Πέμπτη 3 Δεκεμβρίου 2009

Η ζωή που δεν έζησε...



Κανείς ακόμα δεν ρωτάει ή δεν αναρωτιέται πώς ένας πολιτικός που, κατά δήλωσή του, κοιτούσε 15 χρόνια τα ντουβάρια του σπιτιού του, κατάφερε να επανέλθει στην πολιτική, στο προσκήνιο, στο υπουργικό συμβούλιο. Και όχι μόνο αυτό αλλά και να κερδίσει την ηγεσία ενός κόμματος το οποίο, πριν από 16 χρόνια, έριξε από την εξουσία - όπως τον κατηγορεί το Μητσοτακέικο.
Ουδείς μέχρι σήμερα κατάφερε να αναλύσει σοβαρά και αξιόπιστα αυτό το κατόρθωμα, που είναι μάλλον ιδιαίτερα απλό. Για την ψυχή του μέσου Νεοδημοκράτη, ο Σαμαράς δεν ήταν ένας «προδότης», ένας «αποστάτης», ένας «αλήτης» που έριξε την κυβέρνησή του. Για την ψυχή του μέσου Νεοδημοκράτη ήταν «το παιδί» που σηκώθηκε και έφυγε για τις ιδέες του (στραβές ή σωστές, εθνικές ή μη, εθνικιστικές ή όχι, πάντως ιδέες του) από τη θέση του υπουργού Εξωτερικών, του σημαντικότερου δελφίνου του κόμματός του, αλλά και από τη Βουλή. 
Ήταν εκείνος που πάλεψε με το κόμμα που μετά δημιούργησε, που έκανε όσα πίστεψε κόντρα στα politically corect όλων των εποχών (πρόταση για Στεφανόπουλο στην Προεδρία), που δεν θέλησε να «παίξει» την... πολυκατοικία σαν τον Καρατζαφέρη, που ναι μεν είναι αλλού αλλά θέλει να το παίζει και εντός, που δεν πήγε στο ΠΑΣΟΚ όταν έκλεισε το κόμμα του, ούτε παρακάλεσε για να γυρίσει, ούτε συγνώμη ζήτησε, ούτε τον Μητσοτάκη άρχισε να γλείφει. Για την ψυχή του μέσου Νεοδημοκράτη, ο Σαμαράς είναι ο ΜΟΝΟΣ μεταπολιτευτικά που είπε το αυτονόητο: «Δεν ντρέπομαι που είμαι δεξιός και το δηλώνω». Σε μια κοινωνία που για 30 χρόνια το Δεξιός είναι συνώνυμο του δωσίλογου, του βασανιστή, του αντιδημοκράτη, του χουντικού, του, του, του, ο Σαμαράς ήταν ο πρώτος που βγήκε και μίλησε έτσι. Οι αμαρτίες γονέων δεν θα παιδεύουν πια τα παιδιά της Δεξιάς.
Όπως παλιότερα ήταν και ο πρώτος που είχε μιλήσει δημοσίως για τους «νταβατζήδες» των ΜΜΕ - και μετά τον έφαγε το μαύρο σκοτάδι. Και τελικά, δεν θυμάμαι και πολλούς, μην σας πω κανέναν, που αποφάσισαν να παραιτηθούν από τη θεσούλα τους στη Βουλή ή τη θεσάρα τους σε κάποιο υπουργείο, επειδή αλλιώς έπρεπε να πάνε κόντρα στα πιστεύω τους.
Τα 15 χρόνια στα ντουβάρια, για τον Σαμαρά έγιναν ο καθρέπτης από τον οποίο οι Νεοδημοκράτες - πλην των καρεκλοκένταυρων της κάθε εξουσίας που τσίνισαν επειδή το 1993 την έχασαν -, τον είδαν στην πραγματική του διάσταση.
Στο κάτω - κάτω της γραφής, κάποιος που έριξε τον Μητσοτάκη (και την κυβέρνηση του 1993 αν θυμάστε καλά), μάλλον ως... εθνικός ήρωας θα έπρεπε να χαρακτηριστεί.


Δεν υπάρχουν σχόλια: