Η είδηση εμφανίστηκε σε mediakes στήλες κυριακάτικων εφημερίδων. Ο Δήμαρχος Αθηναίων, Νικήτας Κακλαμάνης και ο πρόεδρος του ΑΘΗΝΑ 9.84, Θανάσης Καφέζας, πρότειναν στον υπουργό Εσωτερικών, αρμόδιο και για τα ΜΜΕ, Προκόπη Παυλόπουλο, να βρεθεί μια νομική φόρμουλα προκειμένου το δημοτικό ραδιόφωνο της πρωτεύουσας να αναλάβει τη διαχείριση του City 99,5 για περίπου έξι μήνες και να δώσει έτσι την ευκαιρία στους εργαζόμενούς του, είτε να βρουν σωτήρια λύση είτε μια άλλη εργασία. Πάμε ξανά: ο ΑΘΗΝΑ 9.84 να αναλάβει να σώσει τον City. Είναι από εκείνες τις στιγμές που θα ευχόσουν να υπάρχει... αστυνομία δηλώσεων και να συλλαμβάνονται άμεσα όσοι προσβάλλουν την κοινή μας λογική. Ο καταχρεωμένος ΑΘΗΝΑ 9.84, με ποσοστά ακροαματικότητας που παραπέμπουν σε πολικές θερμοκρασίες, ένα ιστορικό ραδιόφωνο που μετεξελίχθηκε σε άρμα δημιουργίας pay roll υποψήφιων πρωθυπουργών και τελικά βυθίζεται στα χρέη, προτάθηκε από τους δυο σημερινούς προϊσταμένους του, να... σώσει ένα άλλο ραδιόφωνο. Από τη στιγμή που οι κ.κ. Κακλαμάνης και Καφέζας παραμένουν ακόμα ασύλληπτοι και ελεύθεροι να λένε ό,τι θέλουν, καταλαβαίνει καθένας το επίπεδο της δημοκρατίας και της ενημέρωσης στη χώρα μας.
Την ώρα που οι περισσότεροι κλαίνε πάνω από το πτώμα του Ελεύθερου Τύπου και προδικάζουν το τέλος της έντυπης δημοσιογραφίας, μεταφράζοντας απλώς ανάλογα κείμενα από το εξωτερικό (ως συνήθως), ένα καλό παράδειγμα για τις λανθασμένες εκτιμήσεις τους είναι μπροστά τους κάθε Κυριακή στα περίπτερα. Λέγεται ΘΕΜΑ και μέσα σε 4 χρόνια έχει γίνει καθεστώς στον κυριακάτικο Τύπο. Η συνταγή ήταν απλή, αρχικά: τηλεοπτικά πρόσωπα με απήχηση στην AGB, αλλά και νέο στυλ δημοσιογραφίας. Επιθετικό, αποκαλυπτικό, με αρκετή δόση Life style και ροζ αποχρώσεις. Εκδοτικά συνδυάστηκε με ακριβές προσφορές, που έφερναν όμως πίσω τα λεφτά τους. Οι ταινίες πρώτης προβολής εκτόξευσαν στα ύψη την εφημερίδα, το περιεχόμενό της κράτησε όμως τους αναγνώστες. Είναι η μόνη που ανέβασε την τιμή της στα 4,25 ευρώ και όμως, δεν γκρεμίστηκε κυκλοφοριακά. Κι αυτό διότι ο αναγνώστης της ξέρει ότι κάθε Κυριακή θα βρει μια αποκάλυψη, μια είδηση, μια καλή ταινία, μερικές καλές πένες, αλλά και λίγο... μάτι στη ζωή κάποιου celebrity. Το ΘΕΜΑ πέρασε και από μια μεγάλη κρίση. Εις εκ των εκδοτών του, «συνελήφθη» συναλλασόμενος με την κυβέρνηση, έδινε dvd για να λάβει λευκό φορολογικό μητρώο. Εκδότες και συμφέροντα, υπουργοί και δικαστές έπεσαν πάνω του να το... κατασπαράξουν. Ακόμα και μέτοχός του προσπάθησε το ίδιο με μανία. Η εφημερίδα δεν έκλεισε. Και δεν έκλεισε διότι εάν έκλεινε θα έλειπε από το κυριακάτικο περίπτερο και ό,τι λείπει δεν κλείνει - το ακριβώς αντίθετο από τον ΕΤ της Γιάννας. Αντιθέτως πουλήθηκε. Και μάλιστα ακριβά. Πουλήθηκε διότι αφενός είχε και έχει προοπτικές κερδοφορίας, αν δεν είναι ήδη κερδοφόρο, αφετέρου, όπως σωστά έγραψε η Ελευθεροτυπία με αφορμή το κλείσιμο του ΕΤ, η μετοχή ενός ΜΜΕ δεν αποτιμάται μόνο με λογιστικούς κανόνες, όπως κάθε άλλης εταιρείας. Και το ΘΕΜΑ είναι «εργαλείο». Σε μια εποχή όπου οι εφημερίδες έγραφαν και συνεχίζουν να γράφουν μόλις το 20% της αλήθειας, αποφεύγοντας να θίξουν, να χτυπήσουν, να κρίνουν, αυτή γράφει τουλάχιστον το 50%. Εκεί φτάσαμε βέβαια, να θεωρούμε ότι μια εφημερίδα είναι καλή όταν γράφει τουλάχιστον τη μισή αλήθεια. Ας σκεφτούμε όμως ξανά: τα τελευταία 4 χρόνια, ποιες αλήθεια αποκαλύψεις διαβάσαμε και πού; Το Βατοπαίδι; Το παραδικαστικό; Τις υποκλοπές; Τους Πακιστανούς; Το real estate Ρουσσόπουλου; Την αλματώδη αύξηση της δουλειάς της οικογένειας Βουλγαράκη - Πελέκη, πολύ προτού εμπλακεί η εθνική μας συμβολαιογράφος στο Βατοπαίδι; Το πιο σκληρό, αλλά και δίκαιο χτύπημα για τις πυρκαγιές της Πελοποννήσου; Ποιος διαμορφώνει κάθε Κυριακή την ατζέντα των ειδήσεων για όλη την υπόλοιπη εβδομάδα; Ας δούμε το πρωτοσέλιδο της φωτογραφίας: αποκάλυψη για τη Siemens, συνέντευξη με ειδήσεις (Ψωμιάδης), ανάλυση για τη φοροκαταιγίδα, δυο Life style θέματα επικαιρότητας, με Μάικλ Τζάκσον και 4 ελληνικούς γάμους, ένα στόρι για μια απαγωγή που διαλευκάνθηκε μόλις την Παρασκευή, αλλά και το κυριότερο: στα ίσια χτύπημα στην «αυτοκράτειρα» Γιάννα. «Η Μήδεια των Media - πώς κατάφερε να σπαταλήσει την περιουσία και το όνομα του Αγγελόπουλου», με μια φωτογραφία... τίτλο! Και όλα αυτά για ποια; Για την Αγγελοπούλου που κάποτε λέγεται ότι βοήθησε στην έκδοση της εφημερίδας, που λέγεται επίσης ότι ενδιαφέρθηκε για την απόκτηση του Θέματος την περίοδο της κρίσης, που λέγεται επίσης ότι ανέκαθεν είχε καλές σχέσεις με διευθυντές, εκδότες και ιδιοκτήτες της εφημερίδας - ίσως όχι όλους... «Μην ντρέπεσαι να γράφεις αυτά που οι άλλοι δεν ντρέπονται να κάνουν», λέει μια παλιά δημοσιογραφική παροιμία. Το ΘΕΜΑ δεν ντρέπεται, έστω και αν γράφει τα μισά, ή αν προτιμάτε, τα διπλάσια από τους άλλους. Γι' αυτό, παρά τα τραγικά λάθη στα οποία έχει υποπέσει στα μόλις 4 χρόνια κυκλοφορίας του, στο περίπτερο κάθε Κυριακή όλο και πιο πολλοί θα τη ζητούν. Γιατί, παραφράζοντας τη ρήση του συμβούλου του Κλίντον, Τζέιμς Καρβάιλ, «είναι η δημοσιογραφία, ηλίθιε»! Κακή, μέτρια, ροζ, αλήτισσα, σκληρή, ανελέητη, βρώμικη, μα στην τελική, δημοσιογραφία...
