Η γυναίκα που ήθελε να γίνει Πρόεδρος...

Από τα έδρανα της Βουλής, στις επάλξεις των εκδόσεων. Από το 2004, σε μια λιποθυμία εντός Πατριαρχείου. Οι φιλοδοξίες της Γιάννας Αγγελοπούλου ποτέ δεν είχαν οροφή. Η είσοδός της στον χώρο του Τύπου ήταν η φυσική συνέχεια της λάμψης και του προφίλ που χτίστηκε από την επιτυχία των Ολυμπιακών Αγώνων, με απώτερο στόχο κάτι ακόμη πιο λαμπερό και ουσιαστικό: την Προεδρία της Δημοκρατίας, την Πρωθυπουργία, πάντως κάτι περισσότερο από μια ταπεινή βουλευτική έδρα που είχε κερδίσει ως απλή Δασκαλάκη.
Η λεζάντα ήταν εύκολη υπόθεση: τα εκατομμύρια του Θόδωρου Αγγελόπουλου προεξοφλούσαν μακράς διάρκειας παρουσία και αντοχή, σε μια ούτως ή άλλως ζημιογόνο «δουλειά», αυτή του εκδότη. Η συνταγή μεταφέρθηκε απ' ευθείας από το 2004. Ποιος είπε όμως ότι όποιος είναι καλός λομπίστας ή διαχειριστής των κρατικών κονδυλίων, θα γίνει απαραίτητα και καλός διευθυντής - εκδότης;
Ο μοναδικός νεωτερισμός που έφερε η τρίχρονη παρουσία της στον ελληνικό Τύπο, ήταν ο προχωρημένος και σύγχρονος σχεδιασμός του φύλλου. Α, και η επιτομή ασέβειας προς το παρελθόν, όταν στις 23 Μαϊου 2007, αποφάσισε ότι η αρίθμηση μιας εφημερίδας που εκδόθηκε το 1983, θα άρχιζε από το «μηδέν».
Ο σχεδιασμός σύντομα εγκαταλείφθηκε και ποτέ δεν ακολουθήθηκε από αλλαγή και στο στυλ γραφής, ρεπορτάζ και παρουσίασης - ανάδειξης - φιλοσοφίας των θεμάτων. Ολα υπό το βάρος εσωτερικών ερίδων, αλλά και διαγκωνισμού στελεχών και φιλοδοξιών για το πώς θα υπηρετηθεί μια «πολιτική γραμμή» που βόλευε αμφότερους, εκδότρια και δημοσιογράφους: τη μεν για τις φιλοδοξίες της, τους δε για το ευ ζην που πάντα φιλοδωρεί η εκάστοτε εξουσία.
Ωσπου έφτασε το τέλος. Το φιλότιμο και ερωτευμένο πουγκί στέρεψε, υπόγειες συμφωνίες ενδέχεται να βρήκαν ανταπόκριση και οι τίτλοι έγραψαν «the end». Οχι και happy.
Πεντακόσιοι εργαζόμενοι στον δρόμο, η μεγαλύτερη κρίση του ελληνικού Τύπου παρούσα και για την αντιγραφή... Γιάννα Αγγελοπούλου. Από την κορυφή του 2004, στη χαράδρα της κρίσης και της (απ)ανθρωπιάς να αφήνεις 500 οικογένειες δίχως δουλειά, διακόπτοντας τα ταπεινά όνειρα των περισσότερων - και όχι των golden boys.
Πάνω σε ένα φθαρμένο Gucci, μέσα σε μια παλιακιά Luis Vuitton και με τη μουντζούρα ενός μισοσβησμένου Cohiba, ο «Ελεύθερος Τύπος» έκλεισε και η λαμπερή «σιδηρά Κυρία» έγινε μια κακομούτσουνη Θάτσερ, δίχως όμως τις προοπτικές της αγγλίδας τέως πολιτικού. Ή μάλλον μόνο με τη λέξη τέως...