνειρο. Ενα american dream, το οποίο και πάλι δικαιώνει τα master των ανά εποχή εμπνευστών του: ένας σταρ, άγγελος, Μεσσίας, που θα σώσει την Αμερική και τον κόσμο. Μακάρι. Αλλά φευ...