Το κανόνι του «Ελεύθερου Τύπου» άνοιξε την όρεξη και άλλων. Σχέδια και συζητήσεις για απολύσεις φαίνεται ότι επεξεργάζονται η «Καθημερινή», η ούτως ή άλλως αποδυναμωμένη «Απογευματινή», αλλά και ιδιωτικά κανάλια, όπως ο ΑΝΤ1, ενώ λέγεται ότι η ΙΜΑΚΟ μετά τα περισσότερα από 200.000 ευρώ τον μήνα που χάνει από το κλείσιμο του «ET Weekly» και την επαναφορά στο περίπτερο του «Esquire», βρίσκεται στο χείλος του γκρεμού, εάν δεν έχει βουτήξει ακόμα. Για τους έλληνες διευθυντές και ιδιοκτήτες των ΜΜΕ, έντυπων και ηλεκτρονικών, ο δημοσιογράφος και το έμψυχο δυναμικό γενικότερα είναι δευτερεύων στοιχείο, «πολυτέλεια» για την παραγωγή του ενημερωτικού προϊόντος. Το copy paste, το ίντερνετ ως βασικό εργαλείο «ρεπορτάζ» και το... mixed grill, ένας να κάνει πολλά, αρκούν για να εκτυπωθούν σελίδες ή να παραχθούν εκπομπές που θα λειτουργήσουν ως υποδοχείς διαφήμισης. Στην Ελλάδα αντιγράφουμε λάθος, ακόμα και τα προφανή. Διεθνώς τα μεγαλύτερα ΜΜΕ λειτουργούν συνδυαστικά σε σχέση με το διαδίκτυο και τις παραδοσιακές μέχρι σήμερα μορφές πληροφόρησης, αναπτύσσοντας παράλληλα τους τομείς. Στη χώρα μας αρκεί ένα blog... τρελαμένων αναγνωστών ή και δημοσιογράφων, όπως π.χ. το troktiko.blogspot.com, προκειμένου να βάλει... φωτιά στα σχέδια όλων των ΜΜΕ, όπως και να τους βάλει τα γυαλιά στο θέμα της ταχύτητας και της αμεσότητας στη διάδοση μιας είδησης. Ακόμα και τέτοια ενημερωτικά blogs όμως, «επενδύουν» στον άνθρωπο. Είτε αυτός λέγεται αναγνώστης είτε δημοσιογράφος είτε απλώς φίλος, ο άνθρωπος είναι εκείνος που μεταφέρει την είδηση, την άποψη, την ανάλυση. Και όμως, στα παραδοσιακά ΜΜΕ επιμένουν να κόβουν πρώτα από τον τομέα του ανθρώπινου δυναμικού, ζητώντας εργασιακές υπερβάσεις που τελικά υποβαθμίζουν την ποιότητα του παρεχόμενου υλικού, που τόσο βαυκαλίζονται ότι τους κάνει να διαφέρει από «ερασιτεχνικές» προσπάθειες.
Η ελληνική δημοσιογραφία έχασε μια μοναδική ευκαιρία να βγει πιο ενωμένη και δυναμική από ένα τεράστιο ναυάγιο, όπως αυτό του Ελεύθερου Τύπου. Αντί να κατεβάσει αμέσως τους διακόπτες, προχωρώντας σε απεργία διαρκείας σε όλα τα ΜΜΕ με ειδικές προϋποθέσεις, προτίμησε, όπως σωστά σημειώσατε τον στρουθοκαμηλισμό με τα οπίσθια εκτεθειμένα, ως συνήθως. Με επίκεντρο τον Ελεύθερο Τύπο και το λουκέτο, έπρεπε η ΕΣΗΕΑ να κηρύξει μια επιθετική απεργία διαρκείας, με εξίσο διαρκή συγκέντρωση - κατάληψη των γραφείων του, με απεργία όλων των τεχνικών στα κανάλια προκειμένου να μη μεταδίδεται καν πρόγραμμα και διαφημίσεις, αλλά μόνο ανακοινώσεις στο πλαίσιο της απεργίας, αλλά και συμβολική κατάληψη της ΕΡΤ για μετάδοση απεργιακού προγράμματος. Μόνο έτσι, σε ελάχιστες ώρες, οι εκδότες - επιχειρηματίες θα σερνόντουσαν στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων, όπως και η (φερόμενη ως) κυβέρνηση, προκειμένου να λυθούν όλα τα προβλήματα του ελληνικού Τύπου, από τα εργασιακά ως τα αμιγούς δημοκρατικής φύσης. Οι εκδότες - επιχειρηματίες ή κυριλέ βιτρινόβιοι αεριτζήδες, δίχως εκδοτική ή άλλη κουλτούρα, όπως στην περίπτωση των πρώην αφεντικών του ΕΤ, βλέποντας μια τόσο δυναμική αντίδραση σε ελάχιστες ώρες θα συμφωνούσαν στα περισσότερα των αιτημάτων, ενώ η γενική δημοσιογραφική απεργία, με τη μετάδοση μόνο απεργιακών ειδήσεων, θα έκανε τον γύρο του κόσμου ξεγυμνώνοντας την μπανανία της χώρας που θρυλείται ότι γέννησε τη Δημοκρατία, λίγες χιλιάδες χρόνια πριν την δολοφονήσει. Κάθε άλλη αντίδραση αποτελεί απλώς δολοφονία της δημοσιογραφίας, δίχως μάλιστα... προειδοποιητικό τηλεφώνημα προς τον πρόεδρο της ΕΣΗΕΑ. Δυστυχώς όμως χάθηκε ή χάνεται, η πιο μεγάλη ευκαιρία για ΑΛΛΑΓΗ στην ελληνική δημοσιογραφία τα τελευταία 30 χρόνια. Οι κρίσεις γεννούν τις ευκαιρίες και αυτή του ΕΤ θα μπορούσε να αλλάξει πραγματικά το τοπίο της ενημέρωσης στη χώρα μας, προς όφελος του πολίτη και της Δημοκρατίας.
Μια μνημειώδης γκάφα και μια αντρίκεια συγνώμη. Στη ζυγαριά φυσικά κερδίζει η πρώτη. Στην ουσία, το δύσκολο είναι η δεύτερη. Την περασμένη Κυριακή, το «ΒΗΜΑ», η «Ελευθεροτυπία» και το «Εθνος» δημοσίευσαν σε μέρος της Α' Εκδοσής τους ένα ρεπορτάζ για τη συνάντηση Καραμανλή - Ερντογάν στο περιθώριο των εγκαινίων για το νέο Μουσείο της Ακρόπολης. Τα εγκαίνια έγιναν, ο Ερντογάν δεν ήρθε και κατά συνέπεια καμία συνάντηση δεν έγινε με τον Ελληνα Πρωθυπουργό. Το διαδίκτυο και τα ενημερωτικά μπλογς ανέδειξαν το θέμα, στοχεύοντας κυρίως στο «ΒΗΜΑ», παρότι και τα τρία δημοσιεύματα απηχούσαν το ίδιο ύφος για το περιεχόμενο της συνάντησης και μιλούσαν για ψυχρότητα μεταξύ των «κουμπάρων». Από μια γκάφα εξάγεται και το συμπέρασμα της εγκυρότητας, θα μπορούσε κάποιος να σημειώσει. Αλλες προσδοκίες έχεις από τον «έγκυρο», άλλες από τον λιγότερο «έγκυρο». Ούτως ή άλλως πάντως, ο ΔΟΛ πάντα προκαλεί ίντριγκες και αντιδράσεις, περισσότερο από κάθε άλλο συγκρότημα στην Ελλάδα. Η αντρίκεια συγνώμη. Πιεζόμενος ίσως από το μέγεθος των αντιδράσεων, ή απλώς αντιλαμβανόμενος το μέγεθος της γκάφας, ο εκδότης του «ΒΗΜΑτος», Σταύρος Ψυχάρης, με δικό του σχόλιο πρώτα στο διαδίκτυο και μετά εντύπως, χαρακτήρισε «μνημειώδη» την γκάφα και εξήγησε τα «εσωτερικά» της δουλειάς, των εφημερίδων. Το λάθος δεν διορθώνεται αλλά η πρόβλεψη για να μην επαναληφθεί είναι επιβεβλημένη. Αυτό που κάποιος θα έπρεπε να σχολιάσει στο όλο θέμα, είναι το εξής ρεαλιστικό: ερχόταν ή δεν ερχόταν ο Ερντογάν, οι δημοσιογράφοι που καλύπτουν το Μαξίμου θα πληροφορούνταν το κλίμα της συνάντησης από εκείνες ακριβώς τις πηγές που πληροφορήθηκαν και το «μαϊμού» ραντεβού που οδήγησε στην γκάφα, τις διαρροές προ της συνάντησης δηλαδή. Ουδείς ή ελάχιστοι, μπορούν να διεισδύσουν στο αντίπαλο στρατόπεδο, του τούρκου ηγέτη, για να πληροφορηθούν τη δική του εκδοχή, διασταυρώνοντας τις πηγές τους. Επίσης, στη διεθνή διπλωματία αλλά σχεδόν και σε κάθε διμερή συνάντηση δίχως πολλούς παρισταμένους, ο Τύπος πάντα μαθαίνει όσα οι άλλοι θέλουν να τον πληροφορήσουν. Κατά συνέπεια, η είδηση που βγήκε από μια... μη είδηση, είναι ότι το κυβερνητικό επιτελείο ήθελε να διαρρεύσει ψυχρό κλίμα στην προγραμματισμένη συνάντηση Καραμανλή - Ερντογάν, είτε για λόγους ουσίας είτε για λόγους επικοινωνιακούς: είτε επειδή ήταν είτε επειδή έπρεπε να φανεί ότι ο έλληνας πρωθυπουργός είναι χολωμένος με τον κουμπάρο του για μια σειρά θεμάτων. Καταλήγοντας, η γκάφα έβγαλε είδηση, παρότι η εγκυμονούσα ειδήσεις συνάντηση, δεν πραγματοποιήθηκε. Το ότι κατεγράφη ως είδηση και ως συνάντηση, είναι σαφώς λάθος. Το ότι λόγω του λάθους, έγιναν γνωστές οι προθέσεις της ελληνικής κυβέρνησης έναντι της τουρκικής, έστω και για λαϊκή και εσωτερική κατανάλωση, είναι ακόμη σημαντικότερο από οποιοδήποτε ρεπορτάζ θα κάλυπτε την πραγματοποίηση της συνάντησης.
