Σάπιος «θεσμός» και η τρομοκρατία

Ξυπνάς ένα πρωϊ, κρυφοκοιτάς από τη μισάνοιχτη πόρτα το παιδί σου που κοιμάται ήσυχα, χαμογελάς, παίρνεις τα κλειδιά και φεύγεις. Στον δρόμο αγοράζεις έναν καφέ, φτάνεις, καλημερίζεις τους προηγούμενους και αναλαμβάνεις το πόστο σου. Δευτερόλεπτα μετά, 24 σφαίρες σβήνουν τα πάντα. Στο όνομα τίνος;
Στο όνομα μιας ανώμαλης και σχιζοφρενικής «επανάστασης», από περίπου βολεμένα παιδάκια, σαν κι αυτά της 17 Νοέμβρη, που με τη δύναμη ενός όπλου που βρίσκεις παντού, εξασφαλίζουν άνετη ζωή μέσα από ληστείες τραπεζών, ή αφανών χρηματοδοτών και το παίζουν αρσενικοί τιμωροί κάθε τελευταίου οικογενειάρχη μπατσάκου.
Το μήνυμα δεν είναι καν συμβολικό σαν την πρώτη διδάξασα 17Ν. Το αίμα, χύμα, εν ψυχρώ, κόκκινο και ζεστό, χυμένο με μένος, μόνο επαναστατικά ρίγη δεν προκαλεί στον μέσο πολίτη. Και ο συμβολισμός της αστυνομικής στολής, δημιουργεί το αντίθετο από το προσδοκώμενο(;). Πίκρα για τον άτυχο οικογενειάρχη, που ως τελευταίος τροχός της αμάξης, πληρώνει... τι άραγε; Και τι συμβολίζει; Το βαθύ και σάπιο κράτος που πνίγει τα δικαιώματα και τα όνειρα των πολιτών; Τρίχες. Σαν κι αυτές που ψάχνει η Αστυνομία για να ανακαλύψει το DNA των ψευτο-τρομοκρατών. Δυστυχώς, ακόμα και η «τρομοκρατία» στην Ελλάδα έχει όλη την παθογένεια των υπόλοιπων «θεσμών» του ελληνικού κράτους. Αν δεν είναι υποκινούμενη...