Η συνταγή της αποτυχίας

Αγνοια του αντικειμένου, νεο-πλουτίστικη λογική, πλαισίωση από κατ' επάγγελμα γλείφτες, πανάκριβες μεταγραφές, κανένα σχέδιο βασισμένο σε δημοσιογραφική λογική, εξαρτήσεις, ωραίο αμπαλάζ σε κενό από δώρο κουτί. Η συνταγή του «Ελεύθερου Τύπου» κάλλιστα μπορεί να διδάσκεται σε σχολές δημοσιογραφίας ως παράδειγμα προς αποφυγή.
Και όμως, όλα άρχισαν υπό τις καλύτερες των προϋποθέσεων. Νέοι ιδιοκτήτες με πολλά λεφτά, φιλοδοξίες και όνειρα, ένας ισχυρός και αναγνωρίσιμος τίτλος, αίγλη από τον αέρα του 2004. Η μακιαβελική προτροπή να απομακρύνεις από το περιβάλλον σου όποιον σου μιλάει μόνο με καλά λόγια, δεν περιλαμβανόταν στις συμβουλές επικοινωνιακών στελεχών που πάντα αρεσκόταν να χρησιμοποιεί η κυρία Αγγελοπούλου.
Στους Τράχωνες αρχικά και στο Μαρούσι στη συνέχεια, έγινε προσπάθεια να εφαρμοστεί η - κατά Γιάννα - πετυχημένη συνταγή του 2004. Ενα ολόκληρο επιτελείο συνεργατών, είτε της βασικής επικοινωνιακής ομάδας των Ολυμπιακών, είτε από το pay rol που τότε γέμιζε ατέλειωτες λίστες, μεταφέρθηκε στα δημοσιογραφικά γραφεία για να βγάλει εφημερίδα.
Πέντε διευθυντές σε τρία χρόνια πέρασαν από την ηγεσία του «Ελεύθερου Τύπου». Οι περισσότεροι έφτασαν σε σημείο σύγκρουσης είτε με τους συμβούλους της Γιάννας, «άτυπο διευθυντήριο» τους χαρακτήριζαν, είτε με τον τότε art director της εφημερίδας που ήθελε να επιβάλλει τους δικούς του κανόνες οι οποίοι δεν ταίριαζαν με των διευθυντών.
Οι σύμβουλοι της κυρίας απέτυχαν παταγωδώς και αυτό δεν χρειάζεται πλέον αποδείξεις. Ο art director πέτυχε απολύτως, παρουσιάζοντας ένα νέο, όμορφο, σύγχρονο και πρωτοποριακό προϊόν που απέσπασε διεθνή βραβεία. Αποχώρησε και αυτός πριν από μερικούς μήνες, έπειτα από την ανάληψη διευθυντικών καθηκόντων από τον κ. Σεραφείμ Κοτρώτσο.
Η εικόνα της εφημερίδας ήταν πραγματικά καλή. Το περιεχόμενο όμως όχι. Είτε άναρχο, είτε αδόκιμο, είτε παλιακό σε νέο περιτύλιγμα. Ενώ ήθελες να την αγοράσεις για το στήσιμο και τις φωτογραφίες της, απογοητευόσουν από το γράψιμο, τη λογική, ακόμα και τις απόψεις που εκφράζονταν, αλλά και τη σταχυολόγηση της δημοσιογραφίας.
Στην προσπάθεια εμπλουτισμού της εφημερίδας με ένθετα περιοδικά, που αποτελούν την κορυφή στις αναγνωσιμότητες αλλά και εξίσου κορυφαίο προϊόν προσέκλυσης υψηλού κόστους διαφήμισης, η Γιάννα και οι σύμβουλοί της, αποφάσισαν να κάνουν συμφωνίες με τον εκδότη Πέτρο Κωστόπουλο, ο οποίος ετοίμασε το ET Weekly και πρόσφατα, «ένθεσε» το Esquire. Αποτέλεσμα: ένα καχέκτυπο του Down Town κυκλοφορούσε κάθε Κυριακή με την εφημερίδα, μέσα μάλιστα σε μια συντηρητική εφημερίδα που σίγουρα είχε βαρεθεί ή αδιαφορούσε να διαβάζει life style θέματα για τη ζωή της Αγγελικής Δαλιάνη και του Χρήστου Λούλη, ή τουλάχιστον, μπορούσε ανάλογα ρεπορτάζ να βρει και αλλού. Οσο για το Esquire, τα 50.000 ευρώ που έδιναν κάθε μήνα στον Πέτρο Κωστόπουλο, αποτελούσαν σανίδα σωτηρίας για ένα περιοδικό το οποίο στα περίπτερα δεν κατάφερνε συχνά να ξεπεράσει τις 10.000 πωλήσεις πανελλαδικά. Την ίδια ώρα, επιτεύχθηκαν συμφωνίες με τους κ.κ. Μαμαλάκη και Πανόπουλο, ύψους αρκετών χιλιάδων ευρώ, προκειμένου να δημιουργηθούν έντυπα για την Κουζίνα και τα Ζώδια, την ώρα που αμφότερων την τέχνη, μπορούσε κανείς να τη βρει δωρεάν στο διαδίκτυο.
Παρόλα τα εκατομμύρια που ξοδεύτηκαν, παρόλες τις προσπάθειες και την εφαρμογή των καλοπληρωμένων συμβουλών, η κυκλοφοριακή άνοδος και τα μεγάλα έσοδα δεν έρχονταν. Γιατί; Διότι εφαρμόζονταν ακριβώς αυτές οι καλοπληρωμένες συμβουλές, από ανθρώπους που ούτε ελληνική εμπειρία είχαν στις εκδόσεις, ούτε διεθνείς παραστάσεις φρόντισαν είτε να αποκτήσουν είτε να εφαρμόσουν...
Αποτέλεσμα: η εφημερίδα με βάση την εικόνα της απευθυνόταν σε ένα νεανικό, φρέσκο κοινό, με θεματολογία και γραφή όμως, που μόνο συνταξιούχο 70άρη θα μπορούσε να συγκινήσει. Η «πετυχημένη συνταγή» του 2004, απέτυχε πλήρως. Ισως γιατί ουδέποτε ήταν πετυχημένη.
Το περίφημο γραφείο Τύπου των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004, ουδέποτε επέδειξε επιτυχίες. Ο διεθνής Τύπος μας καθύβριζε ως την τελετή έναρξης - και μετά συνέχισε με αφορμή την υπόθεση Κεντέρη - Θάνου. Ο ελληνικός Τύπος βέβαια, σιωπούσε: τα Pay rol είχαν γεμίσει από δημοσιογράφους αλλά, δυστυχώς, και διευθυντές εφημερίδων. Απέμειναν τα δισεκατομμύρια ευρώ που κόστισε η Ολυμπιάδα, ένα αξεπέραστο ταλέντο που άκουγε στο όνομα Δημήτρης Παπαϊωάννου και το περίφημο ελληνικό φιλότιμο που έσωσε τους Αγώνες το 2004.
Ακόμα και στο τέλος όμως, έλειπε το στυλ. Ο «Ελεύθερος Τύπος» έβαλε λουκέτο, δίχως την επίδειξη ίχνους τακτ και ανθρωπιάς. Οποια και αν είναι τα σχέδια του ζεύγους Αγγελόπουλου για το μέλλον, το παρόν τούς στιγμάτισε. Κάθε καράβι που ναυαγεί, είθισται ο καπετάνιος να το εγκαταλείπει τελευταίος. Οχι να πνίγει πρώτα όλο το πλήρωμα...