Αγνοια του αντικειμένου, νεο-πλουτίστικη λογική, πλαισίωση από κατ' επάγγελμα γλείφτες, πανάκριβες μεταγραφές, κανένα σχέδιο βασισμένο σε δημοσιογραφική λογική, εξαρτήσεις, ωραίο αμπαλάζ σε κενό από δώρο κουτί. Η συνταγή του «Ελεύθερου Τύπου» κάλλιστα μπορεί να διδάσκεται σε σχολές δημοσιογραφίας ως παράδειγμα προς αποφυγή. Και όμως, όλα άρχισαν υπό τις καλύτερες των προϋποθέσεων. Νέοι ιδιοκτήτες με πολλά λεφτά, φιλοδοξίες και όνειρα, ένας ισχυρός και αναγνωρίσιμος τίτλος, αίγλη από τον αέρα του 2004. Η μακιαβελική προτροπή να απομακρύνεις από το περιβάλλον σου όποιον σου μιλάει μόνο με καλά λόγια, δεν περιλαμβανόταν στις συμβουλές επικοινωνιακών στελεχών που πάντα αρεσκόταν να χρησιμοποιεί η κυρία Αγγελοπούλου. Στους Τράχωνες αρχικά και στο Μαρούσι στη συνέχεια, έγινε προσπάθεια να εφαρμοστεί η - κατά Γιάννα - πετυχημένη συνταγή του 2004. Ενα ολόκληρο επιτελείο συνεργατών, είτε της βασικής επικοινωνιακής ομάδας των Ολυμπιακών, είτε από το pay rol που τότε γέμιζε ατέλειωτες λίστες, μεταφέρθηκε στα δημοσιογραφικά γραφεία για να βγάλει εφημερίδα. Πέντε διευθυντές σε τρία χρόνια πέρασαν από την ηγεσία του «Ελεύθερου Τύπου». Οι περισσότεροι έφτασαν σε σημείο σύγκρουσης είτε με τους συμβούλους της Γιάννας, «άτυπο διευθυντήριο» τους χαρακτήριζαν, είτε με τον τότε art director της εφημερίδας που ήθελε να επιβάλλει τους δικούς του κανόνες οι οποίοι δεν ταίριαζαν με των διευθυντών. Οι σύμβουλοι της κυρίας απέτυχαν παταγωδώς και αυτό δεν χρειάζεται πλέον αποδείξεις. Ο art director πέτυχε απολύτως, παρουσιάζοντας ένα νέο, όμορφο, σύγχρονο και πρωτοποριακό προϊόν που απέσπασε διεθνή βραβεία. Αποχώρησε και αυτός πριν από μερικούς μήνες, έπειτα από την ανάληψη διευθυντικών καθηκόντων από τον κ. Σεραφείμ Κοτρώτσο. Η εικόνα της εφημερίδας ήταν πραγματικά καλή. Το περιεχόμενο όμως όχι. Είτε άναρχο, είτε αδόκιμο, είτε παλιακό σε νέο περιτύλιγμα. Ενώ ήθελες να την αγοράσεις για το στήσιμο και τις φωτογραφίες της, απογοητευόσουν από το γράψιμο, τη λογική, ακόμα και τις απόψεις που εκφράζονταν, αλλά και τη σταχυολόγηση της δημοσιογραφίας. Στην προσπάθεια εμπλουτισμού της εφημερίδας με ένθετα περιοδικά, που αποτελούν την κορυφή στις αναγνωσιμότητες αλλά και εξίσου κορυφαίο προϊόν προσέκλυσης υψηλού κόστους διαφήμισης, η Γιάννα και οι σύμβουλοί της, αποφάσισαν να κάνουν συμφωνίες με τον εκδότη Πέτρο Κωστόπουλο, ο οποίος ετοίμασε το ET Weekly και πρόσφατα, «ένθεσε» το Esquire. Αποτέλεσμα: ένα καχέκτυπο του Down Town κυκλοφορούσε κάθε Κυριακή με την εφημερίδα, μέσα μάλιστα σε μια συντηρητική εφημερίδα που σίγουρα είχε βαρεθεί ή αδιαφορούσε να διαβάζει life style θέματα για τη ζωή της Αγγελικής Δαλιάνη και του Χρήστου Λούλη, ή τουλάχιστον, μπορούσε ανάλογα ρεπορτάζ να βρει και αλλού. Οσο για το Esquire, τα 50.000 ευρώ που έδιναν κάθε μήνα στον Πέτρο Κωστόπουλο, αποτελούσαν σανίδα σωτηρίας για ένα περιοδικό το οποίο στα περίπτερα δεν κατάφερνε συχνά να ξεπεράσει τις 10.000 πωλήσεις πανελλαδικά. Την ίδια ώρα, επιτεύχθηκαν συμφωνίες με τους κ.κ. Μαμαλάκη και Πανόπουλο, ύψους αρκετών χιλιάδων ευρώ, προκειμένου να δημιουργηθούν έντυπα για την Κουζίνα και τα Ζώδια, την ώρα που αμφότερων την τέχνη, μπορούσε κανείς να τη βρει δωρεάν στο διαδίκτυο. Παρόλα τα εκατομμύρια που ξοδεύτηκαν, παρόλες τις προσπάθειες και την εφαρμογή των καλοπληρωμένων συμβουλών, η κυκλοφοριακή άνοδος και τα μεγάλα έσοδα δεν έρχονταν. Γιατί; Διότι εφαρμόζονταν ακριβώς αυτές οι καλοπληρωμένες συμβουλές, από ανθρώπους που ούτε ελληνική εμπειρία είχαν στις εκδόσεις, ούτε διεθνείς παραστάσεις φρόντισαν είτε να αποκτήσουν είτε να εφαρμόσουν... Αποτέλεσμα: η εφημερίδα με βάση την εικόνα της απευθυνόταν σε ένα νεανικό, φρέσκο κοινό, με θεματολογία και γραφή όμως, που μόνο συνταξιούχο 70άρη θα μπορούσε να συγκινήσει. Η «πετυχημένη συνταγή» του 2004, απέτυχε πλήρως. Ισως γιατί ουδέποτε ήταν πετυχημένη. Το περίφημο γραφείο Τύπου των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004, ουδέποτε επέδειξε επιτυχίες. Ο διεθνής Τύπος μας καθύβριζε ως την τελετή έναρξης - και μετά συνέχισε με αφορμή την υπόθεση Κεντέρη - Θάνου. Ο ελληνικός Τύπος βέβαια, σιωπούσε: τα Pay rol είχαν γεμίσει από δημοσιογράφους αλλά, δυστυχώς, και διευθυντές εφημερίδων. Απέμειναν τα δισεκατομμύρια ευρώ που κόστισε η Ολυμπιάδα, ένα αξεπέραστο ταλέντο που άκουγε στο όνομα Δημήτρης Παπαϊωάννου και το περίφημο ελληνικό φιλότιμο που έσωσε τους Αγώνες το 2004. Ακόμα και στο τέλος όμως, έλειπε το στυλ. Ο «Ελεύθερος Τύπος» έβαλε λουκέτο, δίχως την επίδειξη ίχνους τακτ και ανθρωπιάς. Οποια και αν είναι τα σχέδια του ζεύγους Αγγελόπουλου για το μέλλον, το παρόν τούς στιγμάτισε. Κάθε καράβι που ναυαγεί, είθισται ο καπετάνιος να το εγκαταλείπει τελευταίος. Οχι να πνίγει πρώτα όλο το πλήρωμα...
