Σάββατο στο Κολωνάκι

Ακινητοποιημένα αυτοκίνητα στα φανάρια. Υπερμεγέθη τζιπ που παρκάρουν όπου βρουν και περιμένουν επί πεντάλεπτο, κλείνοντας την κυκλοφορία, τον παρκαδόρο κάθε μαγαζιού. Μπετόβλακες πορτιέρηδες που δεν κόβουν ούτε... στην ξερή, για να μπορούν να «κόψουν» σοβαρά μούρες στην πόρτα. Και μέσα ποζαριστά πρόσωπα που νιώθουν ότι το βράδυ τους εξαντλήθηκε από τη στιγμή που μπήκαν στο χάι μαγαζί.
Το Κολωνάκι τα Σαββατόβραδα είναι πιο ψεύτικο από ποτέ. Δέκα ευρώ το ποτό - όσο αγοράζουν το μπουκάλι - για να στριμωχτείς με τον κάθε λιγδιάρη δίπλα σου, να ακούσεις υποτίθεται καλή μουσιή και να τα πεις με την παρέα σου, όταν πολύ πιο εύκολα, ευχάριστα και όμορφα θα τα πεις μαζί τους μια άλλη μέρα, στο ίδιο μέρος και με περισσότερη ευγένεια από τα καλόπαιδα στην πόρτα και στο σέρβις, που γνωρίζουν ότι τις καθημερινές τα μαγαζιά τους φυτοζωούν.
Αυτή είναι η διασκέδαση που θέλουμε τελικά - και που δεν θέλουμε να την αλλάξουμε. Να μπούμε στο χάι, κάθε χρονιά αλλάζει, μαγαζί, να πληρώσουμε για υπηρεσίες που δεν μας προσφέρονται και να κοιτάμε χαμογελαστοί το υπερπέραν ή την απέναντι, δίχως να μπούμε στη διαδικασία να μιλήσουμε καν.
Η Αθήνα είναι η πιο απρόσωπη πόλη της Ευρώπης. Αρκετά όμορφη, μέσα στις αντιθέσεις της, αλλά και δίχως καμία προσωπικότητα, ως πόλη και ως κάτοικοι. Πόζες, στυλ, μούρη και επίδειξη, είναι τα μοναδικά που βρίσκεις έξω, ειδικά τα Σαββατόβραδα. Και πολλή μοναξιά. Ατέλειωτη. Λες και μόλις γυρίζουμε στην πρωτεύουσα από διακοπές, κλεινόμαστε όλοι στον εαυτό μας. Λες και είμαστε διαφορετικοί απ' ότι το καλοκαίρι, πως τότε δεν παίζει ρόλο το ποιος είσαι, που δουλεύεις, πόσα βγάζεις, τι αμάξι οδηγείς.
Και ζητάμε και επενδύουμε στην απρόσωπη διασκέδαση: βλέπεις έξω παρέες που δεν μιλούν μεταξύ τους, δεν έχουν τι να πουν, δεν ανοίγονται καν. Αρκεί που μπήκαν στο χάι μαγαζί και βρίσκονται στο Κολωνάκι...