Κείνο που με τρώει, κείνο που με σώζει...

...είναι που ονειρεύομαι, σαν τον Καραγκιόζη.
Πίσω από τους στίχους και πέρα από τις νότες, η Μαρίζα Κωχ (ναι, η Μαρίζα Κωχ) εμφανιζόμενη με αυτό το τραγούδι στην αποψινή συναυλία στα Προπύλαια, θύμισε ξανά το γιατί οι νέοι έχουν δύναμη: γιατί ονειρεύονται, ίσως και σαν τον Καραγκιόζη, μα είναι ζωντανοί γιατί ονειρεύονται.
Περίπου δέκα χιλιάδες άτομα ήταν ο μεγαλύτερος αριθμός συγκεντρωμένων σε μια συναυλία πρόχειρα στημένη μα και με οργανωμένο νόημα. Πολλαπλάσιοι πέρασαν από τις τρεις το μεσημέρι ως τα μεσάνυχτα - και βάλε - που κράτησε. Ακόμη πιο πολλαπλάσιοι αυτές τις μέρες έχουν κατέβει στους δρόμους, σε πορείες πρωϊνές, απογευματινές, βραδινές και μεταμεσονύκτιες. Εκατοντάδες χιλιάδες στόματα έχουν φωνάξει συνθήματα κατά της Αστυνομίας, της κυβέρνησης, της σιωπής της κοινωνίας, του φόβου. Αν αυτό δεν είναι εξέγερση, τότε και ο Καραγκιόζης δεν είναι ήρωας του θεάτρου σκιών αλλά... πρωθυπουργός.

υγ. Σε μια συναυλία «χώρεσαν» ο Μαχαιρίτσας και ο Δεληβοριάς, τα Διάφανα Κρίνα και η Κωχ. Μα οι νέοι δεν έχουν ούτε άποψη, ούτε σκέψη, ούτε θυμικό, ούτε σεβασμό στο παρελθόν, ούτε μέλλον. Ετσι δεν λένε όλες αυτές τις μέρες στα κανάλια?

υγ2. ...Κι αν δεν ντρέπεσαι να καθίσεις πίσω, έλα στη παράσταση για να σε γιουχαίσω. Αν δεν ντρέπεσαι...