Από τα έδρανα της Βουλής, στις επάλξεις των εκδόσεων. Από το 2004, σε μια λιποθυμία εντός Πατριαρχείου. Οι φιλοδοξίες της Γιάννας Αγγελοπούλου ποτέ δεν είχαν οροφή. Η είσοδός της στον χώρο του Τύπου ήταν η φυσική συνέχεια της λάμψης και του προφίλ που χτίστηκε από την επιτυχία των Ολυμπιακών Αγώνων, με απώτερο στόχο κάτι ακόμη πιο λαμπερό και ουσιαστικό: την Προεδρία της Δημοκρατίας, την Πρωθυπουργία, πάντως κάτι περισσότερο από μια ταπεινή βουλευτική έδρα που είχε κερδίσει ως απλή Δασκαλάκη. Η λεζάντα ήταν εύκολη υπόθεση: τα εκατομμύρια του Θόδωρου Αγγελόπουλου προεξοφλούσαν μακράς διάρκειας παρουσία και αντοχή, σε μια ούτως ή άλλως ζημιογόνο «δουλειά», αυτή του εκδότη. Η συνταγή μεταφέρθηκε απ' ευθείας από το 2004. Ποιος είπε όμως ότι όποιος είναι καλός λομπίστας ή διαχειριστής των κρατικών κονδυλίων, θα γίνει απαραίτητα και καλός διευθυντής - εκδότης; Ο μοναδικός νεωτερισμός που έφερε η τρίχρονη παρουσία της στον ελληνικό Τύπο, ήταν ο προχωρημένος και σύγχρονος σχεδιασμός του φύλλου. Α, και η επιτομή ασέβειας προς το παρελθόν, όταν στις 23 Μαϊου 2007, αποφάσισε ότι η αρίθμηση μιας εφημερίδας που εκδόθηκε το 1983, θα άρχιζε από το «μηδέν». Ο σχεδιασμός σύντομα εγκαταλείφθηκε και ποτέ δεν ακολουθήθηκε από αλλαγή και στο στυλ γραφής, ρεπορτάζ και παρουσίασης - ανάδειξης - φιλοσοφίας των θεμάτων. Ολα υπό το βάρος εσωτερικών ερίδων, αλλά και διαγκωνισμού στελεχών και φιλοδοξιών για το πώς θα υπηρετηθεί μια «πολιτική γραμμή» που βόλευε αμφότερους, εκδότρια και δημοσιογράφους: τη μεν για τις φιλοδοξίες της, τους δε για το ευ ζην που πάντα φιλοδωρεί η εκάστοτε εξουσία. Ωσπου έφτασε το τέλος. Το φιλότιμο και ερωτευμένο πουγκί στέρεψε, υπόγειες συμφωνίες ενδέχεται να βρήκαν ανταπόκριση και οι τίτλοι έγραψαν «the end». Οχι και happy. Πεντακόσιοι εργαζόμενοι στον δρόμο, η μεγαλύτερη κρίση του ελληνικού Τύπου παρούσα και για την αντιγραφή... Γιάννα Αγγελοπούλου. Από την κορυφή του 2004, στη χαράδρα της κρίσης και της (απ)ανθρωπιάς να αφήνεις 500 οικογένειες δίχως δουλειά, διακόπτοντας τα ταπεινά όνειρα των περισσότερων - και όχι των golden boys. Πάνω σε ένα φθαρμένο Gucci, μέσα σε μια παλιακιά Luis Vuitton και με τη μουντζούρα ενός μισοσβησμένου Cohiba, ο «Ελεύθερος Τύπος» έκλεισε και η λαμπερή «σιδηρά Κυρία» έγινε μια κακομούτσουνη Θάτσερ, δίχως όμως τις προοπτικές της αγγλίδας τέως πολιτικού. Ή μάλλον μόνο με τη λέξη τέως...
Ο Juan Antonio Giner, επικεφαλής της INNOVATION, ήταν ο υπεύθυνος για τον ανασχεδιασμό του «Ελεύθερου Τύπου», ο οποίος σήμερα Δευτέρα, ανακοινώθηκε ότι κλείνει μετά από απόφαση των ιδιοκτητών του, Θόδωρου και Γιάννας Αγγελοπούλου. Ο Ισπανός δημιουργός πληροφορήθηκε την εξέλιξη, δήλωσε ότι ήταν «αναμενόμενη» και έγραψε ένα αποκαλυπτικό σχόλιο στο σάιτ του www.innovationsinnewspapers.com:
(Η μετάφραση από το mediablog.gr):
«Όπως σε κάθε ελληνική τραγωδία, οι επαγγελματικές μας προσπάθειες δεν ήταν αρκετές για μια αγορά, όπου κυριαρχούν η πολιτική, οι πολιτικοί και οι συνδεδεμένοι με την πολιτική εκδότες και δημοσιογράφοι. Μας είπαν ότι η νέα εφημερίδα θα είναι ανεξάρτητη. Το εκδοτικό και γραφιστικό μοντέλο έγινε άμεσα ένα υπόδειγμα μοντερνισμού και κέρδισε πολλά ευρωπαϊκά και παγκόσμια βραβεία σχεδιασμού. Οι έρευνες έδειξαν ότι οι νέοι αναγνώστες, οι γυναίκες και οι διαφημιστές, αγάπησαν το ET2 (ένθετο της εφημερίδας) που περιελάμβανε lifestyle ειδήσεις και ιστορίες. Όμως, το πρώτο μέρος της εφημερίδας ήταν πάντα βαρύ και βαρετό με άφθονες καθημερινές πολιτικές ειδήσεις. Η εφημερίδα είχε υπερβολικά πολλούς αρχισυντάκτες, συμπεριλαμβανομένου και του Λάμπρου Σμαϊλη, έμπιστου φίλου μας κατά τη διάρκεια της προετοιμασίας, που παραιτήθηκε μόλις λίγες ημέρες μετά την έναρξη. Ο Λάμπρος είχε δίκιο: η εφημερίδα δεν θα κατάφερνε να σπάσει το παραδοσιακό ελληνικό μοντέλο πολιτικών ειδήσεων. Αυτός και άλλα γενναία αρχισυντάκτες και ρεπόρτερ δεν θα μπορούσαν να τα βγάλουν πέρα με τη συνεχή παρέμβαση των δύο δημοσιογραφικά άσχετων και ανίκανων πολιτικών συμβούλων που αποπροσανατόλιζαν την εκδότρια. Ετσι, ύστερα από μια επένδυση εκατομμυρίων ευρώ, η εφημερίδα χάθηκε. Είναι δύσκολο να πιστέψει κανείς ότι τόσα πολλά χρήματα μπόρεσαν να επενδυθούν και να διαχειριστούν τόσο λάθος. Είπαμε από την αρχή ότι ο ET δεν έπρεπε να γίνει ένα πολιτικό project, αλλά ένα δημοσιογραφικό project με ανεξαρτησία και αξιοπιστία. Αυτή η συμβουλή έπεσε σε ώτα μη ακουόντων. Ασκούσαμε πίεση για αξιόπιστη ποιοτική δημοσιογραφία ,αλλά o λήθαργος των συντακτών πολιτικά καθοδηγούμενων αρχισυντακτών, οδήγησε στην εξαφάνιση ενός εντύπου με ένα μεγάλο concept και εκπληκτικό σχεδιασμό. Η Ελλάδα ωστόσο χρειάζεται ακόμη μια ανεξάρτητη, μοντέρνα εφημερίδα που να διοικείται από επαγγελματίες. Σήμερα, περισσότερο από ποτέ! Ο ET ξεκίνησε με αυτή την αποστολή, αλλά κατέληξε όπως και οι παλιές εφημερίδες στη χώρα αυτή: αναξιόπιστη, χωρίς αναγνώστες, χωρίς διαφημιζόμενους και χωρίς χρήματα. Όπως φαντάζεστε, εμείς και πολλοί από τους φίλους μας στον ET είναι πολύ λυπημένοι. Και να είστε σίγουροι: αυτό δεν είναι άλλο ένα θύμα της λεγόμενης κρίσης του τύπου. Αν υπάρχει μια αγορά που χρειάζεται μια καλή, επαγγελματική, κερδοφόρα και ανεξάρτητη εφημερίδα αυτή είναι η Αθήνα».
Με αφορμή ένα σύνθημα που είχε γραφτεί με μαρκαδόρο επάνω σε μια ξύλινη πόρτα, τα ξημερώματα της Παρασκευής η ομάδα Δ με τη συνδρομή και άλλων ειδικών δυνάμεων της Αστυνομίας, έκανε επέμβαση στο πάρκο Κύπρου και Πατησίων, που πριν από μερικούς μήνες διασώθηκε από τον Ομέρ Πριόνη - Δήμαρχο Αθηναίων, και συνέλαβε καμιά δεκαπενταριά πολίτες που βρίσκονταν εκεί, συν την πόρτα. Η επέμβαση έγινε προφανώς στο πλαίσιο των ερευνών για την τρομοκρατία, αλλά η αφορμή του συνθήματος στην πόρτα ήταν η σταγόνα που... ξεχείλισε το ποτήρι. Πληροφορίες από τη ΓΑΔΑ αναφέρουν ότι οι 15 πολίτες αφέθηκαν ελεύθεροι μετά από ταλαιπωρία ορισμένων ωρών, ενώ ακόμα κρατείται η... πόρτα. Το ρεπορτάζ αναφέρει ότι ανακρίθηκε από ειδικό κλιμάκιο της Αντιτρομοκρατικής, παρουσία εισαγγελέα και... κλειδαρά, ενώ η ΕΛΑΣ προσανατολίζεται στην επίκληση βοήθειας από το εξωτερικό και συγκεκριμένα κατατέθηκε αίτημα προς τη Σκότλαντ Γιαρντ για την αποστολή ειδικού και εξειδικευμένο... μαραγκού που θα συμμετάσχει στην ανάκρισή της. Εγκυρες πηγές από τη ΓΑΔΑ σημειώνουν ότι η πόρτα κρατά... την κλειδαριά της κλειστή, δεν δίνει ονόματα και διευθύνσεις ενώ το πόμολό της παραμένει γυαλιστερό παρά την πολύωρη ταλαιπωρία, κατόπιν φροντίδας φιλότιμων αστυνομικών οργάνων που πρόθυμα το... γυαλίζουν.
Τον έχουν χαρακτηρίσει «δεξιό», «εθνικιστή», «λαϊκιστή» και διάφορα άλλα παρόμοια. Σε μια κρίσιμη στιγμή που διάφοροι Χατζηγάκηδες, Σιούφες, Καραμανλήδες και Παναγόπουλοι, προσπαθούσαν να μας πείσουν ότι ο «(α)καταλληλότερος», μαζί με κάποιους... Φειδίες, Ικτίνους και Καλλικράτηδες, έφτιαξε την Ακρόπολη και τα έπινε με τον Περικλή, ο Αντώνης Σαμαράς έβγαλε το πιο απλό του πρόσωπο, του μέσου πολίτη. Με απλά λόγια είπε:
αρχικά «όχι» στην πρόταση των Βρετανών να δανείσουν για τρεις μήνες τα δικά μας μάρμαρα, παρότι το επικοινωνιακό επιτελείο του χοντρού Κωστάκη, θα το σκεφτόταν σοβαρά.
στη συνέχεια έγραψε όλους τους πραγματικούς εμπνευστές της μεγάλης ιδέας του Μουσείου.
και τέλος, την ώρα της ομιλίας του στα εγκαίνια, δεν κόλωσε να μιλήσει ξεχωριστά για το όραμα της Μελίνας.
Αν όλοι οι δεξιοί ήταν τόσο... σκληροί και κύριοι όπως ο Σαμαράς, τότε η χώρα μας θα πήγαινε πολύ καλύτερα. Αλλά αυτά είναι ψιλά γράμματα για Καραμανλήδες και Ντοράκια, όπως και για τους αμμόρφωτους παρατρεχάμενους που προσπαθούν να μας πείσουν ότι ο ήλιος βγαίνει από τη Δύση.
Η σχετική λίστα προκαλεί σε άλλους θυμηδία και σε άλλους θλίψη. Σε ένα γεγονός με παγκόσμιο αντίκτυπο, όπως τα εγκαίνια του Μουσείου της Ακρόπολης, οι επίσημοι προσκεκλημένοι περιορίστηκαν στους εξής: πρόεδρο Ευρωπαϊκής Επιτροπής (ο γνωστός Μπαρόζο δηλαδή), οι πρωθυπουργοί Βουλγαρίας, Σερβίας και Βοσνίας - Ερζεγοβίνης, ο σλοβάκος αναπληρωτής πρωθυπουργός, ο κουμπάρος Χριστόφιας και κάποιο στέλεχος του Κομμουνιστικού Κόμματος της Κίνας, δηλαδή ο κινέζος Μαϊλης. Ο Μπάρακ Ομπάμα έστειλε μια του γραφείου του - ευτυχώς είχε ελληνικές ρίζες -, ο «φίλος» Σαρκοζί ούτε την Κάρλα (αφού έχει πουλήσει πια τις φρεγάτες), η Μέρκελ τον πρέσβη της, ο Μπράουν ούτε ένα κομμάτι μάρμαρο, ο Μπερλουσκόνι ούτε μια... γκόμενα αντί αμοιβής. Ο δε «κουμπάρος» Ερντογάν, δήλωσε δημοσίως σε ανοιχτή συγκέντρωση... άρρωστος και ανέβαλε την άφιξή του - ευτυχώς δεν έστειλε τίποτε... F16 την ώρα των εγκαινίων. Η Ελλάδα του 2004, των Ολυμπιακών Αγώνων αλλά και της Ακρόπολης, δεν ευτύχησε στα εγκαίνια του νέου Μουσείου, να δει ούτε έναν υψηλό προσκεκλημένο των «μεγάλων δυνάμεων» στη λαμπρή τελετή. Είτε λοιπόν οι ξένοι αδιαφορούν για παράτες, τελετές και συμβολικά εγκαίνια, είτε απλώς έχουν καταλάβει ότι ένα ενσταντανέ δίπλα στον Κωστάκη τον Καραμανλή, δεν τους βοηθάει και πολύ. Εκτός εάν απλά οι δικοί μας είναι τόσο ανίκανοι να στείλουν σωστά και τις προσκλήσεις επειδή δεν έγραφαν... «ειδικού χειρισμού».
Η Ιστορία γράφεται από όποιον προλάβει, συνήθιζε να λέει ο Αδόλφος - ξέρετε ποιος. Στην Ελλάδα ισχύει και το εξής: Η Ιστορία (ξανα)γράφεται από αγχωμένους Δεξιούς. Αγχωμένους, διότι συνήθως μην έχοντας να επιδείξουν απτά πράγματα που για τους ιστορικούς του μέλλοντος αποτελούν επιστημονική τεκμηρίωση και γεγονός, επιχειρούν σε κάθε ευκαιρία να (ξανα)γράψουν την Ιστορία με τους δικούς τους όρους. Το τελευταίο... επίτευγμά τους ήταν η ιστορία με το Μουσείο της Ακρόπολης, που ενώ όλος ο κόσμος γνωρίζει ότι αποτέλεσε κυρίως πρωτοβουλία της αείμνηστης Μελίνας Μερκούρη, αλλά και όνειρο ζωής, εκείνοι μόνο που δεν... αφαίρεσαν τελείως το όνομά της από τη σχετική λίστα. Αναφέροντας μόνο τους Καραμανλήδες, θείο και ανιψιό, επιχείρησαν ξανά να εκμεταλλευτούν επικοινωνιακά και ψηφοθηρικά ένα γεγονός πάνω από κόμματα, πρόσωπα και σκοπιμότητες, ένα γεγονός αμιγώς ελληνικό με παγκόσμιο αντίκτυπο. Η Ελλάδα γνωρίζει ότι οι Καραμανλήδες, θείος και ανιψιός, ανέκαθεν αρέσκονταν στις κατασκευές. Μόνο που το Μουσείο της Ακρόπολης δεν χτίστηκε με αντιπαροχή...
«Οι φλόγες στον Υμηττό πλησιάζουν σπίτια, γλείφοντας τις αυλές τους». Πρώτο κρατούμενο. «Οι κάτοικοι του Αγίου Παντελεήμονα διαμαρτύρονται για την πληθώρα μεταναστών που μένουν στην περιοχή». Κρατούμενο δεύτερο. Ο Κένεντι, αν δεν κάνω λάθος, είχε πει το εξής: «Μη ρωτάς τι κάνει η πατρίδα για σένα. Ρώτα τι κάνεις εσύ γι' αυτή». Δυο απλά ερωτήματα αρκούν για να καταδείξουν το μέγεθος του προβλήματος αλλά και τους ενόχους. Πρώτο: τι καθεστώς έχουν αυτά τα σπίτια στον (κάθε Υμηττό); Είναι σπίτια σε χώρο όπου κάποτε, πρόσφατα, ήταν δάσος που κάηκε; Είναι νόμιμα ή νομιμοποιημένα αυθαίρετα; Προήλθαν από νόμιμη ένταξη στο Σχέδιο Πόλης, ή είναι αποτέλεσμα μακροχρόνιων διεκδικήσεων συνεταιρισμών και κάποιων... τυχαίων πυρκαγιών; Δεύτερο: Τα σπίτια όπου μένουν οι λαθρομετανάστες του Αγίου Παντελεήμονα, ποιον ακριβώς έχουν ιδιοκτήτη; Ποιος τα νοίκιασε σε αυτούς τους «κακούς» και «βρώμικους» τύπους από Αφγανιστάν, Ιράκ, Σομαλία κλπ., με αποτέλεσμα εμάς τους φιλήσυχους «νοικοκυραίους» να μας αναγκάζουν να κλείνουμε με λουκέτα την παιδική χαρά για να μην τη μολύνουν τα παιδιά τους; Ακόμα χειρότερα, το τρίτο ερώτημα: ποιος ακριβώς ευθύνεται για το σάπιο πολιτικό σύστημα της εποχής μας, αλλά και για την παραμονή στην εξουσία μιας αποδεδειγμένα ανίκανης κυβέρνησης; Ποιος τους ψηφίζει; Ο Πρετεντέρης και ο Νικολακόπουλος; Μόνο;
Οποιοσδήποτε παρακολούθησε σήμερα κυβερνητικά στελέχη στα τηλεοπτικά δελτία ειδήσεων, είναι σχεδόν απίθανο να μην ανατρίχιασε. Όχι από περηφάνια αλλά από φόβο. Μεγαλοστομίες τυπικές και κλισέ του τύπου «η Δημοκρατία αντιστέκεται» και «ο φόβος δεν πρέπει να περάσει στην κοινωνία». Οι περισσότεροι δε τα έλεγαν με εμφανώς φοβισμένα μάτια, ενώ άλλοι με την τυπική απάθεια της καθημερινότητας. Business as usual. Ανίκανοι να προσεγγίσουν την πραγματικότητα, έστω και κατά τύχη, να αναλύσουν κάπως, έστω στοιχειωδώς σοβαρά, τα φαινόμενα που ξεπηδούν, είτε πρόκειται για τη λαθρομετανάστευση είτε για την τρομοκρατία, όταν δεν μπορούν να τα ρίξουν στους προηγούμενους το ρίχνουν στα ευχολόγια. Το πρόβλημα δεν είναι ότι στην κυβέρνηση βρίσκεται το κόμμα της Νέας Δημοκρατίας. Το πρόβλημα είναι ότι αυτό το μόρφωμα δεν είναι καν κυβέρνηση. Απουσία πολιτικής σκέψης, ανάλυσης, παραστάσεων και πολιτικού λόγου σοβαρού και προβληματισμένου. Αντίθετα, παρουσία εξουσίας, γάντζωμα στην καρέκλα και προσπάθεια επικοινωνιακής διαχείρισης και μόνο των γεγονότων, επιπέδου αποφοίτων τρίτης Δημοτικού. Όσο πιο γρήγορα καταλάβουμε όλοι την επικινδυνότητά τους και τη φτώχεια φαιάς ουσίας και πολιτικής σκέψης, τόσο περισσότερα μπορούν να διασωθούν. Όχι επειδή οι άλλοι είναι καλύτεροι, αλλά επειδή δεν είναι τόσο ανίκανοι και επικίνδυνοι...
Ξυπνάς ένα πρωϊ, κρυφοκοιτάς από τη μισάνοιχτη πόρτα το παιδί σου που κοιμάται ήσυχα, χαμογελάς, παίρνεις τα κλειδιά και φεύγεις. Στον δρόμο αγοράζεις έναν καφέ, φτάνεις, καλημερίζεις τους προηγούμενους και αναλαμβάνεις το πόστο σου. Δευτερόλεπτα μετά, 24 σφαίρες σβήνουν τα πάντα. Στο όνομα τίνος; Στο όνομα μιας ανώμαλης και σχιζοφρενικής «επανάστασης», από περίπου βολεμένα παιδάκια, σαν κι αυτά της 17 Νοέμβρη, που με τη δύναμη ενός όπλου που βρίσκεις παντού, εξασφαλίζουν άνετη ζωή μέσα από ληστείες τραπεζών, ή αφανών χρηματοδοτών και το παίζουν αρσενικοί τιμωροί κάθε τελευταίου οικογενειάρχη μπατσάκου. Το μήνυμα δεν είναι καν συμβολικό σαν την πρώτη διδάξασα 17Ν. Το αίμα, χύμα, εν ψυχρώ, κόκκινο και ζεστό, χυμένο με μένος, μόνο επαναστατικά ρίγη δεν προκαλεί στον μέσο πολίτη. Και ο συμβολισμός της αστυνομικής στολής, δημιουργεί το αντίθετο από το προσδοκώμενο(;). Πίκρα για τον άτυχο οικογενειάρχη, που ως τελευταίος τροχός της αμάξης, πληρώνει... τι άραγε; Και τι συμβολίζει; Το βαθύ και σάπιο κράτος που πνίγει τα δικαιώματα και τα όνειρα των πολιτών; Τρίχες. Σαν κι αυτές που ψάχνει η Αστυνομία για να ανακαλύψει το DNA των ψευτο-τρομοκρατών. Δυστυχώς, ακόμα και η «τρομοκρατία» στην Ελλάδα έχει όλη την παθογένεια των υπόλοιπων «θεσμών» του ελληνικού κράτους. Αν δεν είναι υποκινούμενη...
Σύμφωνα με την ηγεσία του υπουργείου Εσωτερικών (και Δημοσίας Τάξης), η Ελλάδα δεν νοίκιασε νωρίς τα ούτως ή άλλως πανάκριβα πυροσβεστικά ελικόπτερα, διότι «τον Μάιο είχαμε βροχές», όπως δήλωσε ο επί της τάξης (αν και αναπληρωτής), Χρήστος Μαρκογιαννάκης. «Να μην χρεώνουμε άδικα κάποιες δεκάδες χιλιάδες ευρώ ημερησίως τον έλληνα πολίτη», συμπλήρωσε. Ευτυχώς που δεν... μας έκλεισε το μάτι και δεν είπε «πονηρούληδες, για σας φροντίζουμε». Σύμφωνα με την ηγεσία του υπουργείου Εσωτερικών (και Δημοσίας Τάξης), στην Ελλάδα τον Μάιο, ίσως δε και τον Ιούνιο, επικρατεί η εποχή των... Μουσώνων, με τροπικές καταιγίδες και χαμηλές θερμοκρασίες που δεν ευνοούν την ανάπτυξη πυρκαγιών. Οι άνθρωποι αυτοί, είναι ικανοί, μες στην ανικανότητά τους, να βάψουν... μαύρους τίποτε λαθρομετανάστες ή κομματόσκυλα και προμηθεύοντάς τους καρύδες με κομμένη τη μια άκρη, να προσπαθήσουν να μας πείσουν ότι βρισκόμαστε κοντά στον Ισημερινό. Στο απλό ερώτημα ενός ζαλισμένου πολίτη, γιατί ενώ είμαστε χώρα της Μεσογείου, με δάση (όσα άφησαν), ακόμα ενοικιάζουμε έναντι «κάποιων χιλιάδων ευρώ ημερησίως» ελικόπτερα ιδιωτικών εταιρειών (στις οποίες χρωστάμε εκατομμύρια), αντί να τα αγοράσουμε, θα μπορούσε κάποιος να απαντήσει πειστικά;
υγ. Στις πυρκαγιές της Ηλείας, ανώτατος αξιωματικός της Πυροσβεστικής είχε πει ξεκάθαρα στην ομήγυρή του: «είναι ανίκανοι και επικίνδυνοι, επειδή ακριβώς δεν γνωρίζουν το πόσο ανίκανοι είναι». Για πόσο ακόμα και σε πόσα ζητήματα θα επιβεβαιώνεται;
Το παρόν κείμενο είναι σχόλιο σε άρθρο του κ. Αρη Τερζόπουλου στο klik.gr, τεύχος 13, με τίτλο «Το μετέωρο βήμα του ΔΟΛ».
Στη διεύθυνση http://www.klik.gr/magazine/13/το-μετέωρο-βήμα-του-δολ
Η "φωτογραφία" επίσης εκλάπη από το ίδιο άρθρο.
Αγαπητέ κύριε Τερζόπουλε. Όντας άνθρωπος με πονοκεφάλους, ούτως ή άλλως, στα κείμενά σας πάντα έβρισκα το αντίδοτο. Αν αυτό είναι τελικά η ομοιοπαθητική, μόνο η επιστήμη το γνωρίζει. Με αφορμή το σχόλιό σας για τον ΔΟΛ και το μετέωρο βήμα του, δίχως να διαφωνώ επί της ουσίας του, απομόνωσα μια φράση σας που ακούγεται συχνά - πυκνά το τελευταίο διάστημα, αν όχι χρόνια. Ο λόγος για τις προβλέψεις περί 20 χρόνων ζωής των έντυπων εκδόσεων. Κατ' αρχάς, παρότι άνθρωπος που όταν δεν μυρίζει το χαρτί είμαι σίγουρος ότι αποκτάτε πονοκέφαλο, υποτιμάτε εμάς τους +30, που καλώς ή κακώς μάθαμε και εθιστήκαμε σε αυτή τη μορφή ενημέρωσης και αυτόν τον τρόπο ανάγνωσης. Σε 20 χρόνια από σήμερα θα είμαστε μόλις 55 ετών, για να παραφράσουμε το άλλοτε «θείο τέκνο», άρα, πολύ μικροί για να αποσυρθούμε από το «δυναμικό αγοραστικό κοινό» και πολύ μεγάλοι προκειμένου να μπορούμε ακόμα να ξημεροβραδιαζόμαστε μπροστά στην οθόνη ενός υπολογιστή. Επίσης, όσο ειρωνικό κι αν ακουστεί, ο επιστήμων που θα ανακαλύψει τη συσκευή η οποία διαβάζεται στην τουαλέτα, όσο εύκολα και άνετα σε συντροφεύουν οι εφημερίδες και τα περιοδικά, σαφώς θα πλουτίσει και εξίσου σίγουρα θα δικαιώσει τις προβλέψεις (σας).
Στο θέμα μου τώρα, για να μην σας προκαλέσω εξίσου πονοκέφαλο. Νομίζω ότι και εσείς, ένα αναγνωρισμένα προοδευτικό μυαλό, δεν έχετε αποκωδικοποιήσει ακόμα σωστά τα σημεία των καιρών, τα οποία κατά την ταπεινή μου γνώμη είναι το εξής ένα: στην Ελλάδα, δυστυχώς, οι εφημερίδες και τα περιοδικά πεθαίνουν όχι λόγω του ίντερνετ αλλά εξαιτίας της τηλεόρασης. Και κυρίως επειδή αποφάσισαν πως για να αντιμετωπίσουν την τηλεόραση πρέπει να γίνουν... σαν κι αυτή. Ομοίως, η τηλεόραση επειδή διαπίστωσε ότι κατά τα πρώτα χρόνια δεν είχε την απαραίτητη διείσδυση, κυρίως στο θέμα της πολιτικής παρέμβασης, αποφάσισε να γίνει... εφημερίδα και, λιγότερο, περιοδικό. Παρακολουθούμε λοιπόν σήμερα το εξής οξύμωρο: τα τηλεοπτικά δελτία ειδήσεων είναι κυρίως «εφημερίδες» μετάδοσης σχολίων (μέσω των «παραθύρων») και λιγότερο καλής, εντυπωσιακής έστω εικόνας, ενώ οι εφημερίδες έχουν γίνει τηλεγραφικές, σε σημείο ακόμα και εμάς τους πιστούς εραστές του μελανιού και του χαρτιού, να μην μας συγκινεί η καθημερινή αγορά τους, διότι δεν θα κερδίζουμε τίποτε περισσότερο από όσα έχουμε ήδη μάθει από το ίντερνετ, το ραδιόφωνο, τις λίγες ειδήσεις της τηλεόρασης ή και τα ενημερωτικά free press που κυκλοφορούν στο Μετρό και στους φούρνους.
Στη δημοσιογραφική πιάτσα, απ' ότι φαίνεται, το μήνυμα που ήρθε από το εξωτερικό ελήφθη, ω τι έκπληξη, με λάθος (πάλι) τρόπο. Σύντομα κείμενα και φωτογραφίες εντυπωσιακές, ήταν το μήνυμα, για μέσα όμως που απευθύνονταν στη γρήγορη καθημερινότητα του πολίτη. Στην Ελλάδα, αντίθετα, παρακολουθούμε τις εφημερίδες να αναλώνονται σε δημοσίευση φωτογραφιών δίχως ουσία (π.χ. κεφάλι Καραμανλή στις δηλώσεις του, δίχως καμία φωτογραφική ή ειδησεογραφική αξία) και οι μόνες άξιες λόγου φωτογραφίες προέρχονται από τις διεθνείς στήλες, δηλαδή από πρακτορεία.
Ακόμα χειρότερα: δεν υπάρχει καθημερινή εφημερίδα που θα αντέχει να διαβαστεί περισσότερο από 10 λεπτά ημερησίως, από έναν άνθρωπο που στοιχειωδώς ενημερώνεται από άλλα Μέσα και έχει έναν μέσο νου απορρόφησης και κατανόησης όσων διαβάζει.
Στον αντίποδα (α): οι κυριακάτικες εφημερίδες, που περιέχουν εκατομμύρια λέξεις αν λάβουμε υπόψη το μέγεθός τους, τα ένθετά τους κτλ. συνεχίζουν να σημειώνουν καλές πωλήσεις. Εάν έλειπε και ο αστείος ανταγωνισμός, που ορισμένες φορές πάντως προσφέρει έσοδα, μέσω dvd και προσφορών, θα αποδεικνυόταν ακόμη καλύτερα του λόγου το αληθές. Σημειωτέον ότι κατά την ταπεινή μου γνώμη η Κυριακή είναι η μικρότερη μέρα της εβδομάδας για τον 'Ελληνα, αν λάβουμε υπόψη μας ότι κοιμάται περισσότερο, πηγαίνει βόλτα με την οικογένεια, γήπεδο, παρακολουθεί μπάλα, πάει για καφέ, φαγητό, μπάνιο κλπ.
Στον αντίποδα (β): οι περισσότερες μεγάλες, σοβαρές και αξιόπιστες ξένες εφημερίδες, πλην των ταμπλόιντ, παρουσιάζουν έναν διαφορετικού είδους σχεδιασμό. Κείμενα «σεντόνια», αναλύσεις, απόψεις, φωτογραφίες ξεχωριστές που δίνουν με μια ματιά και την είδηση, έρευνες και ρεπορτάζ αποκλειστικά και όχι αναπαραγωγή ενός πεντάλεπτου δελτίου ειδήσεων ραδιοφωνικού σταθμού.
'Ενα παράδειγμα: σε περιπτώσεις σεισμών, λοιμών, καταποντισμών, ναυαγίων, ροζ σκανδάλων (Ζαχόπουλου) κλπ, οι πωλήσεις των εφημερίδων γνωρίζουν άνοδο. Στην Ελλάδα. Γιατί; Γιατί αφενός υπάρχει διακύβευμα να προσελκύσει κόσμο, αφετέρου, οι ίδιες, οι περισσότερες, προσαρμόζονται και περιέχουν ύλη «διαβαστερή», πολλές σελίδες, ξεχωριστά πράγματα απ' όσα παρουσιάζονται σε ένα δελτίο ειδήσεων.
Τι κάνουν λάθος λοιπόν οι ελληνικές εφημερίδες; Προσπαθώντας να ανταγωνιστούν την τηλεόραση, απλώς αντιγράφουν τον ρόλο της. Το ίδιο συμβαίνει σήμερα και με το διαδίκτυο. Οι εφημερίδες δημιουργούν σάιτ με το υλικό της έντυπης έκδοσής τους, με μόνη προσθήκη την (ψευτο)online και (ψευτο)24ωρη ενημέρωση, όταν ένα μπλογκ δημοσιογράφων (troktiko), είναι ικανό να τους ξεπεράσει και κλικ, αποκάλυψη, ταχύτητα, είδηση και, φυσικά, σχολιασμό.
Συμπέρασμα: μέλλον υπάρχει ακόμα στον έντυπο Τύπο. Ο αναγνώστης που επιθυμεί να διαβάζει ξαπλωμένος, ή στην... τουαλέτα (αλήθεια, έχετε κάνει ποτέ κάποια έρευνα επί τούτου;), στην παραλία, στο επίπεδο γραφείο του και όχι στο λάπτοπ, ο αναγνώστης που έχει ένα επίπεδο και θέλει εγκυρότητα, ομορφιά, στυλ και αποκαλυπτική γραφή και άποψη, δεν θα εκλείψει ποτέ. Σαφώς υπάρχει έλλειμμα στη νέα γενιά, καθώς τα τελευταία δέκα χρόνια δεν έχουν δημιουργηθεί νέοι αναγνώστες. Ποτέ δεν είναι αργά όμως. Αρκεί στις ελληνικές εφημερίδες να επικρατήσουν πιο φρέσκα, σύγχρονα και δημιουργικά μυαλά, που θα μπορέσουν να φέρουν την αλλαγή, μέσω της ουσιαστικής επιστροφής στο κλασικό. Δηλαδή... μάλλον θα δικαιωθείτε, αλλά, επιτρέψτε μου, όχι για τους λόγους που αναφέρετε.
υγ. Ξεχωριστής ανάλυσης είναι το κομμάτι τού τι γράφεις, αλλά τότε θα επέτεινα τον πονοκέφαλο - όλων μας. Γνωρίζετε καλύτερα από όλους μας ότι το «ΚΛΙΚ» του... τότε, αλλά και κάποια άλλα περιοδικά (και εφημερίδες) του πρόσφατου παρελθόντος, δεν υπάρχουν πια ούτε ως κακές αντιγραφές. 'Αντε να βάλουμε λίγο Τσαγκαρουσιάνο μέσα και λίγο από την πρώτη περίοδο του Nitro (συγνώμη), ίσως και - σε άλλο σίγουρα επίπεδο - το Free της πρώτης περιόδου. Μετά από αυτά υπάρχει... το χάος. Στις εφημερίδες βασιλεύει το «νόμος είναι το δίκιο (ή ο φίλος) του εκδότη». Το «μη γράφεις» είναι απείρως συχνότερο από το «γράψε».
Γιατί λοιπόν κάποιος να δώσει Χ ευρώ να αγοράσει ένα τίποτα; Και γιατί δεν βρίσκεται κάποιος που θα φτιάξει από το τίποτα κάτι που θα αξίζει ΧΧΧ ευρώ;
Με εκτίμηση
'Ενας παλιός αναγνώστης, νέος "συνάδελφος" ταξιδιώτης και μελλοντικός ιδιοκτήτης αγροκτήματος.
Υγ2 Το κείμενο είναι ακριβώς 1.000 λέξεις. Τελείως τυχαία.
Είναι ιδιαίτερα ελπιδοφόρο το γεγονός ότι αμέσως μετά τις Ευρωεκλογές, το Μαξίμου, ο Προκόπης και ο (φερόμενος ως) Πρωθυπουργός, αποκωδικοποίησαν τόσο γρήγορα το μήνυμα της κάλπης: η κουκούλα, τα καρτοκινητά και βεβαίως - βεβαίως (για κάθε δεξιό που σέβεται τον εαυτό του) οι λαθρομετανάστες, είναι τα πραγματικά μεγάλα προβλήματα της ελληνικής κοινωνίας και οφείλουν, ως Κυβέρνηση (λέμε τώρα), να τα αντιμετωπίσουν. Σε περίπτωση μεγαλύτερης ήττας, ή και αποχής, ας θεωρούμε σίγουρο ότι ο (φερόμενος ως) Πρωθυπουργός θα προχωρούσε τις μεταρρυθμίσεις του και στην αλλαγή προπονητή στον Παναθηναϊκό, σε αυξήσεις 1 (ενός) ευρώ στους μισθούς των 700, για να μη συμπεριλαμβάνονται στην περιβόητη «γενιά των 700» και στην απαγόρευση του facebook στους χώρους εργασίας. Αμήν...
Από μια κυβέρνηση που δεν δίστασε να κάνει λαθροχειρία σε ψηφοφορία της Βουλής, όλα τα περιμένει κανείς. 'Οπως το αποψινό... θαύμα: Να διαχειριστεί «επικοινωνιακά» (επίσης με Βατερλό) την κορυφαία στιγμή της Δημοκρατίας, τις εκλογές. Τι έκαναν απόψε; Διοχέτευαν στα κεντρικά της Singular, που ήταν συνδεδεμένα με τα κανάλια, πρώτα όλα τα υπόλοιπα τμήματα της Επικράτειας και μετά της Β' Αθηνών, που αποτελεί λόγω πληθυσμού και ψηφοφόρων, τον καθοριστικό παράγοντα κάθε εκλογής. Ετσι, μετά την πρώτη ψυχρολουσία των Exit polls, στο... prime time, δηλαδή μεταξύ 20.00 και 23.00, οι τηλεοράσεις όλες έπαιζαν διαφορά ύψους 2 και 2,2% μεταξύ ΠΑΣΟΚ και Νέας Δημοκρατίας. Αποτέλεσμα: η γνωστή αλαζονική έπαρση κυβερνητικών παραγόντων αλλά και ένας άνετος Πρωθυπουργός που έβγαλε τον λόγο του με μικρή, σχεδόν αναστρέψιμη διαφορά. 'Ολως τυχαίως, μετά το τέλος του μηνύματος του Καραμανλή, οι... μετρητές άλλαξαν και ενώ βρισκόμασταν ήδη στο 65% των καταμετρημένων τμημάτων της Επικράτειας, η διαφορά άρχισε να ανεβαίνει με ταχύτητα... αντλίας βενζίνης, ξεπερνώντας μετά το 85% των τμημάτων το 4%. Σε όλες τις προηγούμενες εκλογικές αναμετρήσεις, από τη δεκαετία του 1980 και μετά, με πολύ λιγότερα μέσα, αποτέλεσμα εκλογών βγάζαμε με καταμετρημένο, από το υπουργείο Εσωτερικών, μόλις το 10% των τμημάτων της Επικράτειας. Στην Ελλάδα της Νέας Δημοκρατίας, έπρεπε να φτάσουμε στο 100% για να βγάλουμε το τελικό αποτέλεσμα της διαφοράς. Ποιος είπε ότι οι θεσμοί είναι όρθιοι ακόμα;
υγ. Είναι σχεδόν δεδομένο το ποιος φταίει για αυτή την εικόνα: η... κρατική μηχανή, «αυτός ο μεγάλος ασθενής», όπως είπε και ο Πρωθυπουργός μας σήμερα...
Η ανεξάρτητη και αδέκαστη και αμόλυντη και αδιάφθορη Δικαιοσύνη, του κ. Σανιδά και της παρούσας κυβέρνησης, θα ήταν πολύ θεμιτό να απαντήσει στους Ελληνες πολίτες στο εξής ερώτημα: πώς και γιατί η σύζυγος και τα παιδιά του κ. Καραβέλα, φυγόδικου πρώην στελέχους της Siemens, τελούν υπό προφυλάκιση και περιοριστικούς όρους, τους απαγορεύεται να κατοικούν στο ίδιο σπίτι(!) και τους επιβλήθηκε υψηλότατη εγγύηση την ώρα που οι τραπεζικοί λογαριασμοί τους παραμένουν «παγωμένοι», ενώ την ίδια ώρα, η σύζυγος, τα παιδιά και οποιοσδήποτε άλλος συγγενής του κ. Χριστοφοράκου, επίσης πρώην στελέχους της Siemens και εξίσου φυγόδικου, βρίσκονται εκτός φυλακής, με μη «παγωμένους» τραπεζικούς λογαριασμούς και μπορούν να συνομιλούν το ένα μέλος της οικογένειας με το άλλο; Επίσης, δίχως ιδιαίτερες νομικές γνώσεις καταννοεί κανείς το εξής παράδοξο: γιατί κατηγορούνται οι δυο φυγόδικοι αλλά και η οικογένεια Καραβέλα για «ξέπλυμα βρώμικου χρήματος»; Εξέτασε ο κ. ανακριτής Ζαγοριανός και, κυρίως, ο προϊστάμενός του, κ. Σανιδάς, τα πόθεν έσχες και τις φορολογικές δηλώσεις των κ.κ. Χριστοφοράκου και Καραβέλα; Η ανεξάρτητη και αδέκαστη και αμόλυντη και αδιάφθορη Δικαιοσύνη, του κ. Σανιδά και της παρούσας κυβέρνησης, οφείλουν απαντήσεις. Διότι σε κάθε άλλη περίπτωση, η διαφορά αντιμετώπισης των δυο οικογενειών, θα εκτιμηθεί ως εξής από τον απλό, ακομμάτιστο και ελεύθερα σκεπτόμενο έλληνα πολίτη: μήπως επειδή ο κ. Καραβέλας «λάδωνε» μόνο επί ΠΑΣΟΚ, ενώ τα... λάδια του κ. Χριστοφοράκου έχουν πιάσει και τις κυβερνήσεις της Νέας Δημοκρατίας μετά το 2004;
Αποκάλεσε «παραπλανηθέντες» τους υπουργούς του Βατοπεδίου. Έδιωξε τον αρειοπαγίτη που ψήφισε κατά της ένστασης του Αχιλλέα Καραμανλή για την έδρα των Σερρών. Εξανάγκασε σε παραίτηση δυο εισαγγελείς που σκόνταψαν σε πολιτικές ευθύνες και, ως εκ του Συντάγματος όφειλαν, θέλησαν να στείλουν αμελητί στη Βουλή τη δικογραφία. Ποιος είπε ότι οι μέθοδοι της αυτού εξοχότις, κ. Σανιδά, είναι περιορισμένοι; Επιτρέπει σε λειτουργό της Δικαιοσύνης να ζητά, να απαιτεί απολογίες κατηγορουμένων προτού αυτοί λάβουν γνώση της δικογραφίας. Δικαστικό συμβούλιο δικαιώνει τους κατηγορούμενους και ο ίδιος ο κ. Σανιδάς, αφού άλλος λειτουργός αρνείται, ασκεί έφεση κατά της απόφασης. Επιτρέπει σε λειτουργό της Δικαιοσύνης να προφυλακίζει οικογένειες για τις (δεδομένες) ευθύνες του μπαμπά, επιδιώκοντας εκβιασμό για την επιστροφή του. Στον επόμενο τόνο, ο κ. Σανιδάς δεν αποκλείεται να μας συλλάβει όλους επειδή δεν ψηφίζουμε Κωστάκη Καραμανλή, ή να αναλάβει ο ίδιος τις τύχες της χώρας που βρίσκεται προ «κομμουνιστικού κινδύνου». Η ζυγαριά της Δικαιοσύνης δεν γέρνει απλώς. Χάλασε εντελώς από τον Σανιδά και τους ομοίους του αλλά και από την πλειοψηφία των δικαστών που δεν αντιστέκονται σθεναρά και δημόσια...
Σε οποιοδήποτε χωριό της Ρούμελης, κάθε ηλικιωμένος θα σου απαντήσει με τον ίδιο τρόπο: κατά τη διάρκεια της Κατοχής, όταν οι αντάρτες του Άρη έπλητταν γερμανικούς στόχους, τα κατοχικά στρατεύματα τιμωρούσαν το χωριό απ' όπου εκτιμούσαν ότι προήλθε το χτύπημα. Με συνοπτικές διαδικασίες, άνδρες κάθε ηλικίας συλλαμβάνονταν και εκτελούνταν στην πλατεία του χωριού προς παραδειγματισμό. Εξήντα χρόνια μετά, στην Ελλάδα γινόμαστε μάρτυρες παρόμοιας πρακτικής από την ελληνική Δικαιοσύνη - του κυρίου Σανιδά, βεβαίως - βεβαίως, γιατί δεν είναι όλοι ίδιοι. Ο μπαμπάς γίνεται φυγάς για να μη στηθεί στο... απόσπασμα την ώρα που εκείνοι τους οποίους λάδωσε έχουν ήδη βγει... λάδι, μετά παραγραφής και η «εκνευρισμένη» για την ξεφτίλα της Δικαιοσύνη (του Σανιδά) εκδικείται: συλλαμβάνει τα παιδιά και τη γυναίκα του για «συνέργεια σε ξέπλυμα βρώμικου χρήματος», επειδή ήταν συν-δικαιούχοι σε λογαριασμούς του φυγά κατηγορούμενου. Η θεωρία της οικογενειακής ευθύνης, εξήντα χρόνια μετά την ήττα του Ναζισμού, επανέρχεται στη χώρα που (θρυλείται ότι) γέννησε τη Δημοκρατία. Ακόμα χειρότερα: Δικαιοσύνη που εκδικείται, δεν είναι Δικαιοσύνη. Απομένει η εκτέλεση των συλληφθέντων στην πλατεία Συντάγματος...
Αναρτήσεις
